Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Na gedane zaken II

Een sportieve meid van een jaar of twintig zag het gebeuren. Ook zij was stom verbaasd, maar wel capabel om juist te handelen. Zij griste het mondkapje van haar gezicht en schepte daarmee de drol van het marktplein. Rende ermee naar het heerschap en toen ze hem voorbij liep draaide ze zich om en stak glimlachend een hand naar hem uit alsof hij een oude bekende was. De onverlaat gaf automatisch en verrast zijn vrije hand. Ze perste ze hem de bruine smurrie in zijn blote poot.

‘Sie haben heimlich was verlohren’ zei ze lachend en koos het hazenpad.

Dubbel geplaatst.

Op pad

Elke ochtend tussen ontwaken en opstaan, neem ik de dag door. Wat wordt het: een open wond met veel chagrijn of de deur naar al het andere. Vandaag wordt het een fikse wandeling met rugzak vol lunch en warme thee. Ik heb de topografische kaart bestudeerd. Een tocht van vijf kilometer moet te doen zijn als veel wordt gerust. 100% opgeladen telefoon gaat mee, voor 112 vanwege mijn heup. Ook de hond; we zijn even oud, hij grijs rond de snuit, ik kaal op mijn kop. Wandelschoenen en windjack aan en leren pet op.

Kom op Fikkie, we gaan.

Totaal van slag

Mijn tuin puilt letterlijk uit van de mollen en hun hopen. Ook kom je er veel egels en hazelwormen tegen. Ze kruipen door het hoge gras en zoeken beschutting onder de struiken.

Mijn vrijlopende kippen hebben het er maar moeilijk mee. Als ze al scharrelend ineens een kruipende hazelworm aan hun poten gewaar worden, springen ze een gat in de lucht. Dat heeft desastreuze gevolgen voor hun eierproductie. Ze raken van slag en van de leg. Hun eierbedrijf wordt dan voor enkele dagen ontregeld en ze gaan  vroeger op stok dan gewoonlijk.

Voor de schade vraag ik subsidie aan.

Tanden poetsen

Ik vroeg aan een kip op stok of ze haar tanden had gepoetst vóór het stoks gaan.
‘Dat zouden wij alle wel graag willen doen, maar wij hebben geen tandpasta’, antwoordde ze tokkend.
Logisch! De volgende dag bezorgde ik hun een tube Prodent en leerde hen hoe ze de pasta eruit konden drukken.
Toen ik later ging kijken of het hun was gelukt, bleek de hele tube leeg te zijn. Ik vroeg hoe dat kon.
‘Wij vonden de pasta zó lekker… en wij hebben toch helemaal geen tanden’, zei een bijdehante kip.

Dat is waar ook, kippen zijn tandeloos.

Ha Dos, ik zie hier voor het eerst ultrakorte verhalen staan. En ik heb deze laatste drie heel graag gelezen. Je hebt veel fantasie! Ik las iets over het plaatsen van ultra korte verhalen op feesboek, maar ik heb dat bewust niet. Dus heel fijn dat ik ze hier kan lezen! Misschien waag ik me er ook eens aan.

Maria doen! Gezellig.

Met een kam, vuurrood van ergernis

‘Ik heb van de kippen hiernaast gehoord dat sommigen van jullie tien dagen in quarantaine moeten. Jullie kennen dus ook een ophokplicht. Alleen zij die positief getest zijn gaan het hok in.
Wij worden niet eens getest of gevaccineerd. Als slechts één kip ziekteverschijnselen vertoont, wordt de hele populatie over de kling gejaagd. Dat is goedkoper en jullie  zijn eerder van het probleem af.

Waarom passen jullie die methode niet op je eigen soort toe?

Mij is ook ter ore gekomen dat er in Friesland 122-duizend kinderkippen zijn vermoord. Het lijkt daar wel Auschwitz wel.
Een grove schande’

Tandenpoets met strik

Vanmorgen stond ik weer bij mijn slager op de winkel; zonder mondkapje. Toen ik aan de beurt was trok ik eerst mijn onderlip zo ver mogelijk naar beneden, zodat de vleesboer goed kon zien dat ik een nieuw ondergebit droeg. In deze spagaat van mijn mond bestelde ik een zak cement en ‘doe er ook maar bakstenen bij,’ kwam er achter aan.

De slager draaide zich om, trok een boerenmetworst van de haak en onder de toonbank haalde hij een tube tandpasta met rode strik vandaan. Dat was een verrassing.

