Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Tot inkeer

Toen Gerrit een jaar of vijftig was, besefte hij dat hij zo niet verder kon leven; hij pleegde roofbouw op zijn eigen en andermans leven. Hij rookte twee pakjes sigaretten per dag en hing tot ’s avonds laat in de kroeg.

Toen de longarts kanker aan beide longen constateerde besloot Gerrit rigoureus tot inkeer te komen. Hij stelde een stappenplan op: dagelijkse kerkgang en één keer per maand biechten zou zeker helpen en voorlopig ook geen alcohol meer en vooral geen sex buiten de deur.

Wél moest hij oude vrouwtjes blijven afpersen; zij waren immers zijn bron van inkomsten.

Op mijn bakkes (Kerstverhaal)

Vannacht ging ik naar de nachtmis. Ik plaatste me in een bank pal naast het gangpad zodat ik het kerkgebouw snel kon verlaten als dat nodig mocht blijken; het was namelijk kermis in mijn darmen.
Het was tijdens het uitreiken van de communie dat een scheet zich aandiende die onherroepelijk gelucht moest worden. De hele kerk stonk al naar kerstliederen: stille nacht, heilige nacht en dat er herdertjes bij nachte in het veld lagen… daar zou de geur van mijn wind nog wel bij kunnen.

Ik ging scheef op één bil zitten en deed de grootste moeite de darmgassen op fluistertoon te laten ontsnappen. Dat lukte voor geen meter. Een vrouw die op veilige afstand van anderhalve meter naast mij zat kreeg er lucht van en terwijl ze mompelde dat ik een vuilak was schoof ze nog een meter verder van me vandaan.
Haar ergernis was blijkbaar zo groot dat ze even later naar me toeschoof en me op mijn bakkes sloeg. De klap kwam zo hard aan dat mijn ondergebit uit mijn mond schoot en midden op het gangpad terecht kwam, tussen de schuifelende communiegangers. Vóór ik de gelegenheid had mijn ondertanden op te rapen werden ze vertrapt, door mijn slager nog wel. Gisteren nog had hij mij in zijn winkel afgescheept met een halve metworst toen ik een zak aardappelen en een pond krenten bestelde.

Been in ’t gips.

Laatst stond ik op de bushalte. Naast mij stond een mevrouw. Ik sprak haar aan:  ‘Bent u van de trap gevallen?’
Ze keek me verbaasd aan:‘ Hoe weet ú dat?‘
'Omdat uw been tot aan uw kruis in het gips zit’, concludeerde ik.
‘Dat is geen gips, dat is slagroom’, gaf ze retour.
‘Zal ik het van uw been likken.’
‘Viespeuk, rot gauw op.’
‘Ik zou wel willen, maar de bus laat op zich wachten.’
Even later hielp ik haar met instappen en van het een kwam het ander. Nu zijn we getrouwd en zit ik met haar opgescheept.

Als de konijnen

In ons kippenhok ontmoette ik een muis. Zij vroeg mij beleefd of zij toegang tot de graanbak kon krijgen die zich op twintig centimeter boven de grond bevond. Het verbaasde mij dat zij zo goed Nederlands sprak, weliswaar met een piepstemmetje en een zwaar muizenaccent.
Ik was onder de indruk en beloofde terstond dat ik een schuine plank tegen de voederbak zou plaatsen.

Dat was een jaar geleden. Zij heeft zich in die tijd tegoed gedaan aan het kippenvoer en  mevrouw muis heeft gejongd als de konijnen, daar kan omikron een punt aan zuigen.

Wij bestrijden nu een muizenplaag.

Dwang tot mutatie

Wij verzorgen met plezier tien hobbykippen, die gemiddeld wel acht eieren per dag leggen. Daar mijn vrouw, schoonmoeder, kinderen  en ik vegetariërs zijn, gaat het genot van een zachte gekookt ei bij het ontbijt met enig leedwezen aan onze neuzen voorbij.
De dagelijks geoogste eieren gooi ik, gebruik makend van enig ceremonieel, stuk tegen de stam van een jonge perenboom, in de hoop en veronderstelling dat deze op den duur muteert in een boom die in plaats van peren, eieren voortbrengt.

