#411 - Stille ruzie (met herschrijf)

Stille ruzie
[Nieuwe versie 20220722]

Moe is ze, doodmoe. Al jaren houdt ze alle kikkers in haar kruiwagen, werk, kinderen, man, familie. Aldoor de kilte tussen haar en Eric. Haar meisjes lijken het niet te merken. De spanningen, de onuitgesproken zinnen, de cynische en hatelijke opmerkingen, ze pikken het niet op. Vanochtend sprak Hanna zich uit tegen haar vriendin. Een stroom van woorden spoelde uit haar mond, tot Els uitriep:
'Stop hiermee. Je herhaalt jezelf voortdurend. Neem nu eindelijk de stap eens.'

Eric verloor zijn werk en is sindsdien stikjaloers op haar. Ze durft haast niet meer over haar collegae te praten, overal zoekt hij ergens achter. Alsof ze met alle heren het bed induikt. Op het moment dat Hanna probeert een gesprek over hun huwelijk aan te gaan, zegt Eric altijd:
'Je wil zeker van me af? Dat kan hoor, als je maar genoeg alimentatie meegeeft. Jij hebt een goede baan, ik ben de huissloof. En vergeet niet, de meiden neem ik mee. De zorg voor hen, die is en blijft bij mij.'
Alimentatie is tot daar aan toe, haar kinderen verliezen, dat nooit. Alsof de navelstreng doorgesneden zou worden, de meisjes horen bij haar. Eric is zeer passief in zijn vaderrol. Zijn gevleugelde woorden zijn dan ook:
'Wie ze krijgt mag ze houden.'
Zou de rechter daar ook zo over zou denken? Hanna schat deze toch wat genuanceerder in, maar bang is ze er wel voor.

'Al tien jaar speelt dit tussen ons', heeft ze Els opgebiecht. Na elke poging tot een gesprek dezelfde reactie. Zelfs ruzie kunnen ze niet samen maken. Eric vervalt in dagenlange stiltes. Gelukkig praat hij dan wel tegen de meisjes. Alhoewel, verder dan 'Geef de boter even door.' gaan de gesprekken niet.

Eergisteren reageerde Eric strontjaloers. Ze had enthousiast verteld over het charisma van de trainer bij de workshop van die dag.
'Ja, weer zo'n kerel die je kan geven wat je bij mij niet krijgt. Ga ervoor, mij kan het niet schelen. Ziet een ander eens wat voor misbaksel je bent.'
Voor ze kon reageren was Eric de kamer uit, de stiltedagen waren ingegaan.

Resoluut schudt Hanna de vermoeidheid van zich af en gaat koken. Haar innerlijke stem roert zich, ze krijgt hem stil.
'Eten meisjes, kom je Eric?'
Even later vertelt haar jongste over haar toffe leraar Nederlands, totdat Eric opstaat.
' Genoeg. Ook jij valt op elke kerel, net als je moeder. Nu al, dan zal je zus ook geen maagd meer zijn. Stelletje egoïstische vrouwen. Mij ziet niemand staan. Weet je wat jullie doen? Bekijk het maar met z'n drieën. Ik stap op, voorgoed!'
 

= = = = = = =

Stille ruzie

Moe is ze, zo moe. Niet van haar twee dwarsliggende tieners. Nee, moe van Eric. Ze weet het niet meer. Al jaren houdt ze alle kikkers in haar kruiwagen, werk, kinderen, man, familie. Vandaag voelt ze zich uitgeput. Aldoor de kilte tussen haar en Eric. Haar meisjes lijken het niet te merken. De spanningen, de onuitgesproken zinnen, de cynische en hatelijke opmerkingen, ze pikken het niet op. Vanochtend sprak ze zich uit tegen haar vriendin. Een stroom van woorden spoelde uit haar mond, tot Els uitriep:
'Stop hiermee. Je herhaalt jezelf voortdurend. Neem nu eindelijk de stap eens.'

Voor haarzelf is alles duidelijk. Haar relatie met Eric is stuk. De gevoelens die ze ooit voor hem had zijn weg. Eric weet dat, maar hij verzet zich ertegen. Al jaren roept hij hetzelfde wanneer zij hier een gesprek over aan wil gaan.
'Je wil zeker van me af? Dat kan hoor, als je maar genoeg alimentatie meegeeft. Jij hebt een goede baan, ik ben de huissloof. En vergeet niet, de meiden neem ik mee. Jij hebt altijd gewerkt. De zorg voor hen, die is en blijft bij mij.'
Als ze aan deze tirades van hem denkt, verstart ze. Angst boezemt hij haar in. Alimentatie is tot daar aan toe, haar kinderen verliezen, dat nooit. Elk weerwoord dat ze tot nu toe gaf, heeft Eric genegeerd.

Al tien jaar speelt dit tussen ons, heeft ze Els opgebiecht. Na elke poging tot een gesprek dezelfde reactie. Zelfs ruzie kunnen ze niet samen maken. Telkens weer probeert ze de lieve vrede te bewaren. Nee, lief tegen elkaar, dat zijn ze al tijden niet meer. Vrede, dat zou rust betekenen. Eenzijdig zwijgen is geen rust. Andere stellen maken ruzie. Eric vervalt in dagenlange stiltes. Gelukkig praat hij dan wel tegen de meisjes. Alhoewel, verder dan 'Geef de boter even door.' gaan de gesprekken niet.

Eergisteren reageerde Eric strontjaloers. Ze had enthousiast verteld over het charisma van de trainer bij de workshop van die dag.
'Ja, weer zo'n kerel die je kan geven wat je bij mij niet krijgt. Ga ervoor, mij kan het niet schelen. Ziet een ander eens wat voor misbaksel je bent.'
Voor ze kon reageren was Eric de kamer uit, de stiltedagen waren ingegaan.

Ze moet koken. Resoluut schudt ze de vermoeidheid van zich af. Nasi, misschien dat dat Eric aan de praat krijgt. Haar innerlijke stem roert zich, ze krijgt hem stil.

'Eten meisjes, kom je Eric?'
 Even later vertelt haar jongste over haar toffe leraar Nederlands. Ze ziet Erics snelmalende kaken. Hij onderbreekt het enthousiaste verhaal.
' Genoeg. Ook jij valt op elke kerel, net als je moeder. Mij ziet niemand staan. Weet je wat jullie doen? Bekijk het maar met z'n drieën. Ik stap op, voorgoed!'