Schrijfopdracht #1 (Reizen)

Had hij toch maar de trein genomen. De transsiberië-expres, waar iedereen het over had. Maar nee, hij moest zonodig iets bewijzen, bijzonder zijn. Daarom fietste hij nu door Siberië. De winter was voorbij, maar dat wilde nog niet zeggen dat het behaaglijk was. De wind schuurde over de vlakte en zand schraapte zijn gezicht open. Voor zijn vertrek had hij zich nog zorgen gemaakt over de vraag of er wel fietspaden waren op zijn route. Nee dus. Hij mocht blij zijn als de weg verhard was. Eindeloze vlakten waar geen einde aan kwam, waar niets of niemand te zien was. Dat fietsen viel trouwens knap tegen na een tijdje, zonder benen. Hij kreeg pijn in zijn handen die al het werk moesten doen. Vroeger, voordat hij zo stom was geweest om met een vaart van 80 km per uur tegen een boom te knallen, fietste hij behoorlijk snel. Je benen kunnen dat beter aan. In het dorp dat inmiddels ver achter hem lag had hij eindelijk iemand gevonden die hem kon helpen met zijn verbogen voorwiel. Fietsen kenden ze niet daar, zodat hij nu met een wagenwiel vooruit moest zien te komen. De man was handig geweest, dat moet gezegd worden, maar het reed bedonderd. Hij hobbelde en bonkte over het zandpad, waarop hier en daar grote plassen lagen. Ze waren wel aardig geweest. Eerst hadden ze hem aangekeken of hij een geest was en ze staarden naar zijn ontbrekende benen. ‘War’, had hij gezegd en er was een jongen die begreep wat hij bedoelde. Als veteraan die ondanks zijn handicap niets uit de weg ging, werd hij onthaald op stevige soep en vette worsten. Toen hij vertrok op zijn gerepareerde fiets, hadden ze hem tassen met eten meegegeven. Zijn volgende record zou paalzitten of zoiets zijn. Nooit meer fietsen.