Als dat lukt zijn we eindelijk verlost van de steeds weer terugkerende ophokplicht als er ergens vogelgriep uitbreekt.

Tok, toktok

Laatst vroeg een kip mij of ik op kippenniveau kon uitleggen wat hun nut en bestaansrecht was. Een onkipse, intelligente vraag.
Dat vergde enige overpeinzing. Ik verdiepte mij in de evolutietheorie van Darwin en de studies van Richard Dawkins. Ik snapte er geen reet van, maar dit terzijde.
Een dag later gaf ik een college in het kippenhok: ‘Jullie genen zijn tegennatuurlijk vervallen tot statische dragers van jullie kipse  eigenschappen. Daarom is aan jullie bestaan in 250 miljoen jaar geen veer veranderd. Vandaar dat ik experimenteer met jullie nageboorte om jullie te evolueren tot eierbomen. Begrepen?’

‘Tok, toktok.’

Naar de klote

Afschuwelijk wat zich hier heeft voltrokken. Jarenlang hoogwaardig, evolutionair geëxperimenteer naar de klote.
Wat is er gebeurd? Mijn labiele, inwonende schoonmoeder heeft een vetbol vol meelwormen in de bewuste perenboom gehangen. Uitgehongerde spechten kregen daar lucht van, en niet alleen van die vetbollen. Ook van de stam van de perenboom, die ik jarenlang heb gevoed met eieren van onze kippen. De schors en bast waren succesvol bezig zich te vereiwitten; de eerste stap op weg naar evolutionaire verandering.
De spechten hebben op tientallen plaatsen de stam tot op het kernhout aangevreten.

Dat overleeft mijn eierboompje niet. Ik zin op wraak!

Wag, ek sal haar kry

Mijn schoonmoeder is een ramp. Dat oude vel bestierde en verziekte hier het hele huishouden. Ik was haar onderhand spuugzat.
Zij is de dochter van een Duitse legerofficier die er prat op ging in de Tweede Wereldoorlog half Frankrijk plat gebombardeerd te hebben. Zij is eender.
Die vetbol heeft ze heel bewust in mijn eierboompje gehangen om mij te koeioneren en mijn succes op een evolutionaire ontdekking te saboteren. ‘Wag, ek sal haar kry, van haar sal net ’n bloedkol bly, hier teen my  kamermure.’

Na veel getreiter heb ik haar en haar dochter, mijn vrouw, mijn huis uitgekeild.

Puur bedrog

Mijn vrouw, die met die gipsen poot, was een en al bedrog. Ze heeft mij met haar deerniswekkende, arglistige praatjes snel weten in te palmen en is met haar krankzinnige moeder bij mij ingetrokken.

Kort na ons huwelijk stond ik in een bloemperk te spitten, toen ik schrok van een hevige knal. Ik draaide mij abrupt om en had niet in de gaten dat zij achter mij stond. Met de scherpe kant van de schop sloeg ik door het dunne gips van haar gebroken been. Zij gaf geen krimp.
Toen bleek dat er onder dat gips een kunstbeen zat.

Interruptie

De vernietiging van mijn eierboompje zit mij heel hoog. Jarenlange, dagelijkse verzorging is voor de kat zijn kut geweest.
Ik moet me even onderbreken.
‘Voor de kat zijn kut’, klinkt te mannelijk bij kut. Het zou eigenlijk ‘voor de kat haar kut moeten zijn, maar dat klinkt voor geen meter. ‘Voor de kat zijn ballen’ zou beter zijn, maar dat is geen staande uitdrukking. Dus houd ik het bij ‘de kat zijn kut’.

Door deze interruptie ben ik de draad kwijt van het verhaal dat ik eigenlijk wilde vertellen. Hindert niet, het komt ergens anders wel weer aan bod.

Mechelse hoenderveren

De ellendige toestand van mijn aangevreten eierboom kon ik niet langer aanzien. Met pijn in mijn hart heb ik hem omgezaagd en een deel van de stam ter analyse opgestuurd naar het laboratorium van de Veterinaire Dienst van de Universiteit van Utrecht. De uitslag van het onderzoek is verrassend.

