Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 344 Toeval is in de hand van God 2e versie

 

Wat zal ik eens doen? sprak God in zichzelf. Ik heb wel zin in een geintje. Ik zag dat Teresa haar bijdrage voor de familiekroniek schreef alsof ze al in Spanje zat, terwijl dat pas het geval is als de kroniek uitkomt:  

... Dit is onze tweede week in Sevilla. Vandaag geniet ik op een zonnig terrasje aan de linkeroever van de Guadalquivir van een café cortado. ...

Ze heeft het over Triana, een niet heel populaire buurt. De kans dat ze er belandt is klein. Haar school bevindt zich in het centrum, rechts van de rivier. Ze had de kans op succes vergroot als ze haar cafeetje daar gesitueerd had. Maar dat was te voor de hand liggend en het is duidelijk dat ze een spelletje met mij wil spelen.

Ze gaat er vanuit dat het in Zuid-Spanje altijd heerlijk warm is, ook in april, dus een jas, zelfs geen trui heeft ze ingepakt. Ik zal haar verrassen met een koudegolf. Dat lukt. Een tikje zorgelijk kiest ze op de markt een mint kleurige trui die ze de rest van de week aanhoudt. Ze is hier voor een cursus Spaans, samen met haar vriendin. Ze wonen bij een hospita, ook rechts van de rivier. ’s Ochtends ontbijten ze met opgewarmde koffie, toast met margarine en suiker. Onderweg kopen ze van de honger nog een zak vers gefrituurde chips. Pas om 14.00 uur is de warme maaltijd. Tot dan drukken ze hun neus tegen de etalage van de banketbakker aan de overkant.

De tweede week gaat in. Ik heb het weer naar haar verwachting bijgesteld, het is heerlijk terrasjesweer. Toch ziet het er niet naar uit dat ze naar Triana gaan. Waarom zou je alle mooie dingen rechts laten liggen? Eerder nog ga je de stad uit, dat deden ze ook. Teresa oogt prettig gespannen. Mijn ogen twinkelen. De stad wordt verkend. Als ze dreigen de verkeerde kant uit te gaan, geef ik ze een zetje in de goede richting. Teresa loopt op haar tenen van de spanning. Ze steken de brug over en bereiken de treurige fabrieken, bedrijfjes en sjofele huizen. Hier wonen de zigeuners. Als ze al een exotische buurt hadden verwacht, worden ze teleurgesteld. Teresa voegt zich ‘achteloos’ naar de groep; ze stuurt niet bij, geeft geen hint. Goed zo meisje! Samen spelen we ons spel. Ze ontdekken een kaal terras aan de linkeroever en ploffen neer. Ik hoor haar zucht tot helemaal hierboven. Ze glimlacht breed. Haar voorspelling is uitgekomen. De café cortado komt eraan.

 

Oude versie

 

Wat zullen We eens doen? Ik heb zin in een geintje. Teresa schreef een bijdrage aan de familiekroniek waarin ze doet alsof ze al in Spanje zit, terwijl dat pas het geval is als de kroniek uitkomt.

... Dit is onze tweede week in Sevilla. Vandaag geniet ik op een zonnig terrasje aan de linkeroever van de Guadalquivir van een café cortado. ...

Oké. Dat is in de wijk Triana, een niet heel populaire buurt. De kans dat ze er belandt is klein. Haar school bevindt zich in het centrum, rechts van de rivier. Ze had het zich gemakkelijker gemaakt als ze haar cafeetje daar gesitueerd had. Maar ja, dan was het voor mij geen lolletje en het is duidelijk dat ze een spelletje met mij wil spelen.

Ze gaat er vanuit dat het in Zuid-Spanje altijd heerlijk warm is, ook in april. Ik zal haar verrassen met een koudegolf. Ze heeft geen jas, nog geen trui ingepakt. Verrast en een tikje zorgelijk kiest ze op de markt een turquoise trui die ze de rest van de week aanhoudt. Een hele maand volgt ze taalles, samen met haar vriendin. Ze wonen bij een hospita, ook rechts van de rivier. ’s Ochtends ontbijten ze met opgewarmde koffie, toast met margarine en suiker. Onderweg kopen ze van de honger nog een zak vers gefrituurde chips. Ze zullen tot 14.00 uur moeten wachten op de warme maaltijd. Tot dan drukken ze hun neus tegen de etalage van de banketbakker aan de overkant.

De tweede week gaat in. Ik heb het weer naar haar verwachting bijgesteld, het is heerlijk terrasjesweer. Toch ziet het er niet naar uit dat ze naar Triana gaan. Waarom zou je alle mooie dingen rechts laten liggen? Eerder nog ga je de stad uit en dat gebeurde ook. Ze oogt prettig gespannen. Mijn ogen twinkelen. De groep gaat op verkenning. Ze dreigen de verkeerde kant uit te gaan, dus geef ik ze een zetje in de goede richting. Teresa loopt op haar tenen van de spanning. Ze steken de brug over en bekijken de treurige fabrieken, bedrijfjes en sjofele huizen. Hier wonen de zigeuners. Als ze al een exotische buurt hadden verwacht worden ze nu teleurgesteld. Niemand van de cursusgenoten laat iets merken. Ze zijn op vakantie en genieten. Teresa houdt zich in. Ze stuurt niet bij, geeft geen hint. Goed zo meisje! Samen spelen we ons spel. De groep ontdekt een leeg terras aan de linkeroever en strijkt neer. Teresa’s zucht is tot helemaal hierboven hoorbaar. Ze glimlacht breed. De zon schijnt, de café cortado verschijnt.

