# 324 Voglio una casa

Hoi Gi, ik deel je emotie dat we de vorige inwoner van het Witte Huis geen waardig afscheid kunnen geven. Je hebt nu met je verhaal een mooi entree weergeven van de nieuwe First Lady. Laten we hopen dat het met hun komst weer wat gezelliger wordt.
Ik vind het wel jammer dat het grootste deel van je verhaal in beslag wordt genomen door een gekopieerde vertaling van het lied. Ik had het mooier gevonden als je in je eigen woorden had beschreven waar het lied over gaat. Dan was het ook meer een verhaal geworden.

Het is mijn eigen vrije vertaling, Fief en de woorden spreken voor zich, denk ik. Ik heb er op gezwoegd om het net als het origineel te doen rijmen. Misschien voelt er een collega met zangtalent zich wel geroepen om het te zingen, het origineel is voor wie het niet zou kennen, een aanrader.

Gi, ik vond op onderstaande link de letterlijke vertaling van het lied. 

https://lyricstranslate.com/nl/voglio-una-casa-mijn-droomhuis.html

Fief, sorry jij kan natuurlijk niet weten dat ik die tekst daar geplaatst heb, Gi is een verkorting van mijn naam die onderaan de tekst staat, maar aan het fotootje kan je mij herkennen. Tof dat je dat hier geplaatst hebt, dan kunnen andere lezers via de link ook het origineel beluisteren.  Ik was eerlijk gezegd al vergeten dat ik die tekst daar geplaatst had met de boodschap onderaan waarop  Lucia helaas nooit  heeft gereageerd.

haha, wat een grappige uitwisseling hierboven. 

Ik ben het met je eens dat de opdracht niet goed is. Onmogelijk om voor deze ex-Potus een waardig afscheid te bedenken, dat gaat er niet komen!

Dus jouw Jill droomt van een ideaal huis. Erger dan nu kan het niet worden.

Een stuivertje kan raar rollen...Ik schrijf naar anleiding van een schrijfopdracht een knipoogstukje (mijn eerste) over een potentaat die zijn huis uit moet en via een reactie daarop beland ik in een uitwisseling over een (prachtig) Italiaans liedje, dat een droomhuis als onderwerp heeft. En dat terwijl wij twintig jaar geleden een huisje in Italie vonden waar wij verliefd op raakten en waar wij halsoverkop in trokken. En waardoor ik hopeloos verliefd ben geworden en gebleven op Italie en het Italiaans.

Gi, alle complimenten voor je vertaling, maar je vergeeft me dat ik het origineel verkies? Tacitus schreef dat "Frisia non cantat" (wat in meer dan één zin niet waar is), maar een liedje als dat van Lucilla Galeazzi klinkt voor mijn gevoel als een belletje, terwijl ik de gezongen vertaling meer met kerkklokken associeer. Verliefd voorordeel, of zou ik jouw versie eerst eens gezongen moeten horen?

En bedankt voor je reactie, en voor het feit dat je mij op dit spoor hebt gezet. Als half-Friese Hollander kan ik natuurlijk niet zingen, anders zou ik het proberen. "Ho una casa, è tanta bella....."

Gi

Vlot geschreven en jij en de anderen mogen het best oneens zijn met de opdracht, maar het is een oefening. Er zijn schrijvers die over slechteriken schrijven, over dictators, mensen die denken met liegen en bedriegen groot te worden, maar zelfs met een rare opdracht aan de slag gaan, kan de schrijfvaardigheid ten goede komen. Een opdracht: die is er en daar valt niet over te discussiëren. 

Je hebt het vlot opgelost, maar inderdaad, een vertaling van een lied vult wel blad, maar is misschien niet het meest creatieve.

Johanna

Het creatieve ligt in dit geval in de eigen vertaling van het lied, Johanna. Toch bedankt voor de reactie.