De schors en bast blijken voornamelijk uit dierlijke eiwitcellen te bestaan. De grootste verrassing is dat ze sporen hebben gevonden voor de aangroei van kippenveren. Dat zou betekenen dat als de boom nog één seizoen was blijven doorgroeien, de stam bedekt zou zijn geweest met kippenveren van onze Mechelse hoenders.

Vuurpijlen

Vanmiddag, bij het vullen van mijn kruiwagen met haardhout, zag ik een vuurpijl achter de kerktoren vandaan schieten. Even dacht ik dat het de Heilige Geest was die de kerk verliet.
Voor de zekerheid stuurde ik mijn drone met camera de lucht in om te kijken of Hij misschien de kerktoren beschadigd had; je weet maar nooit.
De uitvergrote beelden op mijn computer vertelden een ander verhaal. Ik zag hoe Peter Bleekers vuurpijlen afschoot vanaf het graf van zijn vader. Ik herinnerde mij dat die precies een jaar geleden gestorven was.

Een traan van ontroering biggelde over mijn wangen.

Gerrit’s angst

Kerstavond kreeg ik ex-criminele Gerrit op bezoek. Hij had zijn leven gebeterd, maar zijn aangetaste longen hadden daar niet van geprofiteerd; hij hoestte de kanker uit zijn lijf.

Gerrit voelde zich niet alleen fysiek maar vooral geestelijk erg benauwd. Hij had er spijt van dat hij altijd zelfzuchtig had gehandeld en was vervuld van angst waar hij na zijn dood terecht zou komen.
Ik vertelde hem in geuren en kleuren over mijn bijna-dood ervaring van jaren geleden en verzekerde hem ervan dat hij ook in die wereld van eindeloze liefde terecht zou komen.

Gerrit ging verlicht naar huis.

Mijn Bijna-dood ervaring  (2 x 99 woorden)

Laat ik heel eerlijk zijn, ik ben niet helemaal van deze wereld. Voor een deel leef ik in een ander universum. De oorsprong van dit schisma ligt jaren terug.
Om mijn hoogte- en andere vrezen te bestrijden slingerde ik weer eens langs een touw van de ene kastanjeboom naar de andere. Halverwege kletterde ik van vijftien meter hoogte naar beneden. Ik brak twee heupen, kneusde alle ribben en kwam met mijn hoofd ongelukkig op een steen terecht.
Ik was op slag morsdood, ware het niet dat mijn grasmaaiende buurman, een cardioloog van professie, het zag gebeuren. Binnen no time was hij bij me en begon met reanimatie. Dat was een hele klus want ik wilde niet meer tot de levenden gerekend worden.

Ik had een hemelse bijna-dood ervaring. Ik bevond mij in een extreem lichte ruimte zonder verblind te worden. Ik had geen pijn en de overheersende indruk werd geleverd door een atmosfeer van eindeloze en onvoorwaardelijke liefde. In de verte zag ik mijn moeder aankomen ‘zweven’, toen het mijn buurman lukte om mij weer tot leven te wekken. Ik verkrampte van de pijn en was woest over zijn succes.

Mijn verdere leven zou totaal anders gestalte krijgen.

Gerrit’s begrafenis

Zojuist heb ik een uiterst sobere begrafenis bijgewoond. Gerrit is onverwacht gestorven. Op kerstavond is hij nog bij me geweest en heb ik hem over zijn doodsangst heen geholpen. Waarschijnlijk heeft hij eieren voor zijn geld gekozen en heeft alle levenslust aan de wilgen gehangen.
Thuis aangekomen heeft hij Annie welterusten gewenst en is gaan slapen. De volgende morgen vond ze hem met een glimlach op zijn gezicht.
Op de begrafenis was Annie radeloos. Ik troostte haar door haar erop te wijzen dat Gerrit een hoop ellende bespaard was.

Ze huilde: ‘Daar had ik me juist zo op verheugd.’

