Het is weer zover. De bladeren verkleuren en dwarrelen op de grond. De zomer-kleurige herinneringen met lachende mensen, krijgen er een grijze filter overheen. 
Ik houd van de herfst. Het ruisen van de bomen overstemt mijn eigen gedachten. Dan ontsnap ik even aan mijn eigen, donkere, bitterkoude zelf. 
Zodra de zon de laatste ijzige stukjes laat verdampen en de gure, snijdende wind plaats maakt voor een verfrissend lentewindje, begint ook in mijn hoofd de zon weer te schijnen. De grijze filter verkleurt steeds meer, totdat deze weer zijn normale kleur terugkrijgt. 
De ritmische stappen van mijn voeten op het asfalt geven mij houvast, nu de herfst weer voor de deur staat, of eigenlijk al stiekem binnen is geglipt. 
De bomen zien er nog vol uit, maar dat is slechts schijn. Eronder is het pad verdwenen onder een dik bladerbed. Niet alles is wat het lijkt. Hoe gelukkig, vrolijk of energiek je je voordoet, verhult misschien wel een tegenovergesteld gevoel. Maar er wordt van je verwacht om te blijven lachen, om bij de vraag ‘hoe gaat het?’ te knikken en enthousiast ‘ja goed hoor’ te roepen. ‘Het gaat z’n gangetje’, wordt soms ook nog geaccepteerd, zolang de gesprekspartner er maar niet op in hoeft te gaan. De ogenschijnlijk volle boom lijkt op mij.
Tussen de bomen staat er één fier, met een enorm kleurenpalet aan de takken. Hij trotseert de herfst en de naderende, ergens ook wel dreigende, winter. Onverschrokken staat hij stevig met zijn wortels in de grond. ‘Kom maar’, lijkt hij te zeggen, ‘mij krijg je niet om’. 
De zon duwt zich tussen de wolken door naar voren en zet een spotlight op de boom. 
Misschien moet ik die boom maar na doen. Terwijl je weet wat er komen gaat, toch fier overeind blijven staan. Met jezelf het gesprek blijven aangaan. De lente komt wel weer. Grijs kan ook zilver zijn.