Schrijfopdrachtverhalen: wat doe je ermee?

Hoi Musonius,

Ik doe er niets mee. Vind het gewoon erg leuk om mee te doen. Elke opdracht prikkelt mijn verbeelding en die verrast mezelf steeds weer. In het begin denk ik: dat wordt niks, maar aangezien ik dat niet over mijn kant kan laten gaan, ga ik er eens goed voor zitten, et voilá!

Verder vind ik het belangrijk dat ik hier feed back krijg. En ik leer het te geven, wat lang niet altijd gemakkelijk is. Als ik dan zie hoe anderen dat klaarspelen, leer ik daarvan.

En tenslotte is het iedere keer weer boeiend om te zien hoe verschillend elke opdracht uitgewerkt wordt.

Al met al: VERSLAVEND!

En jij?

Hoi Musonius, ik doe mee omdat ik het ten eerste erg leuk vind en ten tweede omdat ik steeds weer nieuwe dingen leer. De wekelijkse opdrachten dagen me uit. Ik leer van de aanwijzingen die ik krijg, maar zeker ook van het lezen van jullie verhalen.
De verhalen die ik schrijf, plaats ik op mijn website www.fiefonline.com
Misschien dat ik ze ooit nog eens kan bundelen en uitgeven.

Hi Musonius,

... leuke vraag! 

Nadat ik lid was geworden werd mij gevraagd: waarom wil je schrijven; wil je de wereld verbeteren, wil je beroemd worden of ... . Heel simpel ik wilde me uiten! Ik was nogal een binnenvetter. Schreef regelmatig in een verenigingsblad over de bijeenkomsten, excursies, lezingen enz. Dat allemaal tot grote tevredenheid van de leden en voor mijn eigen plezier, ik was geïnteresseerd in van alles. De vereniging verdween en mijn dochter zei: Mam, je moet iets doen met schrijven en zo ontmoette ik S.O. en ging het balletje rollen.

Toevallig vroeg ze laatst : je hebt die geschreven opdrachten toch nog wel? Ze zijn leuk voor later.  Ach heden, dat zal me zoeken worden. Mijn vaardigheid met computers en steeds weer up-dates, is niet zo geweldig. Ik heb het nog op Word Perfect 5.1 geleerd, ik gebruik nu Windows 10. Regelmatig verandert er iets - ik begrijp dat best want de technologie gaat maar door en ik moet er maar achteraan hollen en dat laatste gaat helaas steeds langzamer. Maar ik kan je wel zeggen dat het plezier van schrijven blijft en dat ik nog steeds met plezier lees en dat ik nu ook oog heb op: hoe zit dat verhaal, of die film in elkaar en waarom reageren de personen op deze manier. Lees ook met interesse schrijfboeken.

Het is alleen nog steeds moeilijk voor mij om echt te fantaseren en om de lezer te raken. De lezer is niet geïnteresseerd in jou maar hij wil geraakt worden, las ik laatst. Ik heb de boeken van Stephen Frey gelezen: Mythos en de Helden, Noah Harari:  Sapiens en nu ben ik bezig met Grand Hotel Europe van Ilja Pfeyffer.

Ongemerkt is mijn antwoord op je vraag een heel verhaal geworden.

Fijne avond verder.

Iedere bijdrage hier en elders is zowel een oefening in creativiteit als totaal overbodig. Kunst is niet om te kijken maar om te maken.

In het groninger museum zag ik ooit een tentoonsteling over aboriginal kunst. Met prachtige schilderijen en inlegwerk. Van blanke artiesten, las ik tot mijn verbazing. Op een film zag ik toen dat de aboriginals zelf de gemaakte kunststukjes van gekleurd zand en steentjes meteen na (dagenlange) voltooiing lachend vernietigden. De getoonde werken waren ontstaan uit foto's van de echte dingen. Kijk, zo hoort het. https://www.google.com/search?q=aboriginal+art

Dus het hoogst bereikbare van een bijdrage hiero is, dat een ander een goed idee krijgt. 

Dan spreek je jezelf toch tegen HvW? Wat je ziet of leest, etc, kan je inspireren en op jouw beurt kun jij iemand inspireren. Maar dan moet het wel gezien worden. Maken en kijken en maken en...

Er zijn ook wel degelijk aboriginals die hun werk laten zien (en er beroemd mee geworden). Mogelijk door toedoen van westerlingen. Voor hen, de aboriginals, heeft het, in tegenstelling tot onze creatieve uitingen, een spirituele betekenis en hoeft het niet bewaard te blijven. 

