#386 Sociaal onaanvaardbaar gedrag

Niet echt een schets van een gelukkig huwelijk. 😀

De tegenstelling tussen de twee beschrijf je mooi, waar ik wat moeilijker in 'meega' is dat dit geen gedweeë vrouw is die in de nukken van haar man meegaat en toch accepteert ze hem nog. In die zin passen ze voor mij niet bij elkaar. Dit moet echt wel op een scheiding uitlopen.

Je openingszin zou ik splitsen. Iets als:

'Werkelijk, moet hij nou precies voor ons raam gaan zitten?' briest hij.

Hij draait zich om zwaait met een breed armgebaar en roept: 'Ober!'

Goed verhaal(d).

Hoi Hadeke, het is niet overal pais en vree, en je hoeft het ook niet altijd met elkaar eens te zijn. Dat hoeft nog niet per se op een echtscheiding uit te lopen. 
Dank je wel voor het lezen en je reactie.

... waar ik wat moeilijker in 'meega' is dat dit geen gedweeë vrouw is die in de nukken van haar man meegaat en toch accepteert ze hem nog.

Ze gaat juist niet mee in de nukken van haar man. Ze regelt een lunch met de man op de bank en laat haar man lekker in zijn sop gaar koken. Dat ze hem alleen in het restaurant achterlaat, vind ik nogal een statement.

Je openingszin zou ik splitsen. Iets als:

'Werkelijk, moet hij nou precies voor ons raam gaan zitten?' briest hij.

Hij draait zich om zwaait met een breed armgebaar en roept: 'Ober!'

Meteen met briesen beginnen, vind ik te ver gezocht. Hij constateert het in eerste instantie en roept dan "ober". Dat vind ik in een restaurant al heel wat. 

Vief, weer een prachtig verhaal. Wat ben je toch een meelevend mens. Ik heb ook moeite met daklozen. Dag in dag uit buiten moeten leven is niet altijd een pretje.

Eén puntje: ik zou op de a van Karel (bij maan ik hem) een trema zetten, het wordt vast met nadruk gezegd. Het uitroepteken kun je dan toch laten staan.

Hoi Fief,

Wat een ontroerend verhaal. Ik waardeer je keuze om de ruzie tussen man en vrouw niet meteen te verheffen tot een schreeuwpartij. Je vermijdt daarmee het cliché dat een ruziënd stel altijd op het punt van scheiden staat of nu gaat staan. Niet dat dit stel niet zou scheiden - die kans lijkt me groot-, maar de 'snelle aanname' van: "O jee, een fikse ruzie, daar wacht een scheiding'" blijft uit. Wat je ook begrepen lijkt te hebben, is dat een schreeuwende ruzie over het algemeen niet goed is voor een prettig verhaalverloop.Welles-nietes zet een plot op slot. Het werkt dan veel beter om een personage een hele andere  keuze te laten maken. In dit geval: niet een discussie aangaan of een ruzie uitzitten, maar kiezen voor een ongebruikelijke en ook ongemakkelijke weg.
Je slot is erg mooi om toch een welles-nietes te laten doorschemeren, maar het daar ook gewoon bij te laten en zo een punt te maken, in plaats van er een nieuw conflict van te maken. (Conflict bedoel ik hier in de narratieve zin van het woord.)

Mooie titel ook, met die dubbele laag!

Knap gedaan!

Groet, 

Nadine

Ik snap je punt. Mijn punt is dat deze vrouw in je verhaal zeker in opstand gaat, daar had ik je citaat niet voor nodig ;-) , maar ik verwacht eigenlijk dat ze met zo'n hork niet eens meer uit eten gaat. Tijdens het lezen bekruipt me het gevoel: waarom zit ze daar sowieso met die man? Maar dat geeft dan ook wel weer aan hoe goed jij de man beschrijft. 

Dos, bedankt voor het compliment. Ik denk dat het uitroepteken al genoeg zegt, de trema zou dubbelop zijn, voor mijn gevoel.

