Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#356 Vlucht

Het ging echt waanzinnig hard tekeer. Ik was op de fiets op weg naar huis. Voor het eerst in anderhalf jaar had ik met mijn vrienden op het terras gezeten. We waren bij Lot en de Walvis, een café aan de haven. Daar zagen we de wolken al aan komen rollen.

‘Ze zijn echt bijna groen,’ verbaasde onze serveerster zich toen we snel wilden afrekenen. ‘als dat nog geen onweer wordt.’

Ze kreeg gelijk. Terwijl ik over het jaagpad langs de Rijn racete, wisselden bliksemschichten elkaar zonder tussenpauze af. Het donderde ook onaflatend. En toen kwam de regen. Ik was meteen doorweekt. De wind zwol aan. Ik hoefde niet eens te trappen. Ik werd vanzelf vooruit geblazen. Ik kon mijn stuur amper recht houden in dit geweld. Ik zag ook niets in de stortvloed. Op dit moment is het misschien ook goed te benoemen dat ik op dat terras niet alleen maar spa rood gedronken had. Dat wil zeggen: ik was minder nuchter dan anders.

Juist toen ik besloot mijn handremmen in te knijpen en dan maar even te stoppen, werd ik gegrepen door een windvlaag en van het jaagpad afgeblazen. Ik liet mijn stuur los om mijn val te kunnen breken en voelde het voorwiel onder me dubbelklappen.

Toen was ik los van mijn fiets en werd ik door de storm zijdelings om mijn as geslingerd. Boven was onder, onder was boven, alles was donker en overal flitsten bliksemschichten. Ik voelde instinctief dat ik mijn val moest breken, maar maaide richtingloos om me heen. Ik rolde me op in de foetushouding en ademde diep in voordat ik kopje onder in het water zou verdwijnen. Ik kneep mijn ogen dicht en zette me schrap.

Na tien seconden ademde ik weer uit. Ik tolde nog steeds rond. Was dit het moment dat tijd vertraagde, dat vaak beschreven moment dat de film van mijn leven zich voor mijn ogen afspeelde voordat mijn schedel als een eierdop open kraakte tegen een meerpaal? Was dit het einde? Ik opende één oog. Duisternis. Ik opende nog een oog. Een plotselinge bliksemflits lichtte de wereld kort op. Ver onder me zag ik de rivier. Een kronkelend spoor door het landschap zoals je ziet als je net van Schiphol bent opgestegen en de wereld onder je eventjes lego-achtige contouren aanneemt alvorens te verdwijnen in een abstract blauwgrijs patroon van herverkaveling. 

De storm was minder oorverdovend en het regende minder hard, maar ik steeg nog steeds. Was ik dood? De geest beschermt zichzelf tegen de grootste trauma’s zeggen ze. Wellicht was ik gestorven en opgestegen naar de hemel. Dat zou toch een ironie van kosmische omvang zijn. 

Maar ik voelde me niet dood. Nou ja, niemand voelt zich ooit dood, dat snap ik ook nog wel, maar ik voelde me eigenlijk best goed. Licht. Ik was doorweekt, ja. En mijn hart ging tekeer, toegegeven. Maar ik voelde me alsof ik, nou ja, zweefde.

Weer een bliksemflits. In een enkel moment zag ik dat ik nog steeds opsteeg. Ik kon de contouren van de hele stad zien. De singels in de vorm van een postzegel, doorklieft door de rivier, de twee enorme Gotische kerken als twee kruisjes in het stadshart. Ik had de neiging om te zwaaien. Dag stad, dag kerk, dag oude Rijn. 

Ik wist niet waar ik heen ging of wat er aan de hand was, maar ik gaf me eraan over. Als alles wat je als vanzelfsprekend beschouwde in één vlaag weggenomen wordt en je wereld zo op zijn kop wordt gezet, dan stop je snel met spartelen. Althans, ik wel. 

Ik wil niet per se zeggen dat ik er vrede mee had, maar ik berustte er in. 

