#344 De eerste alinea vertelt het allemaal

Ik weet zeker dat het boscafe-restaurant mij als bezoeker gekozen heeft. De zwaartekracht heeft me opgetild en op de ijzeren stoel met bijpassend kussen neergedropt, en de Prosecco op het tafeltje gezet. Zo dadelijk zal ik – na netjes te hebben afgerekend – van mijn stoel worden meegesleurd en op een onbekende plek in het bos worden gedropt, ter voorbereiding op een lange boswandeling waarin ik de weg kwijt raak. 

Terwijl ik vluchtig een slok neem wordt de lege Bosbaan gevuld met de vierpersoons roeiboten van de studentenvereniging. Maandenlang hebben ze erop moeten wachten, maar toch lijken ze niet als speelse honden langs de kant te staan. Toen ik hun leeftijd had zou ik het geduld niet hebben gehad. Waarschijnlijk zou ik iedere vorm van overheidsbemoeienis naast me neerleggen om de Koning van de Bosbaan te blijven. 

De stuurman van een van de roeiboten valt op door zijn lengte. Stuurmannen zijn vaak de onderdeurtjes, maar hier is sprake van een reusachtige uitzondering. Lang, golvend, bruin haar en dromerig voor zich uitkijkend. Het kan hem niet zijn, hij zou allang afgestudeerd moeten zijn. Hoewel de persoon in kwestie altijd gebeden heeft de eeuwige student te blijven. 

Mijn vingers trillen als ik het lege proseccoglas vasthoud. De portemonnee uitdagend op tafel. De serveerster wenken, pin langs het apparaat halen en in het bos verdwijnen lijken kleine handelingen. Maar vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij uit de roeiboot is afgestapt en - in het tempo waarin hij altijd met de roeiboten meesprintte - op me afbeent. 
'Joost, we zijn net begonnen man. Het is altijd hetzelfde met jou,' roept een van zijn bootgenoten. De naam, het typerende gedrag, en de grote blauwe irissen. 

Joost' schoenen lijken het water van de Bosbaan te hebben getoucheerd. Het valt me mee dat zijn broek nog geen waterdruppels tot zich heeft genomen. 
'Marcel', zegt hij met een stem die nog net zo jongensachtig klinkt als toen. Het liefst zou ik niets terug willen zeggen. Hij hoeft mijn zwaarder geworden, lijzige stem niet te horen.  
'Joost, waar ben jij vandaan komen vallen?' 
Joost glimlacht het weg. Hij was altijd al goed in het weglachen van al mijn idiote vragen en opmerkingen die ik vooral in zijn aanwezigheid maakte.  
'Het watermonster heeft me naar je toe gestuurd.'  

Ondertussen zijn de drie overgebleven bootgenoten zonder stuurman vertrokken. Joost kijkt er een ogenblik naar, maar staart me dan weer aan met zijn kenmerkende strakke blik. Als ik terugga naar het stoeltje, zal alles wat ik in de eerste alinea heb voorspeld gebeuren. Joost zal waarschijnlijk in een van de klimbomen van het Fun Forest klauteren en me roepen, zonder reactie van mijn kant. Het toeval zal uitwijzen wat mijn volgende stap is.