Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Noodweerexces

Gerrit was al jaren kind aan huis op de rechtbank in Maastricht. Zo ook weer vandaag. Wél was hij nu genoodzaakt zichzélf te verdedigen.

‘Een boksbeugel draag ik altijd, dus van voorbedachte rade kan volgens mij geen sprake zijn. Maar vóór alles, edelachtbare, schold mijn advocaat me uit voor ‘agressieve, onnozele hannes. Dit had  zulk een hevige gemoedsaandoening in mij teweegbracht, dat ik weliswaar de grenzen van de noodzakelijke verdediging overschreed, maar mij toch op noodweerexces meen te kunnen beroepen. Mij lijkt dat ik dientengevolge niet strafbaar gesteld kan worden voor zijn zes gebroken tanden en onder- en bovenkaak.’

Ik pakte mijn pen maar vond geen papier. Dan maar mobiel, dan plaats ik het hier. Gedachten aandachtig laten passeren om eens een kort verhaal te proberen.

Wilde verhalend verhalen, maar mijn gedachten dralen. Dus schouderophalend dit even wegleggen en hier niet van balen.

Want hier zit iemand gans, de hele week in dit forum te posten met glans. Dus pak ik mijn kans en ik probeer en ik flans. Dit gerijm in elkaar, en voel ik een maar, want dit is geen verhaal maar.

Een probeersel van tikken en hakken, ik krijg het te pakken. Met woorden en klanken die hopelijk sprankelen.

Sprankelen?... het spettert alle kanten op.

Fijn je hier, in deze krochten van SOL, weer te ontmoeten.

Zeker Dos,

Jij als enige broodwinnaar hier, ik zal proberen af en toe ook te posten, jouw productiviteit is inspirerend.

Met spetterend bedoel je het hopelijk positief? 

Anton, gisteren was je nog bang dat ik zou denken dat jouw probeersel zou spetteren als diaree. Nee, het spettert als kokend water over de rand heen. 104 woorden zijn hier vijf woorden teveel. Dat is een doodzonde. Ik houd er me heel stipt aan; 99 woorden, zonder titel! Soms plaats ik een stuk dat veel langer is, maar dat komt omdat ik nou eenmaal een zondig mens ben, waar weinig aan te doen valt.

Jouw gedicht zou ik inlijsten en goed bewaren. Misschien dat jouw kleinkinderen over vijftig jaar kunnen zeggen: ‘Door dat gedicht van opa zijn dichters van richting veranderd.’

Dos, ik merk dat ik nog te onzeker ben in wat ik probeer en leg hier teveel nadruk op vandaar mijn verwijdering van dat laatste.

Mijn perfectionisme speelt me parten, vooral in hetgeen ik leuk vind maar niet volledig beheers.

Voornemen: niet meer uiten en sch#$ aan hebben naar mezelf toe...

Ik had een mooie beat in mijn hoofd waar de tekst lekker op ging. 

Aantal woorden, ja ik type vooral mobiel, en deze tekstverwerker, daar heb snap ik nog weinig van.

Ga scrivener aanschaffen en mijn laptop er vaker bij pakken. Kan ik die 99 ook voortaan aanhouden.

A.

Armoedzaaiers

Toen Karel de Grote in 800 n.Chr., 750 jaar de toekomst inkeek naar zijn Franse rivaal keizer Karel V en het vervolgens waagde om nog eens 464 jaar in te zoomen naar vrijdag de 21ste maart 2014, zag hij tot zijn ontsteltenis dat koning Willem IV van de Lage Landen een grondboor hanteerde om eigenhandig  met houten palen een nieuwe omheining rond zijn paleis aan te leggen, terwijl zijn koningin met een vlakschuurmachine deuren en kozijnen bewerkte, voor een frisse schilderbeurt.

'Die armoedzaaiers', kreunde de Grote keizer Karel en draaide zich nog maar eens om in zijn graf.

Goed doorbakken

Toen de gewezen cultureel antropoloog Douwe Engelbert — nu begrafenisondernemer—  te horen kreeg dat hij terminale kanker had, herinnerde hij zich een langdurig onderzoek, dat hij ooit gedaan had onder de kannibaalse Papoea’s in Nieuw Guinea. Daarbij was aan het licht gekomen dat er toentertijd op het hele eiland geen spoor van kanker te ontdekken viel.

Dat zette hem aan het denken.