Dat vind ik mooi, ik wist het niet.

Iedere bijdrage hier en elders is zowel een oefening in creativiteit als totaal overbodig. Kunst is niet om te kijken maar om te maken.

Hier kan ik me niet in vinden. Zoals je het zo stelt, kunnen de musea en bibliotheken wel sluiten. Bovendien, wat heb je aan een oefening als je er niets van leert. Je leert door feedback te krijgen en je te laten inspireren door het werk van anderen. Volgens jouw bewering kun je dan net zo goed je verhaal niet plaatsen.

De getoonde werken waren ontstaan uit foto's van de echte dingen. Kijk, zo hoort het.

Volgens mij zijn het dan reproducties en dat is niet hetzelfde als het echte werk. 

Mijn verhalen hier zijn zowel het eindproduct (van een opdracht) als deel van mijn ontwikkeling (voor zover die al bestaat). Ik bewaar ze voor de zekerheid op mijn computer, omdat er een hoop werk en hart en ziel in zit; het is ook een soort kroniek van mijn schrijverschap. Ik 'publiceer' ze ook zo mooi mogelijk op mijn site (hopelijk versterken woord en beeld elkaar), maar overweeg daarin te gaan snoeien, of ze in elk geval te dateren, zodat het proces expliciet wordt. Er zit kwaliteitsverschil in, meen ik inmiddels te kunnen onderscheiden. Hoewel - als je stomtoevallig doorbreekt, verandert alles in goud (Ja, Marieke Lucas Rijneveld en Franca Treur, ik heb het tegen jou).

Ik probeer hier op SOL mijn voorkeurtjes, mijn verleidingen, mijn neigingen te ontdekken en de fantasie een beetje de vrije loop te laten, wat nogal niet meevalt; ik ben hier dan ook begonnen met een jaartje autobiografisch schrijven (een gedeelte dat inmiddels weer is opgeheven) om mijn demonen een schop onder hun achterste te geven en floreer best wel bij de schrijfopdrachten, gewoon bij wijze van technische exercitie, als vingeroefening – dus losstaand van de opdrachten blijven ze niet altijd zomaar overeind.

Ik meen bij wedstrijden te merken dat ik ook echt meer tijd in de verhalen steek en dat ze daar dan beter van worden. Zo bezien zijn mijn verhalen hier dus vooral experimenteel; maar ook die idiote levendigheid heeft zo zijn waarde (ik sluit niet uit dat ik me nu gewoon zit in te dekken). En ik kan het soms niet laten om eraan te blijven schaven. De hamvraag is waarmee je uiteindelijk tevreden bent – wanneer durf je het aan je reputatie te grabbel te gooien, je hele ziel en zaligheid op straat, wanneer bereik je de eerste culminatie van al je kunnen, weten en zweten, wat geeft je de energie om te blijven leuren langs uitgeverijen, ondanks twintig eerdere afwijzingen?

Hoe dan ook zijn mijn schrijfsels niet via mijn toetsenbord uit mijn onbewuste gelekt, want het is nogal een kunst om te jongleren met taal, intellect en verbeeldingskracht en daar (mede dankzij feedback en reflectie) ook nog iets van te leren. Niet in de laatste plaats omdat je tekstje je aanvankelijk te lief is, en het daardoor lastig is om meteen onbevooroordeeld te zijn. En ook nog eens oorspronkelijk schrijven, en met een grote K, dat is en blijft natuurlijk een krankzinnig zware opgave. (Ik weet het: dit is een krankzinnig lange reactie op een alweer best oud en wat ontspoord draadje.)

Hoi,

Ik doe er eigenlijk helemaal niets mee. Ik bewaar ze, dat wel. Voor mij is het meer een tijdverdrijf. Eerder genoot ik van schrijven. Nu doe ik het omdat ik boos ben dat ik er feitelijk niet meer van geniet. Dat wil ik graag weer terug. Schrijven weer leuk vinden.

Bij de schrijfopdracht schrijf ik wat ik wil. Alle reacties die ik krijg, neem ik mee uiteraard, daar leer ik van. Maar voor mij hebben de verhalen die ik hier schrijf geen verdere waarde. Enkel het doen. En het vinden van de motivatie.

En dan wil ik er eigenlijk nog aan toevoegen, dat ik er eigenlijk aan werk om weer poëzie te gaan schrijven. Niet eens verhalen.

