Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#338 Het hart op de goede plaats

 

Ik had jullie gezegd dat we elkaar waarschijnlijk niet meer zouden spreken maar hier zijn we dan toch.  

Die koffer met die tax returns, dat is er dus nooit van gekomen. Op het moment suprême, toen ik die papieren aan de wereld wilde laten zien, gebeurde er iets bizars. Het was een beetje shady business, en kortgezegd gebeurde er dit.  Ik hoorde: 'hey psst, lijk... Ja jij, met die wegrottende huid...’, en moest een donker, vochtig steegje in. Gasten met zonnebrillen made me an offer I couldn't refuse en lieten me beloven dat ik nooit zou verraden waar ze het over hadden. Maar ik kreeg er wat moois voor terug: ik hoefde de komende vier jaar niet in die verschrikkelijke kast. Ik mocht gewoon vrij, haast-onthoofde-Henk-stijl door het Witte Huis rondwaren. Als ik de medewerkers maar met rust zou laten. 

Ik viel me voor het eerst op na een week in het Witte Huis en het kwam van de westvleugel. Een laag, onregelmatig geluid dat je het best zou kunnen omschrijven als vwob-vwob... De levenden leken zich er niet aan te storen -als ze het al waarnamen- maar mij liet het niet onberoerd.  Het hield maar aan en toen besloot ik op onderzoek te gaan. 

Ik waarde door de gang. Zoals het een levend lijk betaamt, onvermurwbaar en recht op mijn doel af. Althans, zo zag het er voor de buitenwereld uit. Van binnen dreunde het vwob-vwob... door mijn dode ledematen. Om mij heen ging de dagelijkse chaos en bedrijvigheid gewoon door. Ik naderde het einde van de gang en het gedreun werd luider maar ook onregelmatiger. Het leek net alsof... Was het angst? Een waarschuwing misschien? 

Vwob-vwob... 

Een kleine deur helemaal aan het einde van de westvleugel leek het einde van mijn tocht te betekenen. Het geluid kwam er onmiskenbaar vandaan. Er was overigens weinig magisch aan hoor. Dat lees je wel eens in verhalen, de held die dan dichterbij haar doel komt en dat de laatste deur wit oplicht ofzo. Ik moest het doen met een gewone eikenhouten deur. Het openen van de deur onthulde een kleine kamer, met niets dan een zware kist in de hoek. Mijn dromerij over heldenverhalen werd al snel uit mijn gedachten gevaagd door een overweldigend vwob-vwob... Het waren bijna woorden die me zeiden weg te blijven, het zou me krabben, het zou me bijten, het zou me slaan.  

Vwob-vwob... 

Ik bleef even voor de kist staan, knielde en legde mijn oor te luisteren op het deksel. Vwob-vwob.... Het klonk nu als huilen. Ik werd gegrepen door medelijden en zorgzaamheid en opende de kist. Erin zag ik, zich helemaal verstoppend in een hoekje, een heel klein hartje. Het zag eruit als een kleuter die net in zijn broek heeft geplast. Instinctmatig wist ik direct dat dit het kleine hartje van Donald Trump was. Ik stak m'n hand uit en zei: ‘Hey, kleine jongen, 't is oké hoor. Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks.’ Het hopte zo m'n hand op. 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hoi Vincent, ik vind het kleine hartje van Trump, als vervolg op een eerder verhaal, leuk gevonden. Lastig om het geluid van een kloppend hart te omschrijven, bij vwob-vwob gaat er bij mij niet meteen een lichtje branden, maar dat zegt niks :-)
Een lijk zwevend door de gang kan ik me niet echt voorstellen. Het wordt dan eerder een geest/spook. 

De alinea over de tax returns is voor mijn gevoel wat vaag. Je was het lijk in de kast. Hoe kom je in dat donkere steegje en hoe kunnen bepaalde gasten jou als lijk iets laten beloven? Wat kan je gebeuren? Dat ze je vermoorden? Je bent al dood. Dat je terug in de kast moet? Als lijk maak je ook een eikenhouten deur open, dan is zo'n kastdeur toch ook peanuts? 
Voor mij begint het echte verhaal pas bij "Het viel me voor het eerst op ..." Voor mij zou de intro die je nu hebt niet hoeven. 

Die koffer met die tax returns, dat is er dus nooit van gekomen. Op het moment suprême, toen ik die papieren aan de wereld wilde laten zien, gebeurde er iets bizars. Het was een beetje shady business, en kortgezegd gebeurde er dit.  Ik hoorde: 'hey psst, lijk... Ja jij, met die wegrottende huid...’,   --->  Persoonlijk vind ik "die" storend lezen als je het te vaak achter elkaar gebruikt. Misschien: de koffer met tax returns, jij met je wegrottende huid?

Ik viel me voor het eerst op  --> "Ik" moet denk ik "Het" zijn.

levend lijk  --> je bent dood. Ben je dan niet eerder een geest of gewoon een lijk? Verderop schrijf je dat je dode ledematen hebt, dat is vrij logisch als je dood bent.

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oef, dat valt niet mee. In de verbeelding kan veel, maar enige logica is ook daar gewenst. Ik vind het moeilijk te beoordelen, misschien heb ik al teveel versies gelezen. Maar het kan ook dat je verhaal te complex is.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Vincent,

Wat heb je bij #324 een schitterend verhaal geschreven. Blijkbaar is mij dat toen ontgaan. met veel plezier alsnog gelezen. Hulde!

Ook dit verhaal draait (letterlijk en figuurlijk) om een mooie vondst, maar ... (misschien is dit het moment om te stoppen met lezen) ... het werkt voor mij niet.
Het probleem is, denk ik, dat de terugkeer van de hoofdpersoon hier geforceerd overkomt; waar hij in het vorige verhaal een duidelijke personificatie van het spreekwoordelijke lijk in de kast was, is hier onduidelijk wat hij precies is: spook, zombie, vampier, ... Pas als je het eerdere verhaal leest, begrijp je wat meer, maar hier heeft hij - of liever: zijn bovennatuurlijke wezen - geen enkele functie. Het was beter geweest hem te vervangen door een schoonmaakster of ander personeelslid of een nieuwe bewoner van het Witte Huis. Dan had je ook voorkomen dat je een ingewikkelde inleiding moest schrijven die veel te ingewikkeld is en vol losse eindjes zit.
Een ander voordeel van het vervangen van een bovennatuurlijk wezen voor een aardse is dat je vermijdt dat je magie op magie stapelt; de bovennatuurlijke vondst heeft meer impact als het in een realistische wereld gebeurt.
Afijn, het blijft maar een mening.
 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Yes, mensen, dank voor jullie feedback. Ik wilde toch wat schrijven afgelopen week maar werd ingehaald door allerlei zaken die voorrang kregen. Ik had wel een idee (iets met het kleine hartje van Trump) en omdat de coach het presenteerde als iets waarmee je losjkes kon voortborduren op het vorige Witte Huis verhaal leek het me leuk het lijk uit de kast weer een rol te geven. Het is niet goed uit de verf gekomen, dat komt vooral omdat het idee niet goed heb uitgewerkt. Nogmaals dank voor de feedback.