#324 Het lijk(t) een waardig afscheid

Heel eerlijk gezegd ben ik er niet rouwig om hoor.  

De sfeer hier was vanaf de eerste dagen al verziekt en op het eind was er helemaal niets meer aan. Ze deden steeds meer moeite om me in die kast te houden. Snap ik ook wel hoor. Ze hadden genoeg aan hun hoofd natuurlijk. Een door en door racistisch politieapparaat, voortgekomen uit vierhonderd jaar institutioneel racisme, de coronapandemie die vrij spel heeft, de kusjes van Trudeau, ontkennen van klimaatproblematiek. Ben ik dan nog iets vergeten? 

En weet je, diep van binnen hoopte ik dat die deur een keer zou opengaan, dat er iemand zich het apezuur zou schrikken, dat er iemand was die zou zeggen: ‘kijk eens aan, eindelijk komt de aap uit de mouw.’ en dat ik me dan kon verkneukelen over dat ze feitelijk gezien de verkeerde uitdrukking kozen. En begrijp me niet verkeerd, er is vaak zat aan de deur gemorreld hoor. En elke keer maakt m’n hart dan een sprongetje want ja, vier jaar in je eentje in een kast is geen pretje hoor. Ik kan je vertellen dat ik me op een bepaald moment behoorlijk eenzaam begon te voelen. Één keer ging de deur op een kiertje, en ik dacht dat ze me zouden winden maar toen ging de deur toch weer dicht. Dat was toen met die kerel van Vance. Achteraf gezien prima, want het was ook nog niet le moment suprême. 

Tja, ‘so it goes’, zou Billy Pilgrim uit Vonnegut’s Slaughterhouse Five zeggen. En hoe emotieloos dat ook mag klinken, soms heb je echt geen invloed en moet je de dingen maar gewoon accepteren. You live life and then shit hits you sideways.  

Maar goed, vandaag eindigt het dus. Ik word zo opgehaald en wat er dan gaat gebeuren? Dat weet niemand, denken ze. Maar ik heb een plannetje. Kom eens wat dichterbij? Dan fluister ik het in je oor. Ik heb gerommeld met het slot van dat koffertje waar alles over die belastingaangiften in zit. Je weet wel.  En dan straks ga ik braaf met hem mee. Het zal wel even een emotionele gang naar de voordeur worden want ja, ik heb hier toch zo’n vier jaar vertoefd. Maar dan, dan gaan we naar buiten en dan wordt het fantastisch. Als we dan op weg zijn naar de limo, precies als al die hordes mensen hem het best kunnen zien, net op de maat van een lichte windvlaag, gooi ik in slow motion dat slotje los. En dan vliegt alles in het rond en zijn er eerst de verbouwereerde gezichten, daarna tel ik langzaam af en dwarrelt één papier waar groot tax returns, top secret op straat. Dan ontploft alles in een grote krioelende chaos. Graaiende klauwen, vechtende lichamen, dierlijke kreten... Een waardig afscheid voor een lijk in de kast. Ik kan niet wachten. 

Oh, daar zal je ze hebben! Nou, ik moet gaan. We zullen elkaar wel niet meer spreken, dus het ga je goed!