Zoek nooit uit sentiment een plek op uit je jeugd. Wat je daar denkt te vinden, is er niet meer. Omdat ik een beetje eigenwijs ben, heb ik dat toch gedaan. In een weemoedige bui heb ik een weekend geboekt bij een B&B in het dorp van vroeger. Ik ben opgetogen dat ik dan uitgebreid mijn mooie herinneringen kan herbeleven.

Als voorpret gaan mijn gedachten automatisch naar die ‘goede oude’ tijd. Tijdens het opvouwen van de was, denk ik dromerig aan de vele vakanties die ik in het dorp heb doorgebracht. Wat was het er altijd heerlijk, ik herinner me alleen mooi weer. Terwijl ik in de pannen roer, zie ik het huis van mijn tante voor me. Nummer 25, in mooie blauwe pottenbakkerscijfers op de muur bevestigd. De blauwe voordeur, de tuin met geurende rozenstruiken langs het grasveld.
In de herfst zaten die overvol met bottels, ik proef nog de zelfgemaakte jam.

Ik zie het hoge raam in de woonkamer, waar ik als kind nauwelijks doorheen kon kijken. Naast de voordeur staat de vuurdoorn vol oranjerode bessen, als een warm welkom.
De takken werden liefderijk op een withouten rek langs de muur geleid door mijn oom.
Voor het keukenraam staan in de vensterbank aardewerk potjes met houten deksel, waar kruiden inzitten. Een plantje hangt voor het raam in een gele macramé-hanger.

In gedachten loop ik de hal binnen, met de mooie, gelakte houten trap naar boven. Ik ruik opeens de geur van groene zeep. Wat is het allemaal ruim en groot. De beschilderde paraplubak, de grijze tegeltjes op de vloer. Ik kan het uittekenen. De huiskamer, gezellig ingericht, heel klassiek, met mooie voorwerpen om te bewonderen op de kasten. Zilver en aardewerk, daar hield mijn tante van. Een verzameling rozerood Mobach keramiek op de lage vensterbank met uitzicht op de tuin. Daar gedijen alleen cacteeën, zo op het zuiden. De tuin, de vijver, zorgzaam aangelegd door mijn oom.

Eindelijk is het zover: mijn koffer is gepakt en ik vertrek. Het is gelukkig prachtig weer. Tijdens de rit denk ik aan de vele eerdere ritten over dezelfde wegen. Met een glimlach herken ik verschillende stukken van de route: Hotel Wieringerwerf, de afsluitdijk, het monument en het prachtige uitzicht over het IJsselmeer.

Wanneer ik het dorp binnenrijd, volg ik de weg die ik kan dromen. Wat leuk dat ik nog veel herken. Eerst wil ik langs het huis van mijn tante rijden. Langzaam, maar niet te langzaam - ik wil geen aandacht trekken - rijd ik door de straat. Voor het huis stop ik. Ik houd mijn adem in en probeer tegelijk alles in mij op te nemen. Mijn ogen scannen elk detail. Het huis, de tuin, de voordeur, het keukenraam. Dan rijd ik langzaam verder. Ik voel niets.

’s Avonds bij een glas wijn, dringt de ontgoocheling zich ten volle aan mij op. Het huis is vreemd en nietszeggend. Geen vuurdoorn en geen blauwe voordeur meer.
Maar vooral: geen lieve tante die de voordeur opent en me hartelijk begroet.