#424 - Babyblues
Gespannen wierp ik een blik op mijn man, die zo lief was mijn hand vast te houden en er zachtjes in te knijpen. "Alles komt goed schatje", leek hij met zijn ogen te willen zeggen.
Wat was dat toch, dat ik daar zoveel meer moeite mee had dan hij? Ik vond het echt lastig om gewoon te vertrouwen dat alles goed zou komen. Ik hoopte zo dat we eindelijk ons meisje in onze armen zouden sluiten, maar ik durfde er niet goed op te hopen.
"Dit kan wat koud aanvoelen" waarschuwde de echoscopiste, terwijl ze de koude gel op mijn buik uitkneep. Nog zoiets dat ik nooit begreep: waarom maken ze die gel niet wat warmer?
Niet veel later zagen we onze prachtige baby bewegen op het beeld, wat was ze schattig! Terwijl we, onder deskundige begeleiding van echoscopiste Els, meegenomen werden langs de beentjes, het handje, de buik, het hartje en het hoofdje van ons nieuwste wondertje bleef ik me afvragen of alles wel goed was. Ook bleef ik gespannen afwachten tot het moment dat ze zou vertellen dat ons meisje kerngezond was.
"Alles ziet er prima uit, jullie wilden de uitslag mee op papier, toch?" vroeg Els voor de zekerheid nog even. Ik knikte. "Ja doe maar, zei mijn man, ik beloof het niet kwijt te raken".
Zodra we thuis kwamen, zaten onze ouders en onze kinderen Tom, Daan en Luuk ons al op te wachten. Zij konden ook niet wachten om de geprinte foto's te zien en het verhaal vol bewondering aan te horen.
"En dan nu het moment suprême", grapte Jasper, terwijl hij het briefje van de echopraktijk uit zijn zak viste.
3-2-1! Snel legde hij het briefje in het midden van de tafel. Ik wist niet hoe snel ik het naar me toe moest grissen, maar Theo, mijn schoonvader was me uiteraard voor met zijn gewiekste vingers.
"Wow, gefeliciteerd met jullie 4e zoon!" Zei hij schaterlachend.
Wacht! In paniek keek ik naar Jasper: dit is een grap, toch? Jasper keek recht in mijn verschrikte gezicht en lachte me heel hard uit. "Jij ook, met je gevoel dat dit een meisje zou worden...ik zei toch dat ik alleen jongetjes maak! Gefeliciteerd lieverd!"
Ik moest even slikken en keek vervolgens de tafel rond. Ik zag enkel maar drie stralende jongenskoppies en de grijns van Jasper. Meer was er niet nodig om te beseffen dat deze nieuwste aanwinst ons gezin helemaal compleet zou maken.
Hoi Annemarie, Je hebt een…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Annemarie,
Je hebt een mooi verhaal geschreven! Een relatief alledaags verhaal zonder te veel toeters en bellen, maar toch spreekt het aan in zijn eenvoud.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin dacht dat er iets mis was met het kindje en dat dit een tweede echo was. Dat kwam door de openingszinnen. Met een personage dat ergens schrik van heeft, verwacht je meestal een begin van een drama. Daaraan zijn we (helaas) gewend geraakt als lezers: ellende belooft spanning en sensatie.
Het was dus even schakelen, maar des te verfrissender was het om eens te lezen over iets wat ik maar 'alledaagse kwetsbaarheid' zal noemen: van die momenten waar iedereen mee te maken krijgt, die erg eng kunnen zijn, maar die - als alles goed afloopt- te 'saai' worden geacht om over te schrijven.
Des te moeilijk is het om daar wel over te schrijven. De angst voor een 'te alledaags verhaal' kan ervoor zorgen dat de mooiste verhalen niet worden opgeschreven. (Ik weet niet of jij daar last van hebt gehad, maar ik wil dat toch even melden!)
Je geeft een oprechte kijk in de emotie van je personages en zoomt daar goed op in, zonder te sentimenteel te worden of onnodige afstand te scheppen. Dat maakt je schrijfstijl erg prettig.
Ik heb van je verhaal genoten.
Groet,
Nadine
Hallo Annemarie, wat een…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Hallo Annemarie,
wat een heerlijk verhaal. Ik vind het totaal niet alledaags, hoe mooi is het een vierde kind te verwachten met alle bijbehorende twijfels van de moeder die daarbij horen. Ik zag de blijde gezichten voor me.
Dankjulliewel voor de leuke…
Lid sinds
2 jaar 2 maandenRol
Dankjulliewel voor de leuke reacties! Tot nu toe schreef ik vooral voor mezelf, maar deze opdrachten zijn echt wel een leuke uitdaging om eens wat meer te delen.
Ik zoek vaak bewust het alledaagse (en daarmee herkenbare) op, zeker voor kortere verhalen. Eens zien of de volgende opdracht meer mijn "drama" /spannende kant laat verschijnen, of dat het mogelijk toch lekker alledaagse feelgood blijft. Daar voel ik me nu eenmaal ook erg comfortabel bij :-).