Nadine, bedankt voor je reactie en compliment. Soms zeggen acties meer dan woorden.

Hadeke, na dit voorval zal ze in ieder geval eisen stellen als ze weer uit eten gaan, als ze inderdaad nog met hem uit eten gaat.

Hallo Fief, heel beeldend beschreven, alleen die opmerking over Hugo Boss kwam bij mij nogal raar over.

Hoi Emily, dat is subtiele humor. Als ik het uit moet leggen, is ie niet meer zo leuk. Toch bedankt voor het lezen.

Ha Fief, wat een mooi verhaal, fijn ook dat het goed afloopt voor de dakloze in de kou. Je zet het zo neer dat ik als lezer me voortdurend 'boos maak' over de opmerkingen van echtgenoot, en meeleef met zijn kordate vrouw. Knap gedaan!
Met plezier gelezen.

Inderdaad een bijzonder onuitstaanbare kerel, die Karel. Je hebt dat erg goed neergezet. Ik krijg zelfs medelijden met die arme vrouw. Niet dat ze zielig is, maar je op deze manier moeten realiseren dat je zo van elkaar vervreemd bent lijkt me geen pretje. Als alternatief einde stel ik me voor dat Karel later die dag thuiskomt en dat zijn spullen al buiten staan. Dat zou hem leren. Wat ik niet helemaal begreep is dat het verhaal begint met Karel die de ober roept, omdat de dakloze man in zijn uitzicht is gaan zitten, terwijl verderop staat dat hij er al was toen ze naar binnen gingen. Verder met veel plezier gelezen.

Hoi Maria, fijn dat je het mooi vond. Bedankt voor het lezen. 

Mespunt, ik heb moet in moest veranderd. Misschien dat het voor jou dan wel duidelijker leest. De man zat in ieder geval al in het blikveld van Karel. In ieder geval bedankt voor het lezen.

Goed zo! Meer verhalen met zwervers.

Ergens in je vierde alinea mist een entertje. Ik zeg het omdat je Fief bent. Dat verpest de bladspiegel een beetje. De zwerver voor het raam van een restaurant is natuurlijk een schier doodverfilmd beeld. Dat is een risico. Maar aan de andere kant, dat moet je dan ook nemen. Alhoewel het einde klopt met de wapperende rekening en de afgebeten zin van Karel, zou ik het voor het visuele toch ook mooi gevonden hebben als Karel achter het glas gebleven was.

Karel, wordt terecht in de grond geboord. Merkwaardig dat zijn echtgenote er nu pas achter komt dat haar man een ettertje is. Daarnaast blijft de vraag onbeantwoord of uitbaters van horecazaken niet zelf het initiatief kunnen nemen om zwervers voor hun deur weg te houden door hen iets te eten aan te bieden. Fief, dit neemt niet weg dat je weer een topverhaal uit je pen (enfin printer, vermoed ik) deed vloeien.

Niks op te merken dat niet al genoemd is. Wilde alleen even laten weten dat ik het ook een mooi verhaal vind! 

Hoi Sakura, bedankt voor je reactie. Ik zie niet waar je precies de enter mist. Volgens mij klopt het zo. Ik had Karel in eerste instantie achter het glas gelaten, maar wilde hem toch nog even laten sputteren.

Gi, voor iedereen is er een grens. Karel zal ongetwijfeld ook zijn goede kanten hebben. Ik denk dat het voor uitbaters onbegonnen werk is om zwervers voor hun zaak te weren. Het is openbare ruimte. Die vraag is voor het verhaal ook niet relevant. Dank je wel voor je pluim. 

Heel mooi geschreven Fief. Waren er maar meer vrouwen zoals deze en minder Karels op de wereld.

Hoi Fief, zoals altijd weer een mooi en uitstekend geschreven verhaal, alhoewel ik al lezende me wel hetzelfde afvroeg als Hadeke: heeft ze echt nooit eerder doorgehad dat Karel een nare hork is? Maar dat is mijn subjectieve beleving.