Met amalgaamvulling

Vanmiddag ging ik weer eens naar mijn slager, zonder mondkapje, en was meteen aan de beurt. De slager hield de hand voor zijn mond om me te herinneren aan de corona-regels. In plaats van me te schikken, trok ik m’n onderlip naar beneden om hem te tonen hoezeer mijn aangezicht was geschonden omdat hij in de nachtmis mijn ondergebit aan gruzelementen had getrapt.
Lispelend bestelde ik een ondergebit met veertien tanden ‘en doe er ook maar een amalgaamvulling bij.’

Ter compensatie gaf de slager me dit keer een hele boerenmetworst. Hij weet dat ik nooit meer normaal word.

Lichte spijt

Jaren geleden zat Gerrit bij me in de tuin. Hij vroeg of ik de oorlog had meegemaakt.
‘Welnee, daar ben ik veel te jong voor’, antwoordde ik.
‘Ik wel. Ik was tien jaar en heb gezien hoe de Duitsers Nederland binnenvielen. Wát een machtsvertoon; schítterend!
Ik heb toen besloten mijn hele leven zó tekeer te gaan. Het heeft me veel vijanden en windeieren opgeleverd.
Ik heb ook veel contact met politie en rechters gehad, ik was bij hen kind aan huis.

Soms denk ik wel eens dat het misschien beter was geweest als ik naar mijn moeder had geluisterd.’

Verse ijeren te koop

Om het eerste succes op weg naar een geslaagde evolutionaire ontwikkeling niet verloren te laten gaan, heb ik gisteren vier nieuwe conference-perenbomen gekocht en geplant, en tevens twintig  jonge Mechelse hoenders gekocht om de eierproductie te verhogen. Mijn nieuwe bomen zal ik op dezelfde manier met eieren bewerken als mijn verwoest eierboompje en ze beschermen tegen sabotage van vogels en ander tuig.
Als ze over enkele jaren eieren gaan dragen zal ik deze, om ze te onderscheiden van kippenlegsels, ijeren noemen.

Naast de poort naar onze tuin zal ik dan een bord plaatsen: vandaag verse ijeren te koop.

Nu eens leverworst

Gisteren stond ik weer eens bij mijn slager; met mijn mondkapje van Heineken bierblikjes. Zijn boerenmetworsten zijn onverteerbaar met alleen mijn bovengebit. Dat liet ik hem merken.
Zonder omhaal bestelde ik een doos roestvrijstalen spijkers en een kilo spaanplaatschroeven. ‘Ze moeten wel te kauwen zijn’, riep ik erachter aan.
Hij begreep het meteen. Hij dook in de glazen vitrine onder de toonbank en nam daar een grote leverworst die hij half doormidden sneed en mij overhandigde.
Ik dankte en maakte rechtsomkeer. Ik zag nog dat hij dacht: ‘Raak ik nou nooit verlost van die gek?’

Dat deerde mij niet.

Het dictaat van RNA

Vannacht ontwaakte ik uit een nachtmerrie. Ik droomde over mijn aanstaande ijerboompjes. Hun stam was begroeid met kippenveren en de dunne takken met dons; dat beviel mij. Maar ik was hoogst verontwaardigd over de ijeren die aan de takken hingen. Ze waren kubusvormig. Daar bleef ik over doormalen tot ik wakker werd.
Ik verwonderde mij dat ik nooit nagedacht had over de vorm van de ijeren. Die zouden hoogstwaarschijnlijk peervormig worden, dat zat immers opgesloten in het RNA van de perenboom.
Tot mijn schrik bedacht ik me ook dat er wel eens peren in een eierschaal aan konden groeien.

Moedermuis

In het kippenhok trof ik de moedermuis. Ze lag opgerold in een warm nest van donsveren. Toen ze mij zag stond ze meteen op en ging op haar achterpoten zitten. Ze sprak me weer aan met haar piepstemmetje. ‘Meneer’, zei ze, ‘ik ben zeer teleurgesteld in uw gastvrijheid. Mijn hele nageslacht heeft u uitgeroeid. U lijkt op God, die heeft dat indertijd ook gedaan met bijna zijn hele volk. U bent geen haar beter.’
Toen viel ze om. Dood.
Ik heb haar begraven in een brillenetui. Haar woorden hebben diepe indruk op mij gemaakt. Ik schaam mij diep.