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Katja, het lukt me niet helemaal je plot te ontrafelen, dus het blijft voor mij bij een plezierig geschreven resume van gebeurtenissen die ik niet helemaal kan plaatsen. Ik weet inmiddels dat de Quadalquivir Guadalquivir heet, dat een cafe cortado een caffè macchiato is en waar Triana ligt, maar wie wat waar wanneer doet blijft een beetje verborgen. Komt misschien doordat de aard van de familiekroniek me niet bekend is? Het schijnen /verschijnen van zon en kofiie  vind ik een tikje een anticlimax. 

 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Goed gevonden, maar je moet het nog wat duidelijker maken vrees ik (al staat het in de titel). Vooral de gesproken tekst (of gelezen tekst) maakt het warrig. Mss daar nog wat mee doen? (kroniek?)

"Dit is onze tweede week in Sevilla. Vandaag geniet ik op een zonnig terrasje aan de linkeroever van de Guadalquivir van een café cortado.”

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Katja, zoals ik het lees, krijgt Theresa hulp van hogerhand om het verhaal wat ze in de familiekroniek schreef, waar te maken. Dat ga ik ook eens proberen. Graag gelezen.

Wat zullen We eens doen? ---> de "We" mag zonder hoofdletter

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik heb in de verandering We juist zo geschreven om de lezer een handje te helpen.

Misschien is Ik dan beter. 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Kijkend naar je beginalinea lijkt het erop dat Hij korte metten wil maken met haar vooringenomenheid dat het wel goed zal komen met dat reisje: een goddelijke straf voor het postdateren. Gij zult Deo Volente denken, snood mensch dat gij er zijt, Teresa. Maar dan laat Hij zich alsnog vermurwen door een jong meisje. Het is ook lastig weerstand bieden.

Verder is het een vlot geschreven reisverslagje, en mogelijk een beschouwing over de levensvraag waarom in Nederland altijd pas de zon schijnt zodra je in de regen ver weg zit. De spanning dat de kroniek klopt staat voor mij een beetje in de schaduw van de vraag wat God ermee te maken heeft.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Katja, zie ik het goed dat de familiekroniek een soort blog is waarin ieder dingen bijhoudt? En dat daarin één familielid een voorschotje neemt met nog-niet-gebeurtenissen? Jij reageert door de omstandigheden in Eigen Hand te nemen, en Teresa speelt het spel mee. Zo ontstaat een soort nog-niet-blog over de trip naar Sevilla. Teresa kan dus een andere reis boeken, want Godzijdank hoeft ze niet naar Sevilla om in Sevilla te zijn. Wat let haar om opnieuw een voorschotje in de familiekroniek te nemen op die trip? Of Jou om die reis opnieuw in Jouw Handen te nemen? Kortom: Droste revisited, of een milieuvriendelijk budgetreisbureau..

 

 

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Stagiair
  • Redacteur
  • Uitgever

Ook ik ben wat in verwarring. Het uitgangspunt is prima. Maar misschien neem je in dit verhaal teveel hooi op je vork. Toen ik de titel las dacht ik even dat je de wereldberoemde handsbal van Diego Maradonna zou gaan beschrijven vanuit het perspectief van God :-) 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dit is vanuit het perspectief van God ja. Hoezo teveel hooi op de vork, Frank?

Bob, dit was nog in de pre-blogtijd, in het pre digitale tijdperk. Voor het kroniekje werden alle inzendingen gekopieerd, geprint, geniet en per post verstuurd. Mogelijk was dat voor jouw tijd, maar ik dacht het niet.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Katja, de kern van je verhaal ontglipt me ook net. Maar ik denk dat Teresa uiteindelijk begrijpt dat het lot niet naar eigen hand te zetten is, en zich daarom aan het toeval (of is het God?) overgeeft.

Ik vind het een mooi gegeven en ondanks dat ik de draad hier en daar kwijtraak, toch heel prettig om te lezen!

 

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Katja,

De reisbeschrijvingen in je verhaal maken me erg nieuwsgierig naar de plek, maar tegelijkertijd vind ik het daardoor
lastig om het verhaal goed te volgen. Wat ik naar voren haal is dat Teresa zich vermaakt in Zuid-Spanje in een reis vol toevalligheden en in een groep terecht komt. Relatie met God kon ik ook niet direct uit het stukje afleiden, denk dat het wel duidelijker zou worden als ze bijvoorbeeld in haar reis extra lang in een kerk blijft of op een andere manier blijkt dat ze gelovig is.

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oh, pff, ok, dus nog niet duidelijk? Dacht dat in ieder geval Fief het wel begrepen had. Hm, zal kijken wat ik er aan kan doen. Dankjewel Virtuoso, Chantal en Frank.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Katja: ik begreep het, maar ik denk dat weinig mensen een God die wat speelt met mensen kunnen inbeelden zonder dat het je het expliciet zegt.