Mijn slager kent mij onderhand en had dit  voorzien.

Opgeruide hoenders

Vandaag heb ik de kip geslacht die gisteren zo snugger opperde om een groot deel van onze bevolking te doden als er één persoon positief getest zou worden, zoals dat ook gebeurt bij het kippenvolk.

Tot die mentaliteit heb ik mijn kippen niet opgevoed. Ik heb ze altijd goed verzorgd, ze gevoed met de beste granen. Een kip met een dergelijke gedachtengang zou de rest van mijn Mechelse hoenders ook wel eens kunnen opruien om in staking te gaan en geen eieren meer te produceren.

Zouden ze onder invloed kunnen staan van Thierry Baudet, zo vraag ik me af.

Hout brandt niet

De haard brandde dat het een lieve lust was. Ik genoot van van de wapperende vlammen en het knisperende hout. Mijmerend dwaalden mijn gedachten af naar het proces dat zich daar afspeelde. Ik kwam al snel tot de conclusie dat hout niet brandt.

Waar komen die gezellige hitte en vlammen dan vandaan?

Mijn theorie is, dat door de hitte, die begint met bijvoorbeeld een aanmaakblokje, het hout gasvormig wordt ontleed in de stoffen waaruit het hoofdzakelijk is opgebouwd, namelijk koolstof en waterstof, in de vorm van koolwaterstoffen, bijvoorbeeld methaan.

Dit verbrandt als vlammen waar ik zo intens van geniet.

Hautain ten top

Mijn huis ligt bovenop een heuvel, pal tegenover het plaatselijke kasteel. Vanuit de hoogte kijk ik neer op ons dorp dat aan de voet van de helling ligt.

In de aangrenzende huiswei heb ik tussen twee hoge notenbomen een stalen kabel gespannen, waaraan in het midden een lange schommel hangt. Ik zwaai heen en weer in de richting van het dorp. Als ik dan het hoogste punt bereik, glij ik van de zitplank af en zweef uit over het dorp beneden mij, waar ik me bij elke bewoner excuseer dat ik zojuist laatdunkend vanuit de hoogte op hen neerkeek.

Fout koeiensap I

Ik ben een echte dierenvriend. De dieren in en om het huis worden met respect behandeld. Gisteravond nog heb ik tussen de struiken een schotel melk gezet voor de egels.

Vanmorgen ging ik kijken en zag dat hij leeg was. Naast de schotel lag moeder-egel opgerold te slapen. Toen ze me hoorde rechtte ze haar rug en begon meteen te schelden: ‘Jij stuk verdriet, kijk wat je hebt aangericht met dat koeiensap van je. Mijn twee kinderen hebben zich er tegoed aan gedaan en zijn vannacht gestorven.

Jij behoort te weten dat wij die rotzooi niet verteren… ellendeling.’

Fout koeiensap II

‘Ik heb ook gehoord wat je uitgevreten hebt met de honderden muizen die hier woonden. Met gif doordrenkte graankorrels heb je ze gevoerd. Naast mijn hol lagen ze krijsend te verrekken… stuk  verdriet’, vervolgde de egel haar aanklacht.

‘En wat je gisteren geflikt hebt met mijn buurvrouw kip, is ronduit misdadig. Nadat ze een intelligente opmerking gemaakt had heb je haar veroordeeld en naar het schavot gevoerd. Ik heb het gezien… stuk galgenbrok. Het bloed spatte in het rond. Van haar krijsen gingen me de stekels recht overeind staan.

Dit kwam hard aan. Daar ben ik te gevoelig voor.

Erg gelachen om het verhaal boeren metworst.

Gg

A.

Fijn compliment, Anton.

Het einde nabij

Vannacht droomde ik dat we over een smalle bergweg reden. Erik zat aan het stuur en ik naast hem, achterin Lia, mijn vrouw. Erik reed erg roekeloos. Hij nam een flauwe bocht veel te ruim en we vlogen over de rand van een diepe afgrond. We stortten niet meteen naar beneden, maar zweefden minuten lang over de toppen van hoge dennenbomen. Ik besefte dat dit onze ondergang betekende. Ik reikte mijn hand naar Lia om samen hand in hand te sterven, maar zij sliep.

Even later vlogen we een tunnel in en liepen we op de Coolsingel in Rotterdam.