Hoi Marianne en Elrie, fijn dat jullie het konden waarderen.

Aurora, natuurlijk weet ze dat Karel een nare vent is, de grens is hier dan ook bereikt. Maar zoals ik tegen Gi al zei, Karel zal ook zijn positieve kanten hebben. Daardoor heeft ze het al zo lang met hem uitgehouden. Nobody's perfect.

Mij valt op dat Karel op één punt toch zijn zin krijgt: de man vertrekt. Gelukkig wel met een gevulde maag!

Erg goed verhaal Fief! ZG!

Suggestie: zou je de vrouw niet twee zakjes laten bestellen bij de ober, zo kan je een maaltijdbox geven (en heeft ze nog de intentie om haar maaltijd zelf te verorberen) en dan nadien ook de hare toch naar hem schuiven (wat je nu ook doet, maar ik begreep dat niet meteen) + zo is er extra kost voor Karel - immers een extra maaltijd.

‘Hugo Boss wordt zo overschat, vindt u niet?’ smakt de man.

Hoewel erg grappig, vind ik het een bijzondere keuze om dat de arme man te laten smakken.

Hoi Tony, ik begrijp je opmerking over de extra kost voor Karel niet helemaal. De ik-persoon bestelt inderdaad 2 maaltijden. Een voor de zwerver en een voor haar. Uit de tekst blijkt inderdaad niet helemaal dat zij ook mee-eet.

Hoewel erg grappig, vind ik het een bijzondere keuze om dat de arme man te laten smakken.

De man eet met volle mond en smakt terwijl hij het zegt. Misschien is dat niet duidelijk. 

Bedankt voor je ZG!

Prachtig verhaal, Fief! Zo mooi als Nadine het verwoordt, kan ik niet, dus ik sluit mij er gemakshalve bij aan.

Ik ben wel benieuwd hoe het verhaal zou zijn als je het uit het perspectief van de man zou schrijven.

‘Werkelijk, moest hij nou precies voor ons raam gaan zitten? Ober!’ > Persoonlijk had ik het mooier gevonden als de beginzin iets raadselachtiger is, bijvoorbeeld: 'Nou, het uitzicht is ook niet je dat!'
'Ober!' kan wel weg.

De ik-persoon bestelt inderdaad 2 maaltijden. Een voor de zwerver en een voor haar. Uit de tekst blijkt inderdaad niet helemaal dat zij ook mee-eet.

Het is dat je dit uitlegt, want dit had ik inderdaad niet uit de tekst gehaald. De lunch uit 'ik en schuif hem de rest van mijn lunch toe.' kwam voor mij dan ook een beetje uit de lucht vallen. Ik wist niet beter dan dat de vrouw haar maaltijd liet inpakken en afstond. Waarom maak je het je zo moeilijk? Schrap deze zin, pas de volgende iets aan en het klopt.

Zijn lichaamsgeur is niet bepaald …
‘Hugo Boss wordt zo overschat, vindt u niet?’

Leuke vondst. Wel mis ik nog een beschreven van een handeling voor die zin; de neus verbergen of afwenden, wapperen met de hand voor de neus ...

Kleinigheidjes. Ik heb het verhaal met plezier gelezen.

Hoi Musonius, ik heb je suggesties ter harte genomen en het verhaal iets aangepast.

Ik ben wel benieuwd hoe het verhaal zou zijn als je het uit het perspectief van de man zou schrijven.

Wie bedoel je met de man? De zwerver of Karel? Ik wil voor de gein het verhaal wel van zijn kant beschrijven.

Ik dacht aan de echtgenoot. De zwerver zou ook leuk zijn, maar die krijgt niet mee wat er binnen gebeurt. Maar wie weet kan het een drieluik worden. Of vierluik als je het ook nog door de ober laat vertellen. :-)

• Zijn lichaamsgeur is niet bepaald … Zo onopvallend mogelijk hou ik een vinger voor mijn neus. > Ik zou deze twee zinnen omdraaien.
• ‘Dat bewaar ik voor straks.’ > Nog aanpassen, bv ‘De rest bewaar ik voor straks.’

