# 334 Jij wordt mijn tranen van morgen

Daar weet  Gi wel raad mee, dacht ik zodra ik de opdracht gelezen had. En ja hoor. Geweldig!

Mooi verhaal, Gi. Fijn beschreven. Met plezier gelezen.

Je schrijft de laatste zin in de tegenwoordige tijd, waarom de eerste zin ook niet? Dan begin je en eindig je in het heden en het tussenstuk vormt hun geschiedenis.
Inmiddels zijn ze al grootouders. “In jouw ogen zie ik mijn rimpels,” zegt hij liefdevol.
Misschien zou je de eerste zinnen zelfs weg kunnen laten. Nu geef je de clou al in het begin weg. Verras de lezer met de wending van het verhaal.
 

"Jij wordt mijn tranen van morgen." Prachtige zin! Met veel plezier gelezen!

@ Katja, zeer attent van je.
@ Fief, zoals steeds is je reactie zeer pertinent. Ik doe er wat aan. Dank je.
@ Jac: alle eer aan Korneel Dobbels, auteur van het zes woorden verhaal (destijds was er een wedstrijd waarbij uit een lijst van six words stories een verhaal van maximum 500 woorden moest geschreven worden - ik heb toen dit verhaal bedacht dat ik voor deze opdracht heb ingekort)

Prachtig verhaal @Gi. Impressionant ook hoe snel je dit postte na de opdracht!

Of ik het terecht vind dat zijn moeder wanhoopte, weet ik niet, maar jij duidelijk wel.

Mooi stuk!

Dank Tony voor de reactie. De gebeurtenis speelt in een tijd dat het voor een moeder van een kroostrijk katholiek gezin het summum was dat één van haar kinderen een zogenaamde 'roeping' kreeg, ook al besefte zij niet dat zij dit door allerlei omstandigheden zelf aangemoedigd (om niet te zeggen bekokstoofd) had. De teleurstelling was dus enorm als het daarna anders uitdraaide. Op het ogenblik zelf zal de wanhoop wel terecht geweest zijn denk ik alhoewel het uiteraard veel te maken had met de schande op haar blazoen.

Dank Tony voor de reactie. De gebeurtenis speelt in een tijd dat het voor een moeder van een kroostrijk katholiek gezin het summum was dat één van haar kinderen een zogenaamde 'roeping' kreeg, ook al besefte zij niet dat zij dit door allerlei omstandigheden zelf aangemoedigd (om niet te zeggen bekokstoofd) had. De teleurstelling was dus enorm als het daarna anders uitdraaide. Op het ogenblik zelf zal de wanhoop wel terecht geweest zijn denk ik alhoewel het uiteraard veel te maken had met de schande op haar blazoen.

Hoe je het zegt! Is dit een stuk uit een groter geheel? Een boek in wording?

Puur als kortverhaal van 250 woorden maximum begreep ik het woord 'terecht' niet, maar ik begrijp nu dat er veel meer geschiedenis en omgeving aanwezig is in jouw verhaal. Benieuwd het groter geheel te lezen!

T

Het is weer een echte Gi 🙂. Het verhaal ademt sfeer aan alle kanten. Heel mooi, zeker in die tijdsgeest geplaatst.

Dank Madrid

Hoi Gi, mooi verhaal zeg! Leuk ook dat het geschiedkundig heel herkenbaar is.

Alleen het zinnetje 'de rest van het laat zich raden.' kwam op mij over alsof het er niet hoorde. het gooide mij uit het verhaal maar dat kan persoonlijk zijn. Misschien zit het hem in dat de verteller een goed verhaal heeft om ten gehore te brengen en dan zijn eigen verhaal tekort doet door die opmerking of iets dergelijks.

Dank je Vince voor de reactie. Ik begrijp wat je bedoelt en heb de zin aangepast in: "Het vervolg van hun ontmoeting laat zich raden."

Een mooi verhaal. Ik moest het zelf wat vaker lezen om het te begrijpen, maar dat komt door mijn gebrek aan kennis van de context denk ik. Misschien komt het ook daardoor dat ik met één vraag blijf zitten: waarom werd het 'niet in het minst voor haar' een lijdensweg? Tot slot: mooie opening, heel lieflijk.

Dank voor de reactie, Isabella. Vrouwen die in die tijd een priester hadden verleid werden vaak met de vinger gewezen en schuldig verklaard. De misstap van de geestelijke in kwestie werd door de goegemeente sneller vergeven.

Tussen die 250 geschreven woorden zit een veel langer verhaal, een mooie liefdeshistorie.

Die vileine uitspraak van die moeder zegt ook al heel veel...

Gelukkig een sprookjesachtig eind!

Dank Evelien, dat heb je goed geraden.

Ach Gi, dat (te) grote hart vind ik zo mooi en symbolisch. Gelukkig werd het hem niet fataal!

Hoy Gi,

Ik heb genoten van je verhaal. Knap geschreven.

Mooi hoe het begin het einde is. En natuurlijk de zin : jij wordt mijn tranen van morgen. Super.

En zijn hart dat te groot is. Leuk.

Bedankt.

Bedankt voor de feedback, Wilfried.

Dank voor de uitleg. Ik begrijp het helemaal nu!

Hoi Gi, zoals vaker bij jouw inzendingen ben ik onder de indruk. Mooi hoe je de titel laat terugkomen, een titel die op zichzelf ook al prachtig is. Ik heb genoten!

Dank je Ton.