Míjn vingers

‘Gerrit doe niet zo eng.’
‘Doe ik eng?’
‘Ja, je doet eng met mijn vingers.’
‘Ja jouw vingers, maar je hebt er tien. Je kunt er toch wel een paar missen?! Ik wil alleen maar testen of hij goed knipt. Ik voer ze niet aan de hond. Je krijgt ze echt terug… kun je ze weer laten aannaaien.’
‘Echt waar? Nou vooruit dan maar. Wel voorzichtig met de vloerbedekking. 500 Euro per meter. Het geld groeit me niet op de rug.
Ik heb vandaag kaas op je boterhammen gedaan. Je tas staat in de gang.

Je moet wel opschieten.’

Kleinkind: Oma, U bent onderhand een ouwe taart        
                  aan het worden. 

Oma:        Hou op kind! Ik ben zo oud nog niet en
                  zo vief als een jong veulen in de wei.

Kleinkind: Wel ja, U bent op en top bejaard. Zeker                 
                  zo oud als Metusalem.

Oma:        Kind, jij kletst maar wat. Ik ben pas 75.

Kleinkind: Juist oma, dan heeft U zo lang niet meer.

Oma:        Tot mijn honderdste heb ik nog 25 jaar.
                  Dat is een kwart leven lang.
                  Ik begin nu pas aan mijn tweede jeugd.
                  Dat is heel andere koek dan die ouwe taart
                  van jou.

Opgehokt

Corona, mijn galgenbruid
jij explosief duivelskruit
kijk wat je hebt gedaan
mijn lief is heengegaan

Zij hunkert nu beneden
naar depressie afgegleden
hoe lang zal het nog duren
tussen deze kale muren
jouw presentie in mijn lijf
als permanent dagverblijf

Jij bent een ware sloophamer
in mijn echtelijke slaapkamer
volledig ingeënt en geboosterd
toch mijn hele lijf gekoesterd
en mijn grens overschreden
nu amper vijf dagen geleden

Jouw verblijf is niet gewenst
mijn coulantie is begrensd
opgedonderd uit mijn corpus
zoek de uitgang van mijn anus

Ga terug naar China, naar Wuhan
gedraag  je niet als een wildeman

De natuur en wij

Wij wonen bij de duinen. In de duinen eigenlijk. Ons dorp werd ooit uitgebreid met veertig huizen. Middenin de natuur. Rugstreeppad, nachtegaal, houtduiven, puttertjes en koperwieken.
Uit ons slaapkamerraam zien we soms reeën lopen of edelherten.

Adembenemend.

’s Winters lopen ze door ons dorp, op zoek naar eten. Zoals klimop en ons nieuwe Japanse heggetje. Heideplanten ontdoen ze van bloemetjes.
Dit voorjaar hebben we lavendel, hortensia en allium in onze voortuin geplant. Daar eten ze nu keurig omheen.
Laatst is er een ree aangereden. Het was meteen dood.

Zielig.

Binnenkort bij de dorpsbistro: Hertenbiefstuk.

Heerlijk.

Poezenrouw

Op de stoep voor ons huis zat een poes; zwart met witte bef. Ze vroeg me de weg naar het kerkhof. Dat was niet moeilijk uit te leggen. Ik woon tegenover de kerk en pal ernaast ligt onze dodenakker.
Nieuwsgierig als ik ben vroeg ik haar  wat ze daar te zoeken had, dus…
‘Wat lokt jou daar?’
‘Mijn bazin. Zij is vorige week gestorven en gisteren begraven… door mijn schuld.
Ik was verliefd geworden op een kater en een paar dagen uithuizig geweest. Mijn vrouwtje is me overal gaan zoeken en werd toen door een auto aangereden; morsdood, miauw.’

Mot kapot

Toen ik gisteravond laat thuis kwam van het tennissen zag ik op de lamp naast de voordeur een dikke, vette mot zitten.
Ik heb een gruwelijke hekel aan motten, het zijn schadelijke beesten. In al mijn wollen truien hebben ze grote gaten geboord.
Dus ik brieste: ‘Hé mot, wat moet dat daar? Als je niet vlug maakt dat je weg komt dan…’, ik maakte mijn zin niet af, maar smashte met mijn racket de mot en de lamp kapot.
Die lamp kost 140 euro bij de Praxis, evenveel als mijn nieuwe trui van de Bijenkorf.
Nu staan we quitte.

Eindelijk

‘Als je denkt dat je kamer te vol is, zet er dan een kast bij. Haal hem na drie weken weer weg, dan zul je zien wat een ruimte je hebt.’