Musonius, punt 1 laat ik voor wat het is, zoals het er nu staat vind ik wel goed. Punt 2 heb ik aangepast. 

Op verzoek van Musonius het verhaal vanuit Karel verteld:

‘Werkelijk, moet hij nou precies voor ons raam gaan zitten?’ Zwaaiend trek ik de aandacht van een ober.
‘Beste man, hebt u een ander tafeltje voor ons?’
‘Sorry meneer, ik heb geen andere tafel vrij.’
‘Ziet u die man daarbuiten dan niet; hij ontneemt me mijn eetlust. Schandelijk! Ze zouden dat soort mensen op moeten sluiten.’

‘Karel!’ Sjaan haat het als ik zoiets zeg. Teerhartig mens.
‘Wat? Zo is het toch? Dat soort loopt alleen maar te bedelen. Elke cent gaat op aan drank. Laat hem gaan werken voor zijn geld in plaats van hier te zitten niksnutten.’
Ik kan me echt gruwelijk ergeren aan dat soort profiteurs. Alsof ik het allemaal voor niets heb gekregen.

Nadat de ober onze bestelling heeft opgenomen, kijk ik naar de man op het bankje. ‘Moet je hem daar nou zien zitten. Hardwerkende mensen opzadelen met een schuldgevoel. Alsof het onze schuld is dat hij daar nu zit.’
‘Sorry, Karel, ik moet naar het toilet.’ Sjaan pakt haar tas en loopt weg.

Even later wordt onze bestelling gebracht. Het water loopt me in de mond bij het zien van de heerlijke entrecote en ik kan het niet laten om alvast een hap te nemen. Sjaan schudt haar hoofd. Waarom is haar eten eigenlijk nog niet gebracht? Waardeloze tent.
Dan komt de ober met een plastic tas die hij voor Sjaan op tafel zet. Ze staat op en neemt haar jas van de stoel. ‘Geniet van je eten, Karel. Reken jij straks af?’ Zonder verdere uitleg pakt ze de plastic tas en loopt naar buiten. Wat gebeurt hier?

Door het raam zie ik dat ze naar die schooier loopt. De man kijkt haar vreemd aan, hij weet natuurlijk niet wat hem overkomt. Meestal mijden ze hem als de pest. Wel ja, ze gaat naast hem zitten en schuift de tas naar hem toe. Gaat ie daar op mijn kosten zitten buffelen.  

Mijn eetlust is verdwenen en ik wenk de ober. ‘Ik wil afrekenen.’
Zijn gezicht blijft in de plooi. ‘Ik ga het voor u in orde maken, meneer.’
Niet veel later komt hij terug met de rekening en een pinautomaat. Het bedrag is aanmerkelijk hoger dan normaal en ziedend van woede voldoe ik het bedrag; een fooi kan ie schudden. Wapperend met de rekening loop ik naar buiten. De schooier is net vertrokken.
‘Dat soort …’ begin ik hijgend.
‘… moet ook eten,’ pareert Sjaan met een zelfvoldane glimlach.

Louter als oefening dit controversieel stukje, geschreven vanuit het standpunt van de zwerver:

Van de ober van dienst mag ik buiten op het bankje zitten. Dat doe ik enkel als het etenstijd is. Daarbuiten zit ik in de winkelstraat waar ik vooral van kinderen een centje toegestoken krijg, ruim voldoende voor mijn dagelijks drankrantsoen.
Wegens die coronatoestanden hebben ze in dit restaurant ook het systeem van de meeneemschotels ingevoerd. Dat is ook voor mij eens zo handig.  Er gaat geen dag voorbij dat de ene of andere sympathieke gozer of lieve dame mij een maaltijd aanreikt. Kijk, daar is er weer eentje.  Ze is al wat ouder. Hemeltje, ze gaat naast mij zitten en geeft mij waarachtig het bord dat ze binnen zou opeten. Wat is dat geroezemoes achter het raam …