#356 Vlucht

(Typootje in laatste zin: 

Ik zie wel waar we wind me brengt. => we = de)

Kunstig geschreven, vraag me af of je bewust sommige passages 'kinderlijk' beschrijft en dan toch afwisselt met moeilijkere gedachtenstrepen:

bv "net van Schiphol bent opgestegen en de wereld onder je eventjes lego-achtige contouren aanneemt alvorens te verdwijnen in een abstract blauwgrijs patroon van herverkaveling" vs "Het ging echt waanzinnig hard tekeer."

Alvast excuses, als niet-begenadigd lezer, edoch willend om bij te leren.

Zeer beeldend beschreven storm. Het is duidelijk dat je hier niet in terecht wil komen.

Twee kleine puntjes:

-Het had voor mij persoonlijk sterker geweest als je het volledig in de tegenwoordige tijd had geschreven (zoals de laatste zin), dan had ik het met je mee kunnen beleven in plaats van dat je het me achteraf verteld.

-Soms lijkt het een beetje alsof je in het verhaal tegen een soort publiek praat, bv:

Op dit moment is het misschien ook goed te benoemen dat ik op dat terras niet alleen maar spa rood gedronken had. Dat wil zeggen: ik was minder nuchter dan anders.

Dat haalt mij een beetje uit het verhaal.

Hallo Tilma:

Stormde het zo hard boven Utrecht? 

Ze had gelijk gekregen. Ik was meteen doorweekt. Ik kneep mijn ogen dicht en zette me schrap. zag ik dat ik nog steeds opsteeg

Bovenstaande zinnen heb ik er uitgevist, omdat ik zelf ook vaak zo schrijf en nu zie dat het me uit het verhaal haalt. Ze had gelijk gekregen kan ook gewoon als: ze had gelijk. Dat geldt voor meer zinnen, als je minder beschouwend schrijft, wordt het verhaal volgens mij spannender. Minder afstandelijk. (Zie bovenstaande feedback).

De storm was minder oorverdovend en het regende minder hard. Als je van 'was' werd maakt, of  'zwakte iets af', blijf ik meer in die situatie.  
Ik zie wel waar we wind me brengt. We = de?

Ja, we = de. Ik ben heel slordig mensen. Het is inderdaad weer zonder tweede lezing geplaatst en alles wat jullie zeggen is terecht. Te beschouwend, vermeend publiek, teveel voltooid verleden tijd. Er zit ook geen verhaal in.

Dag Tilma

Ik vond het meeslepend om te lezen, en het klopt dat er hier en daar een beschouwing inzit, maar dat stoort me niet.

Hoewel er zogenaamd een 'verhaal' in zit, is het prettig om te lezen en kan ik de hele scène zo voor me zien. Het enige wat ik wel zou doen, is het helemaal vanuit het ik-perspectief doen, dus de conversatie in het begin met de serveerster is niet nodig, dat zou je anders kunnen verwoorden, zodat je puur de eigen ervaring neerpent.

Ik vind het fijn om te lezen.

Johanna

Het lijkt wel of je volwassen wordt in de windvlaag. Eerst is het een beetje kinderlijk, behalve drinken op een terrasje, maar dat fietsen dan toch en de 'en toen, en toen' verhaalstijl. Maar dan open je je ogen en is alles kleiner. Misschien ben je zelf wel groter? Twee kerken in de vorm van een kruis. Knappe observatie. Dat is tegelijkertijd aards en hemels. Er is iets met je aan de hand in dit verhaal. Over Murakami gesproken: het lijkt wel of je ontpopt. Je was gebonden aan de aarde, maar raakt aan het spirituele aan het einde. 'Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur,' zeg je tegen de materiële wereld en je stribbelt niet meer tegen, maar wordt één met de wind. Ik denk dat je tekst knapper in elkaar zit dan je toegeeft.

Bedankt, Johanna?

Sakura, dat is teveel eer, maar over knappe lezers gesproken: petje af. Wat heerlijk dat je Murakami-kenner bent. Waar maak je zoiets mee? Hier! En dat tegen alle verwachting in.

Zoveel lezers, zoveel meningen. Ik heb totaal geen moeite met mogelijk kinderlijke passages, of beschouwende beschrijvingen. Het is een vrolijk, lichtvoetig verhaal geworden, waarbij ik soms zelfs een beetje moest lachen om bepaalde opmerkingen. In gedachten zweefde ik met je mee over de Oude Rijn. Leuke beschreven Tilma.