Nu stribbel ik niet meer tegen. Ik zie wel waar de wind me brengt.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

(Typootje in laatste zin: 

Ik zie wel waar we wind me brengt. => we = de)

Kunstig geschreven, vraag me af of je bewust sommige passages 'kinderlijk' beschrijft en dan toch afwisselt met moeilijkere gedachtenstrepen:

bv "net van Schiphol bent opgestegen en de wereld onder je eventjes lego-achtige contouren aanneemt alvorens te verdwijnen in een abstract blauwgrijs patroon van herverkaveling" vs "Het ging echt waanzinnig hard tekeer."

Alvast excuses, als niet-begenadigd lezer, edoch willend om bij te leren.

 

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Zeer beeldend beschreven storm. Het is duidelijk dat je hier niet in terecht wil komen.

Twee kleine puntjes:

-Het had voor mij persoonlijk sterker geweest als je het volledig in de tegenwoordige tijd had geschreven (zoals de laatste zin), dan had ik het met je mee kunnen beleven in plaats van dat je het me achteraf verteld.

-Soms lijkt het een beetje alsof je in het verhaal tegen een soort publiek praat, bv:

Op dit moment is het misschien ook goed te benoemen dat ik op dat terras niet alleen maar spa rood gedronken had. Dat wil zeggen: ik was minder nuchter dan anders.

Dat haalt mij een beetje uit het verhaal.

 

 

 

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Tilma:

Stormde het zo hard boven Utrecht? 

Ze had gelijk gekregen. Ik was meteen doorweekt. Ik kneep mijn ogen dicht en zette me schrap. zag ik dat ik nog steeds opsteeg

Bovenstaande zinnen heb ik er uitgevist, omdat ik zelf ook vaak zo schrijf en nu zie dat het me uit het verhaal haalt. Ze had gelijk gekregen kan ook gewoon als: ze had gelijk. Dat geldt voor meer zinnen, als je minder beschouwend schrijft, wordt het verhaal volgens mij spannender. Minder afstandelijk. (Zie bovenstaande feedback).

De storm was minder oorverdovend en het regende minder hard. Als je van 'was' werd maakt, of  'zwakte iets af', blijf ik meer in die situatie.  
Ik zie wel waar we wind me brengt. We = de?

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ja, we = de. Ik ben heel slordig mensen. Het is inderdaad weer zonder tweede lezing geplaatst en alles wat jullie zeggen is terecht. Te beschouwend, vermeend publiek, teveel voltooid verleden tijd. Er zit ook geen verhaal in.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Tilma

Ik vond het meeslepend om te lezen, en het klopt dat er hier en daar een beschouwing inzit, maar dat stoort me niet.

Hoewel er zogenaamd een 'verhaal' in zit, is het prettig om te lezen en kan ik de hele scène zo voor me zien. Het enige wat ik wel zou doen, is het helemaal vanuit het ik-perspectief doen, dus de conversatie in het begin met de serveerster is niet nodig, dat zou je anders kunnen verwoorden, zodat je puur de eigen ervaring neerpent.

Ik vind het fijn om te lezen.

Johanna

 

Lid sinds

2 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het lijkt wel of je volwassen wordt in de windvlaag. Eerst is het een beetje kinderlijk, behalve drinken op een terrasje, maar dat fietsen dan toch en de 'en toen, en toen' verhaalstijl. Maar dan open je je ogen en is alles kleiner. Misschien ben je zelf wel groter? Twee kerken in de vorm van een kruis. Knappe observatie. Dat is tegelijkertijd aards en hemels. Er is iets met je aan de hand in dit verhaal. Over Murakami gesproken: het lijkt wel of je ontpopt. Je was gebonden aan de aarde, maar raakt aan het spirituele aan het einde. 'Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur,' zeg je tegen de materiële wereld en je stribbelt niet meer tegen, maar wordt één met de wind. Ik denk dat je tekst knapper in elkaar zit dan je toegeeft.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Bedankt, Johanna?

Sakura, dat is teveel eer, maar over knappe lezers gesproken: petje af. Wat heerlijk dat je Murakami-kenner bent. Waar maak je zoiets mee? Hier! En dat tegen alle verwachting in.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Zoveel lezers, zoveel meningen. Ik heb totaal geen moeite met mogelijk kinderlijke passages, of beschouwende beschrijvingen. Het is een vrolijk, lichtvoetig verhaal geworden, waarbij ik soms zelfs een beetje moest lachen om bepaalde opmerkingen. In gedachten zweefde ik met je mee over de Oude Rijn. Leuke beschreven Tilma.