#395 Voor het vallen

Hoi Hadeke, 

Dat is vergankelijkheid letterlijk nemen op een hele leuke en verrassende manier! 

Ik vind de opbouw erg mooi. Niet alleen omdat hij beschrijvend is, maar ook omdat je subtiel verwerkt hoe belangrijk dit moment voor je personage is. Het gaat niet alleen om een niveau hoger komen in judo, er is ook emotionele waarde te zien betreffende de dojo. Eentje waarvan - als je op de beschrijving afgaat-  zou kunnen denken: emotionele waarde? Bij zo'n vervallen plek?
Het feit dat je personage zich daar ondanks alles/ juist thuis voelt, maakt het einde extra vervelend en op een gekke manier ook een beetje aandoenlijk. 
Dat geeft het geheel van je verhaal een prettige toon: niet te zwaar, een beetje luchtig, maar toch ook een gevoel van onbehagen. 

Mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine

 

Ik moest erom lachen. Een afzakkende broek werkt al gauw op de lachspieren. Hopelijk zag het manneke er ook de lol van in, maar ik betwijfel het. Was dit echt een gelukkig moment?
Leuk verhaal.

Verstomd >> verstomt

Erg leuk verhaal, ergens had ik al een vermoeden bij 'De veter in mijn broek heb ik strak aangetrokken en zelf gestrikt.' en toch genoten bij het eind. Die sensei genoot? GG!

Hoi Hadeke, hoewel ik moest lachen om die laatste zin, kwam hij voor mij ook wat plompverloren. De tekst is mooi opgebouwd en die laatste zin vond ik daarom wat te abrupt. Misschien had je de veter van de broek los kunnen laten schieten (bijvoorbeeld in de strijd) waardoor de broek losser komt te zitten en waardoor ik als lezer zelf kan invullen dat de broek gaat zakken. Dat je dat dreigende gevoel van onbehagen beschrijft, of zoiets. 
Maar dat doet verder niets af van je verhaal, wat ik erg leuk vond. Ik zie zo mijn nichtje voor me die van haar moeder het advies kreeg om voor het gevecht haar judo-gezicht op te zetten. Wat kon dat kind angstaanjagend kijken :-) 

Ik herken mezelf nogal in wat Fief zegt. Het komt voor mij toch niet als de kers op de taart, maar doet eerder afbreuk aan alles ervoor. Wat dan op zich ook wel weer knap is, maar goed. De beelden zijn heel herkenbaar. Het sjofele, de geur, het geluid, de verschillende banden. Behalve het slippenbeleid van deze dojo. Daar kan ik geen touw aan vastknopen.

Ik vind de opbouw van je verhaal heel goed. De sfeer goed neergezet. Het "grapje" zag ik aankomen, nadat de broek zelf was geknoopt. Het maakte mij nieuwsgierig wat er zou gebeuren en ik vind het juist heel leuk dat je dat dan zo plompverloren vermeld op 't laatst! GG

Oh, heerlijke houten noodgebouwtjes. Die wasverzachter ruikt naar een reclame van vroeger. 'Ik heb verloren omdat er een vlek op mijn pak zat.'

En tja, de broekafzakgrap aan het eind. Sommigen houden ervan. Anderen niet. Het is niet onaardig, maar je hoort ze vanaf de zijkant al bijna roepen: 'ik zie zijn bruine slip.' En dan ben je echt over de grens van het leuke.

Mooie opbouw van het verhaal.

De laatste zin had ik niet zien aankomen. Was dus heel verrrassend.  In plaats van snel met die ene zin af te ronden, had je nog iets meer kunnen toewerken naar dat moment en  uitbreiden met enkele details.

Ha Hadeke, hoe mooi heb je beschreven hoe de judoruimte eruit ziet, hoe je hp zich voelt, wat hij hoort en ziet en verwacht. Fijnzinnig beschreven. De laatste zin doet voor mijn gevoel het prachtige verhaal teniet. Een dissonant. De suggestie van Fief zou het wat meer in de stijl van het verhaal houden. Want dat is prachtig. Of je laat de laatste zin weg.

Hoi Hadeke, prachtverhaal en alhoewel het einde heel zielig is, toverde het wel een glimlach op mijn gezicht.