Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#326 Onbegrepen

 

Door het smalle raampje naast de deur vang ik nog net een glimp op van de makelaar die druk gesticulerend tegen zijn mobieltje praat. Een blonde vrouw brengt John en mij koffie. Ik krijg van haar een blik vol minachting als ze het kopje voor me op tafel zet. Opgelucht haal ik adem als ze weer weg is. Ik heb even geen behoefte aan andere mensen. Alleen John moet ik bij me dulden. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat hij gedachteloos de suiker door zijn koffie roert. De ergste woede lijkt van zijn gezicht verdwenen. Dan draait hij zijn gezicht mijn kant op. 
“Waarom, Ilse? Het laatste waar ik nu behoefte aan heb is dat jij doordraait. Ik heb zo al genoeg aan mijn hoofd”. Mijn blik is weer gericht op het raampje. Ik ben zeker niet doorgedraaid. Sterker nog, ik ben me er nu echt van bewust wat belangrijk is.

Mijn gedachten dwalen af naar vanochtend. Ik deed de laatste ronde door ons oude huis. John had dat gisteravond al gedaan. Ik bleef staan in de oude kinderkamer van Koen. In mijn hoofd visualiseerde ik de hoogslaper, zijn knuffels en de racebaan. Hij wilde dolgraag behang met raceauto’s. Daarom hadden John en ik het oude behang gestript om zijn kamer opnieuw te behangen. Op de kale muur had Koen een raceauto getekend, ergens bij de schoorsteen. Ik begon het behang daar los te peuteren. Even later trok ik hele vellen behang los. Daar was de tekening, precies zoals ik hem mij herinnerde. Snel nam ik een foto om daarna definitief en met een voldaan gevoel afscheid te nemen van het huis.

Met een brede glimlach komt de makelaar het kantoor uitlopen.
“Het is geregeld hoor. De nieuwe bewoners hebben begrip voor de situatie. Het hielp ook wel mee dat ik heb beloofd dat ik vanmiddag nog de muur opnieuw laat behangen.” Hij gunt me een warme blik. “En, hoe is het met Koen?” Eenvoudige menselijke aandacht en begrip, ik voel tranen in mijn ogen prikken.
“Koen mag morgen het ziekenhuis verlaten.” De woorden komen schor over mijn lippen.
“Dat is fijn om te horen. Kan ik verder nog wat voor jullie betekenen?” Ik schud mijn hoofd. Hij heeft meer gedaan dan ik van een makelaar menselijkerwijs mag verwachten.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi geschreven, Jurrit.

Waarom Ilse  ----- achter waarom moet een komma. Anders leest het verkeerd. Hij stelt de vraag waarom? aan Ilse. Waarom, Ilse?

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Altijd spannend zo'n intro vol hints, en dan nog wat aangezet. Ergens is het een storm in een glas water, maar dat ziet duidelijk niet iedereen zo.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi opgebouwd. Steeds een snipper info, steeds wat mysterie dat prikkelt en wordt ingelost.

Zo'n behandeling is het voordeel van de overspannen huizenmarkt: kopers zeggen nog ja als je ter plekke een ruit intikt en de schutting toch maar wel meeneemt. Desalniettemin hartelijk dat de makelaar naar Koen vraagt.

Je laat lekker veel open. Het zou saai zijn als Ilses inzicht als een moraal in de slotalinea stond.

Ik ben wel erg nieuwsgierig naar de onuitgesproken, misschien niet aanwezige, link tussen het ziekenhuis, de verhuizing en de behangactie. Ilse beleeft een epifanie: ze vindt de kindertekening belangrijker dan het behang en de verkoop, maar dat is niet zo interessant. Wat maakt die tekening zo belangrijk dat hij de hamvraag 'Waarom, Ilse?' beantwoordt?

Die extra betekenis lijkt te komen uit het ziekenhuis. Koen is niet gezond, wellicht door een ongeluk. Zijn ouders zijn (even) geen vriendjes. Het huis wordt verkocht.

Zonder wat meer duidelijkheid over die situatie delen wij de verbijstering van John: 'Waarom, Ilse?' Al zou John meer kunnen snappen dan wij, want hij weet vast van de hoed en de rand. Ilse snapt het kennelijk wel, maar doet daar geheimzinnig over. Waarom, Ilse? ;-). (De titel 'Onbegrepen' is dus toepasselijk, maar dat onbegrip heeft Ilse wel aan zichzelf te wijten, toch? En ik snap niet waarom ze zo doet.)

Graag gelezen!

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Kruidnagel,

Dankjewel voor je commentaar. Ik wilde de focus leggen op de spanning rondom de situatie waardoor het verhaal van de verhuizing naar de achtergrond verdwijnt. Het onbegrip heb ik centraal gesteld en door niet teveel te vertellen kun je als lezer nog veel zelf inkleuren. Dat was mijn doel bij deze weekopdracht.