Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#395 Voor het vallen

Voor het vallen

Eindelijk sta ik hier midden op de tatami, de judomat. Aan de randen zitten alle leerlingen die in deze dojo trainen op hun knieën. Oud en jong. De mat is net zo groot als de zaal. Bij iedere beweging kraakt het houten noodgebouwtje mee. Volgend jaar is de nieuwbouw eindelijk klaar, maar ik houd van deze ruimte waar ik een half jaar geleden voor het eerst binnenkwam. Ik houd van de geur van stof en zweet en van de gasradiatoren die de temperatuur net iets te hoog houden. Van het geluid dat steeds in een echo wegsterft. Van de doffe dreunen bij iedere val en de hoog klinkende slagen van platte handen op de mat.

De sensei kijkt me aan.

Hier heb ik maanden naar toegeleefd. Volgende week kan ik mijn gele band verdienen en ben ik eindelijk geen beginner meer. Nu sta ik klaar voor de clubwedstrijden. Ik, het broekie met de witte band en de gele slippen, neem het op tegen iemand met een oranje slip. Tijdens de training heb ik al eens van hem gewonnen. Het geroezemoes verstomd in afwachting van het startsein.

Mijn judopak van wit katoen ruikt naar wasverzachter. De witte band heb ik zo geknoopt dat de twee gele slippen goed zichtbaar zijn. De veter in mijn broek heb ik strak aangetrokken en zelf gestrikt.
Dit is mijn moment. Nu zullen ze zien wat ik kan.

Ik knik naar de sensei. Mijn tegenstander knikt na mij. De sensei heft zijn arm omhoog.

Ik houd mijn adem in en verplaats mijn gewicht iets naar voren. Ik houd mijn handen geopend voor me en kijk strak voor me uit. Voorzichtig wieg ik heen en weer, om op alle aanvallen voorbereid te zijn. Alle zintuigen staan op scherp. Ik ben er klaar voor. Mijn hart klopt verwachtingsvol.

Dan … zakt mijn broek op de grond.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, 

Dat is vergankelijkheid letterlijk nemen op een hele leuke en verrassende manier! 

Ik vind de opbouw erg mooi. Niet alleen omdat hij beschrijvend is, maar ook omdat je subtiel verwerkt hoe belangrijk dit moment voor je personage is. Het gaat niet alleen om een niveau hoger komen in judo, er is ook emotionele waarde te zien betreffende de dojo. Eentje waarvan - als je op de beschrijving afgaat-  zou kunnen denken: emotionele waarde? Bij zo'n vervallen plek?
Het feit dat je personage zich daar ondanks alles/ juist thuis voelt, maakt het einde extra vervelend en op een gekke manier ook een beetje aandoenlijk. 
Dat geeft het geheel van je verhaal een prettige toon: niet te zwaar, een beetje luchtig, maar toch ook een gevoel van onbehagen. 

Mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine

 

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik moest erom lachen. Een afzakkende broek werkt al gauw op de lachspieren. Hopelijk zag het manneke er ook de lol van in, maar ik betwijfel het. Was dit echt een gelukkig moment?
Leuk verhaal.

Verstomd >> verstomt

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Erg leuk verhaal, ergens had ik al een vermoeden bij 'De veter in mijn broek heb ik strak aangetrokken en zelf gestrikt.' en toch genoten bij het eind. Die sensei genoot? GG!

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, hoewel ik moest lachen om die laatste zin, kwam hij voor mij ook wat plompverloren. De tekst is mooi opgebouwd en die laatste zin vond ik daarom wat te abrupt. Misschien had je de veter van de broek los kunnen laten schieten (bijvoorbeeld in de strijd) waardoor de broek losser komt te zitten en waardoor ik als lezer zelf kan invullen dat de broek gaat zakken. Dat je dat dreigende gevoel van onbehagen beschrijft, of zoiets. 
Maar dat doet verder niets af van je verhaal, wat ik erg leuk vond. Ik zie zo mijn nichtje voor me die van haar moeder het advies kreeg om voor het gevecht haar judo-gezicht op te zetten. Wat kon dat kind angstaanjagend kijken :-) 

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik herken mezelf nogal in wat Fief zegt. Het komt voor mij toch niet als de kers op de taart, maar doet eerder afbreuk aan alles ervoor. Wat dan op zich ook wel weer knap is, maar goed. De beelden zijn heel herkenbaar. Het sjofele, de geur, het geluid, de verschillende banden. Behalve het slippenbeleid van deze dojo. Daar kan ik geen touw aan vastknopen.

Lid sinds

2 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind de opbouw van je verhaal heel goed. De sfeer goed neergezet. Het "grapje" zag ik aankomen, nadat de broek zelf was geknoopt. Het maakte mij nieuwsgierig wat er zou gebeuren en ik vind het juist heel leuk dat je dat dan zo plompverloren vermeld op 't laatst! GG

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oh, heerlijke houten noodgebouwtjes. Die wasverzachter ruikt naar een reclame van vroeger. 'Ik heb verloren omdat er een vlek op mijn pak zat.'

En tja, de broekafzakgrap aan het eind. Sommigen houden ervan. Anderen niet. Het is niet onaardig, maar je hoort ze vanaf de zijkant al bijna roepen: 'ik zie zijn bruine slip.' En dan ben je echt over de grens van het leuke.

Lid sinds

7 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooie opbouw van het verhaal.

De laatste zin had ik niet zien aankomen. Was dus heel verrrassend.  In plaats van snel met die ene zin af te ronden, had je nog iets meer kunnen toewerken naar dat moment en  uitbreiden met enkele details.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Hadeke, hoe mooi heb je beschreven hoe de judoruimte eruit ziet, hoe je hp zich voelt, wat hij hoort en ziet en verwacht. Fijnzinnig beschreven. De laatste zin doet voor mijn gevoel het prachtige verhaal teniet. Een dissonant. De suggestie van Fief zou het wat meer in de stijl van het verhaal houden. Want dat is prachtig. Of je laat de laatste zin weg.