Kan dit wel?

Ik zit met een klein probleempje. Hieronder staat een stukje van mijn verhaal. Nu vind ik de laatste twee zinnen nogal raar klinken. Kan een hoofdpersonage zoiets denken? Ik hoop dat iemand me hierbij kan helpen. Misschien kan de context een beetje helpen. Het hoofdpersonage denkt dat ze ongeluk brengt. Op een gegeven moment wordt ze in de steek gelaten door iemand waar ze veel van houdt omdat ze zichzelf begint te veranderen. Haar eerste impuls is naar de kerk gaan. Ze raakt aan de praat met een man die vroeger priester was en doet haar verhaal. ‘Bedankt,’ mompelde ik, maar ik meende het niet echt. De tranen welden weer op in mijn ogen. ‘Mag ik nog even aan een legale vorm van vandalisme doen?’ vroeg ik met een piepstemmetje aan de man. Ik schuifelde dichter naar de kolossale kandelaar toe in de hoop dat mijn betraande ogen nog harder zouden blinken. Hij knikte verdwaasd. Hij durfde geen nee zeggen omdat hij bang was dat ik hysterisch zou worden, denk ik. Dan zou hij me moeten slaan en dat doet een priester nu eenmaal niet. Ex-priester of niet. xx