Blue

'Zdragjebo, kom je eten?'
'Wacht even, ik kom zo.'

Het is een mooie zomerse dag tweeëndertig graden in de schaduw. Ik lig op de bank achterin de tuin en tuur naar de wolkenloze lucht. Het licht van de Zof drukt het zicht op de overige sterren en de planeten weg. Ik probeer me een voorstelling te maken van de onmetelijke ruimte die zich zou openen als ik verder kon kijken. Het is niet te doen. Snel denk ik aan iets anders.

Ieder jaar lijkt het iets warmer te worden. De kranten staan vol met nieuws over de huidige en de komende gevolgen van de opwarming van Krubbo. Zeespiegelstijging, bosbranden, uitstervende diersoorten en planten die voorgoed zullen verdwijnen. Dit zal net zolang doorgaan tot ook wij er niet meer zullen zijn.

'Niet zo treuzelen jongen!'
'Ja mam, ik kom zo.'

Krubbo is vanaf de Zof gezien, de derde planeet. De planeten in ons stelsel zijn waarschijnlijk onbewoonbaar. Heel misschien is er een kolonie te stichten op Mart. Het zal ons niet redden. Hooguit een kleine groep uitverkorenen, die een reis van zo'n negen maanden weten te overleven. Ik zal nooit een uitverkorene zijn. 
Misschien maak ik de uiteindelijke ondergang nog niet mee, maar het zal geen drie generaties meer duren.
Het naderende onheil lijkt onafwendbaar. Naast de opwarming van Krubbo drijven de rivieren en zeeën vol met troep, die het leven langzaam vergiftigd of de adem ontneemt.

'Het zal zo'n vaart niet lopen,' zei mijn vader regelmatig, 'Kijk maar de bomen zijn groener dan ooit.'

Hij vond een groen blaadje, dat ik bij haar voornaam mocht noemen. Dat heb ik geweigerd.

Ik spreek mijn vader niet meer. Op de sociale media hebben we elkaar geblokt. Onze haat naar elkaar wordt niet meer in 140 tekens met heel de planeet gedeeld. Sinds drie jaar eet ik alleen met mijn moeder en dat is een verademing. Mama heeft hem de deur gewezen, toen het groene blad niet meer smaakte.

'Zdragjebo, nu komen!'
'Oké, ik kom al.'

De tafel binnen is gedekt. Ik open de deur en voel het temperatuurverschil. De plafondventilator wiekt koele lucht over mijn lichaam.

'Kom, aan tafel.'
'Lekker, plaattaart.'
'Speciaal voor jou.'
'Weet je mama?'
'Wat jongen?'
'Het heelal is zo groot, zou er net zo'n blauwe planeet als de onze zijn? Met mensen enzo? Waar we heen kunnen vluchten.'
'Ach jongen, je zou schrijver moeten worden.'