En nog een toevoeging. Toen ik ooit begon met schrijven, had ik geen enkel benul van regels. En daarnaast was ik toen veel minder stabiel. Als mens. Denk ik. Niet dat ik nu altijd zo’n feestje van stabiliteit ben. Maar gevoelsmatig had ik ooit meer te vertellen. Dat probeer ik weer een beetje te openen hier. Dus sorry voor mijn soms onnavolgbare verhalen 🙂.

Ha Madrid, ik vind je stijl juist best charmant.

Het zoekproces dat je beschrijft, dat had ik een beetje met zingen: dat ik het als kind en jongere gewoon graag deed en ervan genoot en beter wilde worden. Toen nam ik dus les en met die technieken voelde het extreem kunstmatig, en werd ik me bewust van alles waarvan ik dacht dat het vanzelf goed ging, dat er zoveel valt te leren. Die idylle van het wonderkind heb ik inmiddels geloof ik achter me gelaten. Voor kwaliteit moet en zal er gewerkt worden, al bestaat er natuurlijk al dan niet talent. Bij zingen is dat alleen wat sneller duidelijk dan bij schrijven, en er zijn veel meer beroemde levende zangers dan schrijvers - je zou wellicht kunnen betogen dat goed schrijven simpelweg moeilijker is.

Als kind kreeg ik weliswaar een mierzoet verhaaltje in het Reformatorisch Dagblad gepubliceerd, maar ik ging pas schrijven rond mijn twintigste. Als student Engels dook ik verplicht in dikke romans en leerde ik analyses ervan formuleren. Pas daardoor begon ik te reflecteren op (onder andere) mijn schrijfwerk. Ineens was ik omringd door allerlei wereldliteratuur. Dat werd zodoende mijn referentiekader. Het was enorm zoeken naar mijn eigen plek in die hoogculturele setting: als schrijver had ik tenslotte nog niks gepresteerd, dus wist ik totaal niet waar ik stond in de literaire traditie – en of ik überhaupt zoveel kwaliteit in huis had. Dus deed ik daarna zo ongeveer niets met de wens om te schrijven.

Een paar jaar geleden besloot ik dat het er toch echt gewoon heel banaal van moest komen en kwam ik hier op het gezellige SOL terecht. Ik begon met gedichten, en doe dat nog steeds, en vind dat heerlijk, en moest dus eerst nog door wat shit heen, maar verhalen worden breder ontvangen, en dat heeft ook zo zijn waarde. Voor mijn werk vertaal ik intussen (vooral) boeken, dus dat gaf me ook wel een bepaald vertrouwen, en schrijfkilometers.

Nu alleen nog even op zoek naar die autonome literaire stem ;-).

Hey Musonios,

Als een vraag gesteld wordt, is het vaak een goede reflex de vraag terug te stellen -  al is het maar inwendig -: Waarom stelt hij die vraag?

Vooral het woordje 'echt' in de zin 'Zien jullie het echt als oefening?' duidt op het feit dat je dat moeilijk kan geloven, dat het enkel een oefening zou zijn. Dat de verhalen die je schrijft zo goed zijn, dat die toch onmogelijk enkel een banale oefening kunnen zijn. Dat zij eigenlijk veel meer verdienen.

Jouw vraag - of beter gezegd - vragen nopen mij te doen geloven dat je eigenlijk best fier bent op jouw werk. Dat het feit dat er anderen deze bundelen en uitgeven, jou zou kunnen sterken om hetzelfde te doen. Of misschien door net te horen dat er nog niemand dit heeft gedaan, het voor jou een unieke insteek zou kunnen zijn. Dat je stiekem hoopt dat iemand jou aanspoort om jouw meesterwerkjes te bundelen, misschien licht herschrijven voor wat extra consistentie in de bundel te verkrijgen, en hup, de boer ermee op. 

Ik ben het volledig met jou eens!

Ooit bundel ik mijn beste verhaaltjes.

Hallo Musonius, leuke vraag die je stelt. Ik heb sinds kort de opdrachtverhalen ontdekt. Voor die tijd pikte ik mijn schrijfaanleidingen te hooi en te gras op, en omdat de prullenbak begon uit te puilen en we dit voorjaar toch nergens heen konden heb ik een website gemaakt waar ik van alles plaats wat ik heb liggen: foto's, verhaaltjes, commentaren, ideeen om van een overschot aan boeken en spullen af te raken enzovoorts. Daar zullen tzt ook mijn schrijfopdrachtverhaaltjes naar toe gaan, maar dat moet nog. Zijn ze tenminste niet helemaal wegggooid.