Het Heilige Roomse Leven. Ja Gi brengt het weer helemaal terug. Je moet al wat ouder zijn om de volle omvang ervan te beseffen. Alle scholen, alle ziekenhuizen, alle inrichtingen voor doden, bejaarden, armen, daklozen, zwervers, jeugd met vlekken, gekken, eenzamen, hongerigen en kneuzen, werden gesticht en gerund door de Kerk. Er was toen nog geen verzorgingsstaat, dus iemand moest het doen. Een enorme taak. Zelfs ik, als marxist, moet toegeven dat godsdienst in de praktijk wel wat meer is dan opium voor het volk.

In mijn dorp alleen, waren er zeven (!) kloosters met honderden broeders en zusters. Clarissen, Benedictijnen, Camilianen, Franciscanen, nonnen van Sacré Coeur en nog een paar orden die ik vergeten heb. Vaals had toen ik geboren werd hooguit achtduizend inwoners. In Simpelveld woonden misschien drieduizend mensen en ook daar zeven kloosters. En zo was het in elke plaats in de Katholieke wereld. En die enorme organisatie draaide redelijk (over de excessen in kostscholen en tehuizen praten we een andere keer) soepel. Achteraf gezien is dat mind-blowing gewoon.

Goed, een lang verhaal om het eindelijk over roepingen te kunnen hebben. In mijn omgeving ken ik twee personen die met een roeping naar het gymnasium in Rolduc gingen, daar een schitterende opleiding kregen en de week na de diploma-uitreiking toevallig hun roeping verloren. Lullig? Helemaal niet, want er bestonden in die tijd geen studiebeurzen of -leningen voor arme mensen. De Kerk wist dat wel, maar liet het oogluikend toe.

In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ruilde ik de beeltenis van Jesus in voor die van Che Guevara en tot een jaar of tien geleden heb ik met volle overtuiging de Kerk bestreden. Maar als je ziet hoe de verlichte geesten die ons besturen, vandaag de dag omgaan met zwakken en armen die nondedju moeten bedelen om de toeslagen waar ze recht op hebben, dan vraag ik me wel eens af of ik niet de pik had op de verkeerde organisatie. De echte vijand van het volk is de kliek van luie regelaars, stiekeme sadisten en domme neo-kapitalisten die haar (even luie, sadistische en domme) ambtenaren op de burger afstuurt onder de strijdkreet 'pak ze! Heeft het volk een kleurtje? Pak ze dubbel!

Ja zoiets houdt je jong.

Wow, HVW, wat een relaas. Het merendeel van de dienaars in de Kerk waren niet zonder meer idealisten maar mensen van vlees en bloed die zichzelf konden wegcijferen voor een ander.Zij die zich hiertoe 'geroepen' voelden waren zodanig met naastenliefde en liefde in de weer dat ze tenslotte voor de bijl gingen wanneer ze niettegenstaande hun 'beloftes' dan toch de ware tegenkwamen. Het koppel uit mijn verhaal is sinds hun huwelijk en tot op de dag van vandaag nog steeds erg actief binnen de Kerk, maar op hun eigen manier.  Het is de papa en inmiddels opa die zijn eigen kleinkinderen doopt of het laat doen door een bevriende priester die al jaren openlijk een relatie heeft met zijn schoonzus. Is dit huichelarij? Sommigen vinden van wel. Zelf vind ik dat het 'instituut' van de Kerk het niet verdient om zulke begeesterde leden te hebben. 

Een aspect van de Kerk dat heel erg lang en heel erg graag wordt vergeten is dit: eeuwenlang was de Kerk een gerespecteerde opvangplaats voor mensen met een andere dan de overwegende heteroseksuele neiging. Een neiging die buiten de Kerk niet met respect, maar met blanke haat werd bejegend. De geestelijkheid werd daarmee een soort overlevingsstrategie voor twintig procent van de bevolking.

In jouw verhaal gaat het om iets anders, dat snap ik wel. In Holset hadden we een ex-missionaris als pastoor die in Indonesia tientallen dorpen had besmet met halfbloedjes en toen zulks na dertig jaar (en een ernstige ziekte) toch begon op te vallen, voor straf ter aansterking en kaltstellung werd overgeplaatst naar deze vrijwel leegstaande parochie. Binnen een half jaar was hij wereldberoemd bij ons. De parochie groeide en bloeide. De pelgrims en de toeristen verdubbelden in aantal en de kerk van de Heilige Genoveva werd hersteld in oude glorie. Ik heb persoonlijk nog een Elske met pastoor Collijn gedronken in de vroege jaren tachtig toen mijn schoonzus trouwde in die kerk. Hij bleek een fervent aanhanger van Dom Helder Camara en hij had een knappe huishoudster.

https://nl.wikipedia.org/wiki/H.H._Lambertus_en_G…

Prachtige vertelling Gi. Bedankt. 

- Is dit huichelarij?

Volgens de Kerk misschien. Maar niet volgens Jesus. In de hele Bijbel staat niets over seksuele onthouding. Pas sinds 1123 (jawel, na Christus) is het voor katholieke priesters verboden om te trouwen – en seks te hebben.

Pas sinds 1123 (jawel, na Christus) is het voor katholieke priesters verboden om te trouwen – en seks te hebben.

Pas sinds 2021 is het voor het "niet-essentiele" bedoelende burgers verboden te reizen. 

Je hebt gelijk! Huichelarij terug alom dus!

Hoi Gi,

Dat heb je goed gedaan. Mooi rond verhaal waarbij het begin en eind weer samenkomen. In de tussentijd heb je met weinig woorden twee mensenlevens opgetekend. 

Dank, Jurrit om te reageren.

Dank je Marianne voor jouw lieve commentaar.