Hij nam het ultieme besluit om voortaan, elke dag van zijn overleden cliënten een pond mals, maar goed doorbakken stuk vlees te consumeren. Na enkele maanden bleek dat al zijn kankercellen geëlimineerd waren.

Douwe leeft nu onbezorgd verder.

Ee-gleich-em-cee-kwadrat

Atomix was een Gotische druïde en kerngeleerde.

De Galliërs waren bevreesd dat de Goten ooit een wapen zouden kunnen maken waarmee ze de hemel naar beneden konden laten donderen. Daarom hadden ze Atomix ontvoerd en hem langdurig ondergedompeld in een speciaal gebrouwen toverdrank.
Voor de rest van zijn leven zwalkte Atomix als een imbeciel door het Gallische dorp. Tegen iedereen die het niet horen wilde spuide hij zijn occulte toverformule Ee-gleich-em-cee-kwadrat (E=mc²).
's Avonds ging hij gewoontegetrouw naar de bard Assurancetourix.

De dag eindigde steevast met het zingen van de hymne ‘Die Goten über alles...’

Hoe dan?

Terwijl ik zit te bedenken -ik analyseer een boek van Agatha Christie- hoe ik een goede plot krijg, die van begin tot eind consistent is, en of ik, net als zij, eerst het eerste hoofdstuk en dan het laatste zal gaan schrijven, word ik wederom uit die overpeinzing getrokken door de aanstekelijke teksten van Dos met negenennegentig woorden, waardoor ik snel een nieuwe poging waag, al kan ik me niet meten met zijn productiviteit en terwijl ik deze tekst tot één zin (omdat het kan) probeer te beperken, vraag ik me af: gaan deze oefeningen ooit een boek opleveren?

Ha Dos, natuurlijk was het de Geul! Dom van mij, we waren er zelfs langs gelopen deze zomer. Ik heb de titels met vette letters gedaan. Ik las met plezier je nieuwe stukjes. Maar ze kwamen me bekend voor, heb je ze gewijzigd of heb je ze alleen naar voren gehaald?

Niemand zag het, terwijl hij geen moeite deed om het te verhullen. Hij pakte het beet, stopte het in zijn zak en liep naar buiten. Pas op zijn driewieler toen hij het tegen zijn heup aan voelde drukken merkte hij enige spanning. Wat merkbaar snel weer weg zakte. Zo doelgericht was hij, meer dan ooit. Bij het hek van het speelplein wachtte hij even en keek naar die pestkoppen! Hij trok de pin uit de granaat en gooide. De jongens keken verbaasd op. “Boem!” riep hij toen de snoepgranaat tussen de jongens viel. Teleurgesteld dat het daar bij bleef.

Maria, het doet mij deugd dat mijn teksten aanstekelijk werken. Ik zie je hier dus vaker? Gezellig!

Een aantal van de laatst geplaatste verhaaltjes stammen uit de beginfase van deze rubriek. Ik heb ze allemaal herschreven. Ik gebruikte wisselend de namen Kees en Koos e.a. voor mijn verlopen figuren. Soms wist ik zelf niet meer wie wie was. Nu heb ik allen samengebracht  onder de naam Gerrit.

Als ik voldoende geschikte 99-woorden verhalen heb geschreven, plaats ik ze in de juiste volgorde, print ze tweezijdig op A5 formaat, snij de pagina's twee centimeter smaller, en bind ze in secties van tien pagina's samen tot een boekblok. Hieromheen ontwerp ik een stijve kaft met losse rug, zodat het boekwerkje zich makkelijk laat openen.

Op internet leer je hoe je vrij makkelijk een boek kunt binden. Je moet wel handig zijn en secuur kunnen werken, maar dan is het ook een fluitje van een cent. Ik maak twee exemplaren. Eén voor mijn vrouw en het andere wordt met opbod verkocht zodat ik mijn hypotheek en andere schulden kan aflossen.

Enkele verhaaltjes stammen uit de rubrieken van ultra-ultra-korte verhalen: niet langer dan één, twee of drie zinnen. (zie schrijverscafé) Deze zinnen heb ik omgebouwd tot een 99-woorden verhaal.

Leuk verhaal Anton. Een gehandicapte jongen die gepest wordt en zint op wraak; een papieren tijger.

