#367 En ik voel - alle constructieve feedback welkom (het is mijn eerste keer)

Oh eindelijk, daar is de zon. De barokke gebouwen lichten op en de gezichten van de mensen schijnbaar ook. De terrassen op het plein zijn plots eens zo uitnodigend. Ik gun mezelf een moment van rust en neem plaats in een van de rieten stoelen. Alleen op reis, het is niet iets waar ik van gedroomd had, maar hier zit ik dan, mezelf terug te vinden. Of zoiets. En dan nog in Zweibrücken, een stadje niet groter dan mijn thuisstad. Mijn programma is druk. Dit is het eerste moment dat ik stilzit en ik ben bang voor de gedachtenstroom die mogelijk komt. Geruisloos nadert de ober tot aan mijn tafeltje. 'Ein Bier, bitte,' beantwoord ik zijn vraag. Waarom Duitsland? Ik had het een goed idee gevonden om niet te ver weg te gaan en ergens waar ik de taal niet sprak, om mijn grenzen te verleggen en vooral terug te durven, terug vertrouwen te hebben in mezelf.

De zon vult langzaam maar zeker de terrassen. Ik besluit mijn smartphone in mijn zak te laten zitten en gewoon even hier te zijn. Echt hier. Mensjes kijken. Het lijkt wel of ze plots van onder de straatstenen vandaan komen. Het plein afspeurend, wrijf ik over mijn kuiten. De wandeling in Guldenschlucht deze ochtend voelt nog zwaar in mijn benen. Deze fysieke pijn is draaglijk. Een jong koppel dat een terras verder zit, trekt mijn aandacht. Hij zit met zijn rug naar mij toe en gesticuleert, zij het bescheiden, alsof de publieke ruimte de reikwijdte van zijn armen beperkt. Zij zit meer met haar gezicht naar mij gericht. Ze heeft een mooi gezicht, omkaderd door donkere krullen. Het is haar ingetogen schoonheid en de dynamiek van de interactie die het me moeilijk maken om weg te kijken. Ze moet het warm hebben in haar jeansjas. Met afhangende schouders zit ze tegenover hem. Ze kijkt hem enkel aan wanneer ze zelf spreekt. Alsof ze zijn woorden niet wil horen door ze niet te zien.

Plots wordt mijn zicht belemmerd door iemand die vlak voor me komt staan. Zonder erbij na te denken merk ik dat ik mijn nek een beetje uitstrek om te blijven kijken. 'Ein Bier' zegt de ober. Oh, wat voel ik me plots betrapt. Hij kan het vast zien aan de blos op mijn wangen. En meteen maak ik mij de bedenking dat hij daar heus niet mee bezig is. Hij doet gewoon zijn job. 'Danke schön' zeg ik tegen de ober en ik probeer om nonchalant terug een normale houding aan te nemen. Een frisse slok, dat doet deugd.

Langzaam laat ik eerst mijn ogen en daarna ook mijn hoofd weer in de richting van het jonge koppeltje draaien. Ze zwijgen. Zij heeft haar zonnebril in haar haren gezet en je ziet de sporen van tranen in haar ogen. Hij tuurt ijzig in de verte. Of zo lijkt het tenminste vanuit mijn perspectief. Hij staat op en zij slaat het laatste slokje witte wijn nog snel achterover, waarop ze hem volgt. Ze loopt een meter achter hem aan. Wanneer ze mijn terras passeert, heft ze haar blik in mijn richting. Mijn adem stokt en ik probeer om haar een meelevende glimlach te geven. Ze lacht begrijpelijkerwijs niet terug, ze kijkt alleen maar verdrietig. Ze loopt verder en mijn blik gaat naar de elektriciteitskast die ze net passeerde. Oh wat raar, er staat in grote graffitiletters The Love, The Pain op. Ik slik hoorbaar. Ik mis het niet, de pijn. De onophoudelijke ruzies van de voorbije twee jaar, ik mis het niet.

Ze zijn bijna uit het zicht verdwenen, wanneer hij zich omdraait. Hij wenkt haar met een zachte zijwaartse hoofdknik en steekt zijn hand uit. Zij legt haar hand in de zijne, ze wisselen een blik en hij slaat zijn arm om haar heen. Ik voel de tranen wellen, want ik mis het wel, de liefde, ik mis het wel.