@Bobcom: dank voor jouw reacties. Natuurlijk is het met zulk een prachtig lied en tekst niet haalbaar om een 'hertaling' te maken die maar in de buurt komt van het origineel.  Ik ben wel stikjaloers op jouw stekje in Italië. De link die Fief gaf in haar reactie leidt naar een opmerkelijke uitvoering van Lucia: iedereen gaat spontaan meezingen. 

Ha Gi,

Erg leuk dat je eens een liedvertaling hebt gedaan als reactie op een opdracht. Vertalen is natuurlijk wat ik doe en echt waar, je moet er soms zelfs creatiever voor zijn dan voor schrijven, juist omdat je niet zomaar iets kunt doen. Bij een lied moet je daarbij ook nog eens rekening houden met metrum en rijm en vaak ook beeldspraak. Met andere woorden: schier onmogelijk, maar we moeten het blijven proberen.

Wat me bij de eerste lezing aansprak was het enorme verschil tussen de huidige potus en het heerlijke gevoel van het liedje. Qua metrum heb ik niet gecheckt of het goed loopt op de melodie, maar ik zag dat bv. 'toelacht' qua metrum niet rijmt op 'nacht.' Maar dat weet je zelf ook wel. Je tweede knieval voor de dwingende liedstructuur lijkt de onnatuurlijke zinsbouw her en der, bv. 'waar het licht straalt om je heen' en 'waar muziek klinkt door de ramen.' En tenslotte zie ik de maan nog niet zo snel dansen, qua beeldspraak.

Ik ben benieuwd naar de melodie en ga hem nu luisteren in de versie van de geweldige Christina Pluhar.

Groet!

Ja, Kruidnagel, ik ben het wat betreft rijmschema en dansende manen wel met je eens. Nochtans heeft men het soms over Janneke Maan en waarom zou dat manneke niet kunnen dansen? Ik twijfelde even of potus niet met een hoofdletter moest maar in het geval van de huidige (of mag ik al vorige schrijven?) komt dit beslist niet ter sprake.
Lucilla (of Lucia) Galeazzi was ooit het jongste lid van de groep rond Giovanni Marini, die vermaard werd met de vertolking van Italiaanse 'folk'. Uit haar latere samenwerking met L'Arpeggiata van Christina Pluhar ontstond 'Voglio una casa' dat inmiddels een kaskraker is geworden op de meeste klassieke radiozenders.
Saluti.

Als je de maan personifieert, kan hij ook dansen, maar als de maan danst, dan zie ik een hupsende schijf of bal of sikkel voor me en geen manneken of Janneke met benen. Dan klopt de beeldspraak niet meer.

Amerikanen schrijven van alles met hoofdletters, dat hebben ze een keer van de Duitsers gejat, lang geleden. Ik moet om de haverklap kapitalen demoveren naar banale onderkast in mijn vertalingen van Amerikaanse fictie. Dus als zij POTUS schrijven, mogen wij daar gewoon potus van maken, om de spellingsregel dat afko's die ook altijd als afko worden afgesproken, en niet voluit, allemaal kleine letters krijgen. Zoals dna en hdmi. Die regel geldt alleen niet voor merkachtige namen, want die mogen lekker hun goddelijke gang gaan, zoals het KNMI, de ANWB en voorheen de Katholieke Universiteit Tilburg. Of als je ervoor kiest om het Amerikaanse element in je tekst te benadrukken en de term, inclusief hoofdletters, in te bedden in de Nederlandse setting: dan mag het ook.

Bedankt voor je verhaal over het lied. Ik ontdekte L'Arpeggiata ooit via een oud-huisgenoot op Spotify en zag haar op 13 december 2018 hier in Utrecht live in TivoliVredenburg met muziek van Purcell en Dowland. Klassiek was nog nooit zo grappig, ondanks Lachrimae.

Italia per sempre.

Hoi Gi, een groter verschil tussen het huis in je lied en het Witte Huis had je niet kunnen aanstippen! Als alleen maar een kwart hiervan door Jill bewerkstelligt kan worden, is er een wereld gewonnen. 

Hoopvol stukje, Gi.

Ook met plezier en interesse de commentaren gelezen!