Een paar opmerkingen:

-het is handig als het verhaaltje een titel heeft;

-in de zin 'Pas op zijn driewieler toen hij het tegen zijn heup aan voelde drukken merkte hij enige spanning.', hoort voor 'toen' en na 'drukken' een komma, deze omsluiten een bijzin. (ik lijk Fief wel). Als je de bijzin weg zou laten, loopt de zin zonder hapering gewoon door;

-in het begin duid je iets aan met 'het'. Dit 'het' blijkt later een nep handgranaat te zijn, die is niet onzijdig;

-precies 99 woorden! Super. 

Lapschwanz

Tijdens de Grote IJstijd was de hele Noordelijke IJszee dichtgevroren, waardoor de Groenlandse kangoeroe het vaste land van Noord-Europa kon bereiken, het huidige Lapland,  dat zich uitstrekt over Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland.

Gedurende duizenden jaren ontwikkelde deze kangoeroe zich tot een ondersoort, anderhalf maal groter dan de Groenlandse familieleden: sneeuwwit, behaard en met een krachtige staart, zo dik als de slurf van een olifant.

De Lapse kangoeroe kreeg derhalve de bijnaam Lapschwanz, een naam die na de jongste ijstijd, ca. tienduizend jaar geleden, overging op de Laplander, omdat hij de Laplandse kangoeroe tot de laatste toe uitroeide.

Nanuq I

Nanuq, een Eskimo-meisje, had haar hele jonge leven lang last van openbarstende winterlippen.
Toep, de stamoudste en zelfverklaard medicijnman, had tegen die kwaal een uitstekend werkende, hydraterende lippenbalsem ontwikkeld. Een vaalwitte gel, die naar zijn zeggen voornamelijk bestond uit robbenvet met enkele ingrediënten die vooralsnog geheim waren.
Dagelijks smeerde Nanuq er al haar lippen rijkelijk mee in. Zo hield ze als het ware de winter buiten de deur, maar niet de geheime ingrediënten van Toeps lippenbalsem.

Op zeker moment ontdekte Nanuq dat ze zwanger was geworden, terwijl ze nog maagd was.
Ze had er zelf geen verklaring voor.

Nanuq II

Lange tijd wist Nanuq haar positie in een anorak van ijsberenbont verborgen te houden. Maar toen ze de omvang van een ijsbeer aannam, ontstonden er geruchten en verdachtmakingen. In menig iglo ging het er zo heet aan toe dat de binnenste ijslaag begon te smelten.

Nanuq hield bij hoog en bij laag vol dat ze met niemand intieme omgang had gehad. De onbevlekte ontvangenis was haar en de stamleden totaal vreemd.
De kleine samenleving was verscheurd en dreigde in twee ruziënde kampen uiteen te vallen. Als dat werkelijk zou gebeuren, zou dat een levensbedreigend gevaar betekenen voor de gemeenschap.

Nanuq III

Koste wat het kost moest dit voorkomen worden, zo dacht Nanuq. Zij besloot daarom de hechte gemeenschap in haar eentje te verlaten.
Dit was onverteerbaar voor de oude Toep; de moeder van zijn laatste kind mocht geen haar gekrenkt worden.

Daartoe nodigde hij alle mannen uit in zijn iglo; zelf kon hij door zijn omvang geen stap meer buiten de ijshut zetten.
Toep verklaarde met onverholen trots dat hij de aanstaande vader was en hoe hij dat toch met zijn bijna iglo-vullende volume voor mekaar had gekregen.
Het was niet zijn vooropgezette bedoeling geweest de jonge Nanuq te bezwangeren.

Moest ze even 2keer lezen voordat ik doorhad wat dit magische middel voor de lippen zou kunnen zijn...

Die Toep, doet me denkennaan dat Boris Becker verhaal 😏

Nanuq IV

Nu Toep oud was en alles had bereikt wat op en in het eeuwige ijs  en sneeuw mogelijk was, wilde hij de geheime ingrediënten van zijn hydraterende gel wel prijsgeven.
Een niet onbelangrijke toevoeging aan het robbenvet waren kwakjes van zijn eigen sperma.
Nanuq was daar kwistig mee omgesprongen, had niet alleen de lippen van haar mond ermee bevochtigd.

De geboorte verliep voorspoedig, dankzij de gel, waardoor de boreling als het ware zonder moeite de iglo in floepte.
Het was een jongen; ze noemden hem Inut. Hij groeide als kril. Dagelijks speelde Toep met het kind en zijn moeder.

Nanuq V

Tot de dag gekomen was dat Toep voelde dat zijn einde nabij was. Hij wou de dood niet lijdzaam afwachten, maar waardig als een Eskimo sterven.

