Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#334 De Entmoeting

 

De lage, donkere stem van de oude ent was traag en onverbiddelijk.  

‘Er mag geen vermenging zijn van de rassen... Berk... beuk... eik... kastanje... Allen worden zuiver geboren en allen sterven vele jaarringen later zuiver. Het is altijd zo geweest en zo zal het altijd blijven. Ik veroordeel jullie tot de zwaarste straf: eeuwige verbanning uit de klasse der enten...’ 

Het vonnis raakte de twee jonge enten als een mokerslag. Zo snel als ze konden zetten ze zich in beweging, in een poging weg te komen van de open plek. 

Maar de oude enten waren hun bezweringen al begonnen. Klinkend als gerommel van onweer in de verte kwamen de woorden samen en vormden een krachtige vernietigende oude magie. Toen de bezwering voltooid was en magie op haar hoogtepunt lieten de enten haar los. Onstuitbaar baande ze zich een weg het bos in, achter de verschoppelingen aan. 

Hun wanhoopsvlucht was futiel, en de oeroude magie haalde hen snel in. De magie sloeg zich om hun takken heen en baande zich een weg door hun schors en bast, naar binnen. De jonge enten voelden hun takken verstrammen en hun bewegingen zwaarder worden, tot ze uiteindelijk tot een statige stilstand kwamen die eeuwig zou duren. 

Ze stonden voor altijd een paar meter uit elkaar. 

Maar onder de grond baanden hun wortels zich een weg door de donkere aarde en stukje bij beetje groeiden ze naar elkaar toe. Jaarringen later vonden ze elkaar, en hun aanraking groeide tot een innige, liefdevolle omhelzing.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Vincent, prachtig gevonden. Mooi hoe ze elkaar toch ontmoeten via de wortels. Mooi beschreven, met bewondering gelezen.

Bij de laatste alinea heb je een enter teveel gedaan. Ik neem aan dat de zin "Maar onder de grond ..." nog achter de vorige zin hoort. Ik zou dan achter " ... uit elkaar"  een komma zetten en de zin aansluiten.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Vincent, verrassende invulling van de opdracht, ik heb ervan genoten! De titel zette mij even rechtop in mijn stoel; staat er echt 'Entmoeting?' Heel sterk, deze woordspeling. Het einde vind ik een heerlijk happy end, zoals ik het graag zie.
Een opmerking; de zin die begint met 'Klinkend als gerommel ...' moest ik een paar keer overlezen, voor ik hem dacht te snappen. Die zin is wel erg lang en bevat 4x het woord 'en'. Dat leest niet lekker, probeer hem eens in kortere zinnen op te delen.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Vincent, wat een mooi en origineel verhaal. De manier hoe je de tijd (die voorbij gaat) beschrijft - "jaarringen later" - vind ik leuk om te lezen.

Oh, en de titel is zo goed!

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Hoi Fief,

Dank voor je mooie compliment, daar ben ik blij mee.

Ik had enter eerlijk gezegd expres gedaan om het idee dat ze een eindje uit elkaar stonden kracht bij te zetten. Maar als dat niet zo overkomt is het wellicht beter om het te doen zoals jij voorstelt.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ondanks dat ik niet de grootste Fantasy-fan ben, althans niet voor boeken, toch graag gelezen! Lord of the Rings vibes. Mooi lieflijk einde. Leuke invulling van de opdracht. Groetjes, V.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Ook ik krijg hier een Lord of the rings vibe van! Ik vind het einde prachtig, hoe de boompjes ondergronds de weg naar elkaar weten te vinden. Een happy ent! :)

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal. Doet me wel wat denken aan de kappolitiek van Staatsbosbeheer. In de bossen van Vijlen wordt elke 'exoot' (vooral sparren) omgehakt om de zogenaamde biocentrales te voeden met zogenaamde biomassa. Hele vlakten liggen bloot om de illusie van groene energie in stand te houden. Met het excuus van uitroeiing der exoten. Plantfascisme, daar lijkt het op.

Daarbij, bomen zijn in realiteit echt verbonden met elkaar. Er zijn studies te over, voor wie zoeken wil, die bewijzen dat een bos meer is dan een verzameling grote planten. Er zijn aanwijzingen dat planten met elkaar communiceren, een ondergronds leven hebben en pijn kunnen voelen. Net mensen eigenlijk.

Dus, bedoeld of niet, ik zie er een soort allegorie in over bewegingsvrijheid. De jeugd wil misschien ontsnappen, maar redt het dan net niet. 

Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Prachtig! Fijne woordspelingen en zo beeldend geschreven dat ik het helemaal voor me zie. Gelukkig met een mooi einde, want ook ga je door jouw schrijfstijl meevoelen met de bomen. Mooi gedaan!