Er is iets veranderd. Maar wat?
Nu de ouders van haar vriend niet – zoals gewoonlijk – tegenover hen zitten, maar aan weerszijden van de tafel, heeft Lydia vrij zicht op het interieur.
Niets nieuws. Dezelfde bijeengeërfde stoelen, salontafel en kastjes. Antiek, maar zó versleten, dat een handelaar er zijn neus voor zou ophalen.

“Lekker, mam!” onderbreekt Jochem haar gedachten.
Pa gnuift. “De aardappels zijn niet gaar.”
“Je bent wat je eet”, antwoordt ma droogjes.
 Haar zoon schiet in de lach.
Lydia kijkt naar pa. Die kijkt vernietigend naar zijn vrouw,  perst zijn lippen op elkaar en balt zijn vuisten zo hevig rond mes en vork dat zijn knokkels wit wegtrekken.
Lydia kijkt naar ma. Die steekt haar kin omhoog en kijkt haar wederhelft uitdagend aan.
 “O ja? Dan ben jij ...” – pa spot het wijnglas in haar hand – “... dan ben jij alcohol.”
Ma heft het glas in zijn richting en neemt een flinke teug.
Lydia's ogen schieten van links naar rechts, alsof ze een tenniswedstrijd gadeslaat.
“Over halvegaren gesproken,” zegt Jochem, die enkel oog heeft voor de maaltijd en zijn geliefde, “van de week was er een klant ...”
Vrolijk verhaalt hij van een voorval op zijn werk, maar zijn stem verdwijnt naar de achtergrond, als een radioprogramma waar niemand naar luistert.
Lydia frunnikt onwennig aan de ring om haar linker ringvinger en staart weer voor zich uit.

 Is het de trouwfoto boven de bank? Er zit nu een grote barst in. Of zat ie er altijd al en valt haar die nu pas op?

Tik … tik … tik ...
Pa heeft zijn mes rechtop in een aardappel geplant en slaat er met zijn vork op, zijn gade daarbij strak aankijkend.
Ma buigt naar voren. “Eet je paddenstoelenragout nou maar. Speciaal voor jou geplukt”, grijnst ze vals.
Pa, die net een hap in zijn mond steekt, kijkt ma achterdochtig aan en kauwt lang en traag voor hij zijn eten met moeite doorslikt.
“Ze kunnen nooit giftiger zijn dan jouw tong”, snauwt hij,
Lydia rilt.
Naast haar lacht Jochem FM om de clou van zijn eigen grap en zet een nieuwe anekdote in.
Ze verzinkt weer in gepeins.

Het is de bank. Die is hoger.
Nee, niet hoger. Dat lijkt maar zo.
Eronder zijn dekens en een hoofdkussen gefrommeld.

Jochem klettert zijn bestek op het bord, staat op, recht zijn rug en schraapt zijn keel.
Lydia grijpt zijn pols, kijkt hem smekend aan en schud haar hoofd.
Hij kust haar voorhoofd.
“Mam, pap, we moeten jullie iets vertellen.”
Van één der tafelzijdes klinkt: “Wij jou ook, jongen.”

***

[oude versie]

Er is iets veranderd, maar wat? Ze kan er de vinger niet achter krijgen.
Nu de ouders van haar vriend niet – zoals gebruikelijk – tegenover hen zitten, maar aan weerszijden van de tafel, heeft Lydia vrij uitzicht op het interieur.
Ze ziet niets nieuws. Dezelfde bijeengeërfde stoelen, salontafel en kastjes. Antiek, maar zó versleten, dat een handelaar er zijn neus voor zou ophalen.

“Lekker, mam!” onderbreekt Jochem haar gedachten.
Vader gnuift. “De aardappels zijn niet gaar.”
“Je bent wat je eet”, antwoordt moeder droogjes.
 Haar zoon schiet in de lach.
Lydia kijkt naar de vader. Die kijkt vernietigend naar zijn vrouw, Hij perst zijn lippen op elkaar en balt zijn vuisten zo hevig rond mes en vork dat zijn knokkels wit wegtrekken.
Lydia kijkt naar de moeder. Die steekt haar kin omhoog en kijkt haar wederhelft uitdagend aan.
 “O ja? Dan ben jij ...” – vader spot het wijnglas in haar hand – “... dan ben jij alcohol.”
Moeder heft het glas, “Daar proost ik op”, en neemt een flinke teug.
De ogen van Lydia schieten van links naar rechts, alsof ze een tenniswedstrijd gadeslaat.
“Over halvegaren gesproken,” zegt Jochem, die enkel oog heeft voor de maaltijd en zijn geliefde, “van de week was er een klant ...”
Vrolijk verhaalt hij van een voorval op zijn werk, maar zijn stem verdwijnt naar de achtergrond, als een radioprogramma waar niemand naar luistert.
Lydia frunnikt onwennig aan de ring om haar linker ringvinger en staart weer voor zich uit.

 Is het de trouwfoto boven de bank? Die grote barst zat er eerst toch niet? Of zat ie er altijd al en valt die haar nu pas op?

“De doperwtjes zijn nog bevroren. Lagen ze naast je hart in de vriezer?”
“Eet nou maar lekker van je paddenstoelenragout. Er zitten voor jou speciaal zelfgeplukte exemplaren tussen.”
Vader, die net een hap genomen had, kijkt moeder achterdochtig aan en kauwt lang en traag voor hij zijn eten met moeite doorslikt.
“Ze kunnen nooit giftiger zijn dan jouw tong”, snauwt hij,
Lydia rilt.
Naast haar lacht Jochem FM om de clou van zijn eigen grap en draait meteen een nieuwe anekdote af.
Ze verzinkt weer in gepeins.

Nee, het is de bank. Die is hoger dan anders.
Nee, niet hoger. Dat lijkt maar zo.
Eronder zijn dekens en een hoofdkussen gefrommeld.

Jochem klettert zijn bestek op het bord, staat op, neemt een gewichtige houding aan en schraapt zijn keel.
Lydia grijpt zijn pols, kijkt hem smekend aan en schud haar hoofd.
Hij streelt haar hand en kust haar op het voorhoofd.
“Mam, pap, we moeten jullie iets vertellen.”
Van één der tafelzijdes klinkt: “Wij jou ook, jongen.”