Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#367 En ik voel - alle constructieve feedback welkom (het is mijn eerste keer)

 

Oh eindelijk, daar is de zon. De barokke gebouwen lichten op en de gezichten van de mensen schijnbaar ook. De terrassen op het plein zijn plots eens zo uitnodigend. Ik gun mezelf een moment van rust en neem plaats in een van de rieten stoelen. Alleen op reis, het is niet iets waar ik van gedroomd had, maar hier zit ik dan, mezelf terug te vinden. Of zoiets. En dan nog in Zweibrücken, een stadje niet groter dan mijn thuisstad. Mijn programma is druk. Dit is het eerste moment dat ik stilzit en ik ben bang voor de gedachtenstroom die mogelijk komt. Geruisloos nadert de ober tot aan mijn tafeltje. 'Ein Bier, bitte,' beantwoord ik zijn vraag. Waarom Duitsland? Ik had het een goed idee gevonden om niet te ver weg te gaan en ergens waar ik de taal niet sprak, om mijn grenzen te verleggen en vooral terug te durven, terug vertrouwen te hebben in mezelf.

De zon vult langzaam maar zeker de terrassen. Ik besluit mijn smartphone in mijn zak te laten zitten en gewoon even hier te zijn. Echt hier. Mensjes kijken. Het lijkt wel of ze plots van onder de straatstenen vandaan komen. Het plein afspeurend, wrijf ik over mijn kuiten. De wandeling in Guldenschlucht deze ochtend voelt nog zwaar in mijn benen. Deze fysieke pijn is draaglijk. Een jong koppel dat een terras verder zit, trekt mijn aandacht. Hij zit met zijn rug naar mij toe en gesticuleert, zij het bescheiden, alsof de publieke ruimte de reikwijdte van zijn armen beperkt. Zij zit meer met haar gezicht naar mij gericht. Ze heeft een mooi gezicht, omkaderd door donkere krullen. Het is haar ingetogen schoonheid en de dynamiek van de interactie die het me moeilijk maken om weg te kijken. Ze moet het warm hebben in haar jeansjas. Met afhangende schouders zit ze tegenover hem. Ze kijkt hem enkel aan wanneer ze zelf spreekt. Alsof ze zijn woorden niet wil horen door ze niet te zien.

Plots wordt mijn zicht belemmerd door iemand die vlak voor me komt staan. Zonder erbij na te denken merk ik dat ik mijn nek een beetje uitstrek om te blijven kijken. 'Ein Bier' zegt de ober. Oh, wat voel ik me plots betrapt. Hij kan het vast zien aan de blos op mijn wangen. En meteen maak ik mij de bedenking dat hij daar heus niet mee bezig is. Hij doet gewoon zijn job. 'Danke schön' zeg ik tegen de ober en ik probeer om nonchalant terug een normale houding aan te nemen. Een frisse slok, dat doet deugd.

Langzaam laat ik eerst mijn ogen en daarna ook mijn hoofd weer in de richting van het jonge koppeltje draaien. Ze zwijgen. Zij heeft haar zonnebril in haar haren gezet en je ziet de sporen van tranen in haar ogen. Hij tuurt ijzig in de verte. Of zo lijkt het tenminste vanuit mijn perspectief. Hij staat op en zij slaat het laatste slokje witte wijn nog snel achterover, waarop ze hem volgt. Ze loopt een meter achter hem aan. Wanneer ze mijn terras passeert, heft ze haar blik in mijn richting. Mijn adem stokt en ik probeer om haar een meelevende glimlach te geven. Ze lacht begrijpelijkerwijs niet terug, ze kijkt alleen maar verdrietig. Ze loopt verder en mijn blik gaat naar de elektriciteitskast die ze net passeerde. Oh wat raar, er staat in grote graffitiletters The Love, The Pain op. Ik slik hoorbaar. Ik mis het niet, de pijn. De onophoudelijke ruzies van de voorbije twee jaar, ik mis het niet.

Ze zijn bijna uit het zicht verdwenen, wanneer hij zich omdraait. Hij wenkt haar met een zachte zijwaartse hoofdknik en steekt zijn hand uit. Zij legt haar hand in de zijne, ze wisselen een blik en hij slaat zijn arm om haar heen. Ik voel de tranen wellen, want ik mis het wel, de liefde, ik mis het wel.  