Daarom had hij hulp van Nanuq gevraagd.  Deze bond  vader Toep en de kleine Inut aan elkaar vast op de slee en trok met beiden een dag lang over de witte woestenij. Op een etmaal reizen vanaf de iglo was op een ijsplaat twee ijsberen gesignaleerd. Daar ging Toep zich aanbieden. Hij wou duurzaam sterven. Omdat hij zijn leven lang gejaagd had op ijsberen, bood hij zich nu aan.

Voor wat, hoort wat

Kwelgeest

Ze probeert nog een stap achteruit te zetten en maakt een afwerend gebaar. Maar mijn handen liggen al op haar keel en ik begin te knijpen. Haar opengesperde ogen kijken mij aan, haar mond opent zich, maar er komt geen geluid meer uit. Mijn vingers dringen diep in het vlees van haar hals. Langzaam krijgt ze een lichtblauwe kleur en rode vlekjes verschijnen op haar gezicht. Haar ogen puilen uit. Ik knijp nog harder tot ze wegdraaien en alleen nog het wit te zien is. Dan laat ik langzaam haar levenloze lichaam los. Daar ligt ze dan, de bitch.

Waarom verschijnen hier steeds verhalen en reacties? Het is de bedoeling dat de verhalen op de Facebookpagina geplaatst worden en niet hier.

Ik weet al bijna vijf jaar dat het de bedoeling is dat deze verhalen op Facebook geplaatst worden, een medium waar ik niet van houd. Daarom ben ik blij dat mij (ons) hier de ruimte geboden wordt. Ik zou ze nergens anders willen openbaren. Ik ben verknocht aan SOL.
Heb je er bezwaar tegen?

Jaeger onderbroek

Zij: Willem, kijk eens in de spiegel,
beoordeel jezelf met kritische blik,
zet oude denkbeelden uit je hoofd.

Waarom niet modieus? altijd maar
die uitgezakte Jaeger onderbroek,
een boerse hobbezak van flanel.
Varieer met een Björn of Diesel
en scheer de haren van je benen,
zoals wielrenners alsmaar doen.
Dan word je weer dat stuk van weleer,
de prins uit mijn stoute dromen.

Hij: Lieve Annie, ik ben mijn tijd ver vooruit
over enkele jaren dragen mannen Jaeger
zoals jonge meiden op oma-fietsen fietsen.
Mijn klokkenspel behoeft ruimte, vrijheid tot
expressie, ik draag Jaeger uit liefde voor jou.

Emily, afschuwelijk, heftig, maar realistisch; zo kan het gebeuren. Ik moest een keer extra lucht happen.

Hallo Dos, bedankt voor je reactie.

Ik hou ook niet van het smoelenboek, dus ik ben blij met jouw verhaaltjes hier. Ik heb ze nog niet allemaal kunnen lezen (is een beetje veel...), maar ik ben al wel een fan. Blijf ze dus aub hier posten. Waar haal je zo veel fantasie vandaan!

Emily, de fantasie groeit als je regelmatig hier en niet op Facebook, verhaaltjes plaatst. Slapeloze nachten zullen ook wel helpen. Verder weet ik het ook niet. 

Ochtendhumeur

Tering... zit jij ook al dagen op een houtje te sabbelen en te wachten op een antwoord uit de redactie? Of heb jij respons gekregen via e-mail? Weet je al waarom ze verstek liet gaan? Het zal mij benieuwen?

Vervelend dat die lui soms zo slordig met ons omspringen. Ik krijg er altijd een ochtendhumeur van en  schop eens tegen de hond. Maar de laatste tijd bijt-ie terug, dat kreng.

Ook mijn vrouw wordt sikkeneurig, maar vooral omdat het van geen kant meer lukt. Viagra is ook niet alles.
Ik ga het eens met de fietspomp proberen

Reuring ten paleize I

Vanaf het bordes zou de koning zijn volk toespreken. Op het gazon voor het paleis en ook buiten de hekwerken hadden zich uren van tevoren wel honderdduizend toehoorders verzameld.

De koning stond voor het spreekgestoelte met daarop vier vellen A4 formaat, volgeschreven met zijn toespraak. Hij wachtte tot het volk muisstil was. Toen begon hij, beide handen steunend op de lessenaar: ‘Jullie onverbeterlijke uilskuikens …’

Wat hij verder te melden had ging verloren in de reuring die door deze woorden ontstond. Het volk kwam in opstand, bestormde het paleis en vernielde alles wat ze tegen kwamen.

Dat zal hem leren.