Hemels geluk

Vannacht is ook Gerrit’s Annie gestorven. In haar jeugd was ze voortdurend op zoek naar het bovennatuurlijk geluk, dat ze maar niet kon vinden, niet in de katholieke of protestante kerk, maar ook niet in India, dat ze vele malen heeft doorkruist van zuid naar noord en van oost naar west, met maandenlange participatie in de vele ashrams die het land rijk is.
Toen leerde ze Gerrit kennen en ging het voorgoed bergafwaarts.
Nog vóór ik haar de blijde boodschap van Gerrit’s erfenis kon overbrengen, heeft ze thuis op de bank het hemelse geluk gezocht in een overdosis heroïne.

Reis naar Bethlehem

De heilige Jozef, toen nog gewoon timmerman Jozef, veegde zich de houtkrullen van zijn hoofd en vroeg vertwijfeld aan Maria: ‘Doen we er wel goed aan, door halsoverkop van Nazareth naar dat plattelandsgat Betlehem te verkassen, om daar ons kind geboren te laten worden. Niemand zal ooit geloven dat jij nog maagd bent; niemand. Ook geen mens zal er een snars van begrijpen hoe je deze onbevlekte ontvangenis voor mekaar gekregen hebt, zelfs  na twintig eeuwen niet. Het is een grote leugen en onbegonnen werk.

We kunnen ook onmogelijk overzien welke gevolgen dit heeft voor ons en andere mensen.’

Godallemachtig

In zijn jonge jaren kwam Gerrit nu en dan weleens in de kerk; hij was toen nog niet geheel van God los. Voor de schone schijn zat hij dan in de eerste bank, devoot gebogen over zijn missaal.

Op zekere zondag hoorde hij pastoor met veel aplomb verkondigen dat een godslasterlijke vloek in het vervolg gestraft zou worden met tien stokslagen op het blote lijf, ten overstaan van alle parochianen nog wel.

‘Godallemachtig en Jezus-Christus-ondersteboven-aan-het kruis-nogaantoe, het zal je maar overkomen’, prevelde Gerrit en veegde met zijn gerozenkranste hand de zweetdruppels van zijn voorhoofd.

Tot mijn stomme verbazing heb ik ontdekt dat ik onderstaand verhaal niet heb geplaatst. Het hoort thuis tussen Moedermuis en Hemels geluk. Dit is belangrijk voor een juist begrip en omdat Hemels geluk werd geïnspireerd door onderstaand verhaal. 
Mijn excuses voor het ongemak. (Waarschijnlijk overbodig omdat in deze uithoek van SOL toch geen kip komt om de verhalen te lezen)

Gerrit’s erfenis

Van Meertens & Zonen, notarissen te Maastricht, kreeg ik een uitnodiging een afspraak te maken op hun hoofdkantoor.
Ik werd ontvangen door Mark Meertens. Hij kwam snel terzake. De aanleiding tot het bezoek was de erfenis van Gerrit. Hij had Annie onterfd en mij tot enige erfgenaam benoemd. De smiecht had een fiks bedrag op zijn spaarrekening staan, geld dat hij oude vrouwtjes afhandig had gemaakt.

Ik vond het niet correct dat hij Annie van de erfenis had uitgesloten. Zij had jarenlang kommer en kwel met hem gedeeld. Daarom heb ik besloten de dertigduizend euro, belastingvrij, met haar te delen.

Panoramisch vergezicht

De misdragingen van Gerrit waren vaak van dien aard, dat de eerwaarde heer pastoor zich op een gegeven moment genoodzaakt voelde hem uit te nodigen voor een serieus gesprek in de biechtstoel. Gerrit toonde zich een en al bereidwillig en ging onbevangen het gesprek aan.
Pastoor las hem de les over zijn lage moraal en schilderde hem als gevolg hiervan een panoramisch vergezicht op het eeuwigdurende hellevuur. Gerrit was onder de indruk.

Toen hij de biechtstoel verliet dankte hij pastoor voor zijn wijze inzichten en wenste hem het krijgen van het apezuur toe en ging weer vrolijk zijns weegs.