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Gefeliciteerd met je eerste bijdrage, Annabe. Ik vind het een geweldig goed stukje, vooral door die allerlaatste wending die je aan de gevoelens van de verteller geeft. Eingelijk is er maar heel weinig op aan te merken, behalve dat ik de zin "Of zo lijkt het tenminste vanuit mijn perspectief." niet echt nodig vind; die haalt de voorgaande zin een beetje onderuit. Verder was ik verbaasd over de uitdrukking "Hij staat recht". Die ken ik niet, en ik zou daar zelf "Hij staat op" schrijven, maar het kan best zijn dat het hier om een een Vlaamsisme gaat dat mij als noorderling niet bekend is.

Ik ben benieuwd naar je volgende bijdragen. Hopelijk zijn ze net zo goed.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Annabe, ik sluit mij vrijwel volledig aan bij Aurora. Behalve dat ik de zin "Of zo ...." een mooie twijfeling vind geven.

Ik zie je zitten, ik zie het stel zitten ik zie waar je vandaan komt en waar je mee worstelt. Mooi.

Het enige minpunt is: waarom ben je niet eerder op dit forum gekomen?

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag Annabe

Wat een goede vondst, je tekst bouwt rustig en goed op. Ik vind ook dat er supermooie zinnen instaan, zoals deze Ze kijkt hem enkel aan wanneer ze zelf spreekt. Alsof ze zijn woorden niet wil horen door ze niet te zien., en en gesticuleert, zij het bescheiden, alsof de publieke ruimte de reikwijdte van zijn armen beperkt.

Het leest ook erg fijn en  vlot. Het enige wat ik zou aanpakken is de intro, dis is te lang en je kan dat met de helft aan zinnen oplossen om de sfeer te zetten.

Ik kijk zeker uit naar je volgende bijdragen, goed gedaan!

Johanna

 

   

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Annabe, Wat een leuke, goed beschreven bijdrage. 

"Ze kijkt hem enkel aan wanneer ze zelf spreekt. Alsof ze zijn woorden niet wil horen door ze niet te zien."

Mooi!

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Leuk dat jullie mijn verhaaltje hebben gelezen! Ik werd een beetje emotioneel van, van jullie reacties. Misschien omdat het de eerste keer was dat iemand iets van mij las. Jullie reacties hebben er wel voor gezorgd dat ik het durfde te laten lezen door een aantal bekenden van me. 

@Aurora, 'Hij staat op.' zou inderdaad beter zijn. En die zin 'of zo lijkt het..' ik zou die suggestie inderdaad ook op een andere manier kunnen doen. Denk dat er nog veel aan te schaven valt. Ik zie elke keer wel wat dat ik anders zou kunnen doen.Ik weet niet of het nu de bedoeling is dat ik dat nu allemaal aanpas. 

@MCH, Jouw retorische vraag raakt me. Het is een motivatie om nog eens iets te schrijven. 

@Johanna, ik denk na over jouw opmerking. Zou je dan zinnen of stukjes schrappen of terug een beetje van 0 beginnen met de vraag wat de essentie is van wat je wil zeggen? Ik denk dat ik er makkelijk 3 of 4 zinnen kan uitlaten, maar dan wordt het wel moeilijker. Sowieso lijkt het tempo van een tekst me een van de moeilijkste aspecten aan schrijven. 

@Carneli en Johanna, bedankt voor het compliment over die ene zin :)

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Het kwam wat langzaam op gang (op zich niets mis mee), maar eenmaal de zon zijn licht liet schijnen op de dingen, ging het wat mij betreft crescendo met de kwaliteit van je verhaal.

Mooie beschrijvingen en een krachtig einde. Goed gedaan!

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt voor je reactie Tudor, 

Dat is dan misschien wel een punt, die intro. Ik zie nu ook wel dingen die ik anders zou kunnen schrijven, zoals 'Hij vraagt me welk drankje ik wens. 'Ein Bier, bitte' antwoord ik.' Die eerste zin zou ik kunnen weglaten. Misschien komt dat het tempo wat ten goede. 

Maar wel fijn dat je het crescendo vond gaan!