#324 Niet zonder slag of stoot

Vier lange jaren, er leek geen einde aan te komen. Zijn reputatie was hem vooruitgesneld en hij heeft hem op alle fronten eer aangedaan. Tot op de laatste dag kan hij het niet laten om ons te kleineren en te behandelen met minachting. Gelukkig zal er vanaf morgen weer een frisse wind door dit prachtige gebouw waaien. Met een gevoel van opluchting kijk ik naar de man met het foute witte haar. Hij staat met de deurklink in zijn hand, nog even en ... Wat ben ik blij dat hij eindelijk oprot!
Het gesprek stokt en iedereen staart me geschokt aan. Het duurt enkele seconden voor ik het door heb. Oh nee! Dat laatste heb ik toch niet hardop gezegd?

Hij draait zich om en kijkt me woest aan. ‘Ik heb het hier vandaag nog voor het zeggen. You are fired!’ Met een klap slaat de deur achter hem dicht.
Martin, mijn leidinggevende en grootste kontenlikker van het Witte Huis, zet met een minzaam glimlachje een kartonnen doos op mijn bureau.
‘Niet slim, sukkel. Je hebt het gehoord. Pak je spullen en vertrek.’
In shock verzamel ik de weinige persoonlijke spullen die ik hier heb in de doos. Ik durf mijn collega’s niet aan te kijken. Wat een afgang. Met gebogen hoofd verlaat ik het secretariaat. Waarom kon ik niet nog één dag mijn mond houden?

In de gang met de portretten van de vorige presidenten passeer ik George Washington en Thomas Jefferson. Ze kijken streng en schudden nog net niet hun hoofd. Tegenover Lincoln sta ik even stil.
‘Sorry, Abe, ik ga je missen.’
Met een brok in mijn keel loop ik richting Roosevelt. ‘Wat denk je, Teddy, zou ik nog een kans kunnen krijgen bij zijn opvolger?’
Waarschijnlijk niet. Langzaam loop ik verder langs Eisenhower, Bush en Reagan. Als ik de hoek om ga, sta ik ineens voor het portret van de man die ik zo verafschuw en die me zojuist de laan uitstuurde.

Tegenover hem hangt Obama. Hoe ironisch.
‘Zal ik nog een laatste stunt uithalen?’ Barack kijkt me met lachende ogen aan. Meer aanmoediging heb ik niet nodig. Ik zet de kartonnen doos neer en haal een aantal permanent markers tevoorschijn. Edward Bulwer- Lytton zei ooit: “de pen is machtiger dan het zwaard”. Eens kijken of dat ook geldt voor een stift.

Ik schuif een van de antieke stoelen dichterbij, kies een rode marker en ga aan de slag. De woorden van mijn kleuterjuf staan me weer helder voor de geest: “Netjes binnen de lijntjes blijven.”
Ik red het net om met één stift de witte lokken in te kleuren. Met een zwarte stift teken ik nog een klein zwart snorretje. Op een afstandje bewonder ik mijn werk, maar er moet nog een boodschap bij, een laatste groet, iets wat ik altijd al eens wilde zeggen. Ik klim opnieuw op de stoel en met ferme letters schrijf ik op het portret:

Yippee-ki-yay, Motherfucker