In Valkenburg gooien horeca-eigenaren hun terrassen open.
Na de overstroming van de Geul dit voorjaar en de verschillende Lockdowns, staat het water hen aan de lippen.
Wat me trof, was de uitspraak van een oudere dame: ‘Dit heb ik zo gemist, op het terras in de zon, kacheltje aan en koffie met vlaai.’

Wat je moe(s)t missen, waardeer je het meest.

Te lang haar

Mijn kapper had ik een half jaar lang niet gezien. Vóór Kerstmis had ik mijn haar willen laten knippen. Corona stak daar een stokje voor. Vanmorgen heeft de kapper de klus geklaard. Om te voorkomen dat ik bij een volgende lock down weer gedwongen word met te lange haren rond te lopen, heb ik mijn hele kop kaal laten scheren.
Mijn  vrouw vond het afschuwelijk, ze durfde me niet aan te kijken. Ze dwong me vanmiddag onmiddellijk in Maastricht een pruik aan te schaffen.
Die mag ik pas afzetten als ’s avonds op de slaapkamer het licht uit gaat.

Ammoniakdampen

‘Gerrit, jij stinkt een uur tegen die wind in. Hoe vaak wissel jij van onderbroek?’
‘Annie, je overdrijft weer. Je weet dat ik om de veertien dagen douch. Dan trek ik óók een schone onderbroek aan.
Ik houd rekening met de hoeveelheid water, gas, stroom en wasmiddelen dat je verbruikt met al dat gewas en de hoeveelheid CO₂ die je de atmosfeer injaagt.’
‘Gerrit, je bent een mooiprater en een viespeuk. De ammoniakdampen die jij uitstoot zijn een veelvoud van de CO₂ die je uitspaart en een equivalent van een hele veestapel.
Hier, een stuk zeep, ga je wassen.’

Maria, je bent me met een paar leuke stukjes gezelschap komen houden. De contradictie van zielig - heerlijk vond ik mooi; zette me even op het verkeerde been.

De inwoners van Valkenburg hadden niet direct last van de overstroomde Maas, maar van de Geul die dwars door het stadje loopt.

Zou je de titels van je verhaaltjes niet beter vet kunnen drukken? (geeft het totaal meer 'body')

Gelauwerd

Onze koning Willem IV stond op het punt het Grootkruis van Verdienste voor buitengewoon geleverde bijdrage aan de ontwikkeling van de maatschappij, uit te reiken aan de gezusters van de Roeselaere -- de jongste beter bekend onder de naam Rode Molly, tevens leverancier van gesyfilliseerde patiënten aan de kliniek van haar oudere zus, de gewezen Moeder Overste, tevens hoofdarts van de vermaarde Franciscanessen onderzoeks- en verpleegkliniek voor venerische ziekten -- toen hij op het allerlaatste moment besloot de beide nog niet gelauwerde zusters evenveel lof toe te zwaaien, onder het motto: frivool zondig of zedig kuis, elkeen draagt haar eigen kruis.

Zoneclips

Vanmorgen stond ik op met het sterke gevoel dat ik vandaag een exceptionele voorspelling zou doen. Om dat gevoel op juistheid te testen voorspelde ik allereerst dat de koffie me weer goed zou smaken. Mijn voorgevoel bedroog me niet. Mijn buitengemene  voorspelling luidt dan ook als volgt:

Heden, 16 januari anno domini 2022, profeteer ik dat, zonder goddelijke tussenkomst, in de ochtend van aanstaande zaterdag de zon het een etmaal lang zal vertikken, om zoals gewoonlijk, ‘s ochtends vroeg aan de oostelijke horizon te verschijnen, en daarmee de astronomen wereldwijd voor een onbegrijpelijk en eeuwig onoplosbaar mysterie zal plaatsen.

Oud geheim

Voordat mijn moeder stierf deed ze nog een boekje open over haar vader, een geheim waarover zij tijdens haar leven nooit gesproken had.
Hij was de onbekend gebleven schrijver Joris Buytendijks en veel te vroeg gestorven aan syfilis. Deze ziekte had hij opgelopen tijdens de frequente bezoeken aan Rode Molly. Bij haar, hoe triest ook, heeft hij het hele familiekapitaal erdoor gejaagd. Hij heeft zich voor haar uit de naad gewerkt en betaald om haar veel gelezen maar te weinig gewaardeerde erotische verhalen gepubliceerd te krijgen.

Momenteel schijnen ze een niet te stuiten aantrekkingskracht te hebben op jonge schrijvers.