Opdracht "Zand"

Zand in de motor

Er klinkt een geluid, een geluid als van een knappend elastiek dat gerekt is tot het uiterste, of misschien van een strak gespannen kabel die eindelijk los mag laten. Buiten fladdert een vogel verschrikt op, maar dat moet toeval zijn. Het geluid is alleen te horen in het hoofd van Hanna, waar zojuist een essentieel bloedvat geknapt is, met een zee van kolkend bloed tot gevolg, bloed dat keurig op de paden had moeten blijven, gestroomlijnd door een strak systeem.

Erno kijkt op van zijn krant omdat Hanna plotseling klinkt als een auto met zand in de motor. Kggggggggg, zegt ze. Even glimlacht hij. Misschien lukt het niet met haar breiwerkje, dan wil ze nog weleens mopperen. Maar het breiwerkje ligt stil in haar handen. De punten van de breinaalden wijzen kruislings omhoog, naar haar scheefhangende mond, waar het geluid uit komt. In drie stappen is Erno bij zijn vrouw. Hij pakt haar kin en kijkt in haar nietsziende ogen. Als hij loslaat valt haar hoofd slap naar links.
Hij kijkt naar omlaag, waar haar dikke voeten, gehuld in zelfgebreide sokken, verlegen naar elkaar wijzen. Een dun straaltje urine sijpelt uit haar broekspijp.
Hanna wordt in het ziekenhuis meteen afgevoerd voor onderzoeken. Erno wacht. Hij denkt aan Hanna’s voeten en aan de pap die ze elke ochtend voor hem maakt. Echte havermoutpap, heet met flink suiker, precies zoals hij het lekker vindt. Maar dat zegt hij nooit.

Pas als het buiten schemert wordt Erno opgehaald. Als hij haar ziet, wasbleek en met de handen stijf op elkaar over haar buik, begrijpt hij dat Hanna nooit meer havermoutpap zal maken. Haar gezicht heeft het schijnsel van een koude maan. Erno kijkt verbaasd naar zijn handen, die pijn doen. Hij houdt Hanna’s breiwerkje vast alsof hij het nooit meer los zal laten.