Uiteindelijk verandert er daarmee niet zo heel veel. Mijn website behoort al tot de beter bewaarde geheimen van het internet, en zal dat blijven ook. Het ligt nu eemaal niet in mijn aard om de trom te roeren over wat ik maak, en de digitale tamtam van Facebook, Insta en Twitter verafschuw ik. Wat ik vroeger, in mijn carrière als broodschrijver, produceerde was goed genoeg voor de klant, en daarna voor de prullenmand of de vis van de volgende dag. Wat ik nu, in mijn postbroodschrijversbestaan fabriceer, mag, als ik het goed genoeg vind, blijven staan op mijn webstek, en daar een even verborgen leven leiden.

Wellicht zou ik meer willen. Ik beleef nog (bijna) dagelijks lol aan het neerzetten van mijn verhaaltjes en betogen, maar ik zou het nog veel veel leuker vinden als ik weet dat anderen ze ook zien en er ook genoegen aan beleven. Maar ik ga niet zover dat ik er van droom om als schrijver, kunstenaar of wat dan ook gezien te worden. Ik weet donders goed dat zoiets ondenkbaar is zonder een lang proces van zelfpromotie. Dat is niets voor mij (misschien een overgecompenseerde faalangst?), dus troost ik me met de gedachte dat mijn lezers een zeer select gezelschap vormen.

Niettemin ben ik wel degelijk bezig om een selectie van wat er op mijn website en in mijn archieven huist om te zetten in boekformaat, zodat het desgewenst naar een online uitgever kan. Misschien komt die papieren bundel er dus ooit toch nog - geheel in overeenstemming met de geschiedenis van het paard van de sultan.

Ik schrijf al een kwart eeuw liederen en gedichten. Ik heb wel workshops conferences, monologen en columns schrijven gevolgd, maar mij nooit echt op proza gestort. Ik deed het meer voor de lol en om de kunstvormen van de binnenkant te bekijken. Ook de twee zangspelen die ik schreef waren volledig berijmd en getoonzet, dus meer een aaneenschakeling van liedjes.
Uit verveling en gewoon om te kijken of ik het kon, ben ik eind 2018 op de Face Bookpagina 'Schrijven Magazine: Ultra Korte Verhalen' een tijdje wat verhaaltjes gaan posten.
Later heb ik er een paar aan een bevriende kunstenares laten lezen, en zij vond ze zo leuk, dat ze voorstelde die te illustreren en te bundelen. Toen heb ik het schrijven van ukv's weer opgepakt en het leidde tot de bundel 'Er was eens niet.'
Intussen had ik ook dit forum ontdekt en heb mij op de opdrachten gestort. Op sommige verhaaltjes ben ik best tevreden, dus die verzamel ik met het idee er een tweede bundel mee samen te stellen.
Of ik ze (in eigen beheer) uitgeef, hangt af van hoe publicerenswaardig ik ze vind. Niet omdat anderen mij aansporen, of omdat anderen het ook doen.

Maar wat ik zelf denk, doe en wil doen, weet ik al, dus ik zou dit niet geschreven hebben als Katja en Tony er niet naar vroegen.

Ik ben dus vooral benieuwd naar wat anderen doen met hun penvruchten alhier. Inmiddels heb ik al drie links naar eigen websites gezien en dat vind ik er leuk.
Weten wat mensen met hun schrijfopdrachtverhaaltjes doen, maakt ook uit bij het geven van feedback; als ik mij verdiep in een verhaal en serieus kritiek geef, voel ik mij een beetje bekocht als diegene zegt dat het enkel geschreven was om toch maar iets in te leveren.
Zelf benader ik de opdrachten erg serieus en doe mijn best een zo goed mogelijk verhaal af te leveren. Niet dat ik denk dat mijn verhalen meteen in een literair tijdschrift kunnen; ik heb de behoefte aan een klankkast die ziet wat ik als schrijver niet zie en die vertelt of mijn verhaal duidelijk is en de boodschap of grap begrepen wordt.

Met de opmerking of je de opdrachten echt als oefening ziet, bedoel ik dan ook of je de opdrachten puur ziet als oefening om je schrijftechniek te verbeteren, of dat je daarnaast ook het verhaal zelf wil verbeteren.

Omdat deze onderlinge discussie wat verloren staat tussen de inzendingen voor opdrachten heb ik Maaike gevraagd het als 'vast onderwerp' te 'pinnen'.