Slippertje

Na middernacht verliet Gerrit de kroeg. Even later kroop hij naast zijn slapende Annie. Omdat haar dranklucht niet te harden was, zette hij het raam wagenwijd open. Juist op dat moment zag hij Janine, zijn aantrekkelijke buurvrouw, hun gedeelde oprit oprijden. Hij trok haar aandacht door een pantoffel naar haar te gooien en gebaarde of zij zin had in een afzakkertje. Zijn onderbroek stond al onder spanning.

In de vroege ochtend zocht Gerrit de echtelijke sponde weer op, na eerst van onderbroek gewisseld te hebben. Een versufte Annie keek hem vragend aan.

‘Ik heb Pluto even uitgelaten’, antwoordde hij.

Carrara-zuilen

Ik herinner mij nog goed hoe een verliefde Gerrit zijn Annie indertijd omschreef, bijna op het poëtische af. Haar hele lijf betastte hij voor me, maar hoe hij haar benen beschreef, staat mij nog helder voor de geest. Als Romeinse zuilen, gebeiteld uit smetteloos Carrara-marmer, waaruit ook Michel Angelo zijn Piëta had geschapen.

Dat was verleden tijd.

Nog niet zo lang geleden brak hij Annie tot op het bot af. Ze stonk en haar Carrara-zuilen waren geërodeerd tot pokdalige worsten, blauw dooraderd, vol putten, die met geen smeersel te verhullen waren.

Het kan verkeren, volgens Bredero’s lijfspreuk.

Moge het nieuwe jaar zijn als het nootje van de beuk: trek je eigen plan

De treurbeuk, het mag een wonder heten

Het ligt verscholen tussen het hoge gras
onder de kruin van zijn moeder
pal naast de vaderstam
Een nootje…
niet groter dan de nagel van een pink

Je kunt er een holle kies mee vullen
Een muis heeft er géén volle maaltijd aan
en het wilde zwijn haalt er zijn neus voor op

Of we belangstelling hebben
interesseert de noot geen zier
ook noemt hij zichzelf geen noot en
van de beuk heeft hij nooit gehoord
hij mist gevoel voor taal

In plant-, schei- en bodemkunde
ongeschoold, weet hij van groeien noch bloeien
van educatie nooit gehoord

Argeloos trekt hij zijn eigen plan
zoals de zon zichzelf verwarmt
ligt de bezieling in zijn kern
Slechts een druppel water, een zonnestraal
een kluit aarde en een schimmel
zijn hem gedienstig

Als de schepper in hem ontwaakt
geeft hij zin aan zijn bestaan
Hij ontkiemt, ontluikt of bot uit
hoe je het ook noemt, een groene spruit is
zijn eerste tour de force

Van baarmoeder aarde verrezen
werkt hij dag en nacht
jaar in jaar uit aan zijn creatie
Accuraat als een boekhouder
archiveert hij zijn voortgang, ring na ring
doseert takken en blad voor blad als
sterren aan de hemel
zonder passen of meten
Geduld, een schone deugd

Zijn dis rijk gevuld met slechts water en lucht
onder een glimlach van de zon
Geen kloppend hart, maag of ingewanden
zonder pomp stuwt hij levensvocht tot in
zijn kruin, ver boven het maaiveld
zuigt lucht en geeft zuurstof cadeau

Fier als een pauw, toornt hij boven het geboomte uit
laat zijn eeuwse verjaardag flegmatisch ongevierd
Door ons taalgevoel treurt hij weliswaar
maar zelf is hem treurnis onbekend.
Voor zijn part had hij evengoed
een walvis mogen zijn

Na gedane zaken I

Op de markt voor het oude raadhuis in Aken werd ik met stomheid geslagen.

Ik zag een gesoigneerd heerschap van middelbare leeftijd in mijn richting komen aanlopen. Aan een strak gespannen lijn zeulde hij een naakte poedel in winterkleding achter zich aan. Het was daags voor kerstmis en half Limburg liep er te funshoppen.

Opeens zette de poedel geen stap meer vooruit, zakte door zijn achterpoten en produceerde een drol waar de damp van afsloeg. Het heerschap keek recht vooruit en deed of er niets aan de hand was en liep na gedane zaken onverstoord verder. Ik stond perplex.