Over het thema schrijfopdrachten en wat ik ermee doe kan ik dit kwijt. Voor ik dit onderdeel ontdekte op SOL schreef ik al eerder (en nog steeds) op meerdere Nederlandse en 'Vlaamse' schrijversplatformen. Al wat ik daar publiceerde bewaar ik zorgvuldig en zo nu en dan herschrijf ik stukjes die ik dan soms gebruik in de opdrachten of omgekeerd. De opdrachten die hier goede reacties uitlokken gebruik ik dan weer om her en der aan wedstrijden deel te nemen.
Wanneer ik bepaalde verhalen na enkele jaren herlees valt het mij op hoe slecht de ene en hoe goed de andere geschreven zijn. De grote verdienste van een gratis forum als dit is dat je meteen een kritisch lezerspubliek vindt dat rechtstreeks op jouw schrijfsels kan reageren.
Hoe een dubbeltje rollen kan is ook leuk om even te vermelden. Ik heb een viertal voorleesverhaaltjes in het Engels vertaald en gepubliceerd op 'Bedtime.org'. Onlangs kreeg ik een aanvraag uit India of één van mijn verhaaltjes in een schoolboekje mag worden opgenomen. Mijn antwoord was volmondig ja, natuurlijk.

Overigens publiceerde ik eerder wel vaak de verhaaltjes die ik schreef. Toen vond ik ze denk ik goed. Als ik het nu lees, vind ik het persoonlijk nogal tegenvallen. Als iemand zin heeft om te kijken - ik heb er weer een aantal op openbaar gezet: https://johannagwb.wordpress.com/.

Misschien zou ik het in de toekomst weer vaker willen doen, maar dan moet ik eerst meer tevreden zijn met wat ik zelf schrijf.

Machtig @Musonius. Ik luisterde net naar 'Die dag dat het mag'. Prachtig - Dat zul je altijd zien! haha. Trouwens proficiat met je uitgegeven bundel. 

@Gi: wat fijn te weten dat jonge indiaantjes jouw verhalen lezen! Ook proficiat met je andere publicaties! Ben trouwens benieuwd welke andere (Vlaamse) platformen je zou aanraden: share via privé berichtje?

@Madrid: zonder twijfel vind ik Super Jolanda je beste stuk. en the voices: "Omaatje aan het spit, biertje erbij. Je kent het wel.". Gelachen!

@TonyCoppo: Dit hoeft niet perse privé: het bekendste Vlaamse schrijversforum is denk ik Azertyfactor.be maar probleem is dat je geen commentaar kan leveren op ingestuurde teksten. Er wordt wel aangeduid hoe dikwijls een tekst wordt gelezen en je kan stukjes een 'hartje' bezorgen als je ze goed vindt.  Eens per week geeft een bekend iemand zijn voorkeur te kennen. Mooi is wel dat haast alle genres aan bod komen.
Een ander forum is Voorleestuin.be voor de kleintjes waar ik een tiental tekstjes heb geplaatst maar de webmaster heeft de boel niet echt goed in handen (zo zijn er helaas nog, ook in Nederland).

'Om maar wat in te leveren' -  nee, dat niet, ik steek er veel tijd en energie in en verfraai ze, maar besef dat het oefeningen zijn en niet altijd afgeronde verhalen. Ik waardeer dan ook alle feedback.

Ik denk dat niemand schrijft om maar wat in te leveren. Zelf denk ik altijd lang na over wat ik wil schrijven. En vervolgens schrijf ik binnen vijf minuten heel iets anders. Dat maakt het dat ik twijfel aan de kwaliteit van mijn verhalen. Derhalve doe ik er doorgaans niets mee. Maar ik denk niet dat dat bijvoorbeeld iets zegt over inzet. Meer over oefening. En ik leer, denk ik, met name heel veel door het lezen van de feedback op verhalen van andere schrijvers. Dan bekijk je het meer open. Althans. Dat is mijn ervaring.

Re: mijn bericht van 27 februari: Dit antwoordde Maaike op mijn mail:

 

! Ik kan de post van iemand anders helaas niet vastpinnen, alleen die van de redactie of mezelf. Daarnaast lijkt het me ook niet fijn als de hele bovenkant vol staat met berichten, zoals eerder het geval was. Denk dat we het er even bij moeten laten.

 

Interessant topic. De verhalen sla ik alleen voor mezelf op ook al vind ik ze vaak wel mooi. Het is alleen te kort om echt uit te geven naar mijn mening. Ik ben benieuwd wat ik over een jaar van mijn verhalen vind.