KEURIG (schrijfopdracht #316 - De baan van het personage)

De opdracht heeft het over 300 woorden maximum. Ik tel er hier precies 1.113. Spijtig van het hondje.

Hoi Simpelmanz, gelukkig minder woorden dan de vorige keer. Toen had je er 3000. 
Ik kan uit je verhaal nog niet ontdekken wat de baan van je personage is. 

Dank voor je lichtelijk ironische humor. Je vroeg wat voor baan de hoofdpersoon had?

Here you go:

"Tot zijn verbazing werkte hij als procesoperator in een plasticfabriek.
Daar stond hij de gehele dag omsingeld door grommende en gonzende machines. De machines persten met onmenselijke snelheid lange spaghetti slierten plastic uit, in alle kleuren van de regenboog.
Elan moest toezien dat het proces foutloos verliep. Met subtiele aanpassingen kon hij de druk, snelheid en temperatuur van het proces controleren, hij moest constant de productie in de gaten houden."

En inderdaad, het is een wel bestaand beroep.

Hoop dat ik niet in de hoek moet staan.

Als eerste: dank voor uw reactie.

En het telwerk.

En de toch welwillende opmerking op het laatst, alsof u iets goed wilt maken.

En mij niet te hard aan wilt pakken.

Oftewel, u bent iemand die niet tot het gaatje gaat, maar meer de man van de prettige samenwerking, conflictvermijdend.

Daarom ziet iedereen u als een sukkeltje.

Ook uw  ̶v̶r̶o̶u̶w̶  vriend.

Oh, wat komt er nu weer uit mijn pennetje rollen.

Inderdaad, ik ben een bitch.

Dus u ziet, ik heb uw verhalen gelezen.

Het moet meer to the point, oftewel korter en krachtiger. Dit is mijn oordeel en daarmee moet u het doen.

En daarmee basta.

LOL

Hoewel ik niets tegen bitches heb (vandaar ook mijn inzending van vorige week), en ook niets tegen mensen die het woordenmaximum overschrijden, denk ik wel dat je het verhaal op bepaalde aspecten kan inkorten. Er zitten heel veel precieze omschrijvingen in met details die niet direct voor het verhaal nodig zijn en het stukje over huiselijk geweld lijkt niet direct betrekking op zijn werk te hebben (of ik moet een verband hebben gemist).

Ten eerste: dank voor de tijd en aandacht om uw reactie te genen.

U geef het eerlijk toe: ik moet een beetje beleefder en minder arrogant zijn, want, na overlezing zie ikzelf in, mede door uw opmerking wat er allemaal mankeert/verbeterd kan worden.

Maar daarom is schrijven ook een constant leerproces, wat je eigenlijk alleen maar kan leren door het simpelweg te doen.

De lengte: gek genoeg kost een lang stuk minder moeite dan een kort stuk.

Want je hoeft niet elk woord te wegen op een goudschaaltje.

Bij poëzie, wat ik ook bedrijf (lol), telt dat principe dubbelop.

Poëzie is geconcentreerde taal, wat een nog nooit zo ervaren of geziene gedachte/situatie/gevoel weet te verwoorden op een manier die onvermoede terreinen in het hart blootlegt.

Bijvoorbeeld een gevoel oproepen/beschrijven, wat zo subtiel is, dat je niet eens het gezien hebt.

Maar de dichter wel.

Maar, dank voor uw reactie nogmaals, en no hard feelings toch?

Hoi Simpelmanz, excuus voor mijn eerdere reactie. Door de lengte van je verhaal heb ik daar overheen gelezen. Ik heb je verhaal nu nogmaals gelezen,  met meer geduld dit keer. Waarschijnlijk zocht ik in je tekst naar een niet bestaand beroep, wat de opdracht was. Nu beschrijf je het meer als achtergrondinformatie en wordt het overschaduwd door de ellende die hem overkomt.

Jouw hp verandert in een wraakzuchtig persoon door de valselijke beschuldigingen. Begrijpelijk. Wel sneu dat juist zijn enige steun en toeverlaat het daarvoor moet ontgelden.

Simpelmanz, het verhaal is bijna 4x het maximum aantal woorden. Probeer je alsjeblieft aan dit maximum te houden. Ook voor ons Schrijfcoaches (die dit op vrijwillige basis doen), is de tijd helaas niet ongelimiteerd. 

Want je hoeft niet elk woord te wegen op een goudschaaltje.

Daarnaast denk ik dat je dit onderschat. Een groot onderdeel van de schrijfkunst is veel zeggen met weinig woorden, suggestie. Met langdradigheid lukt dit vaak niet. Het is een goede oefening om een verhaal van 1200 woorden op te schrijven in 300 woorden, daar leer je veel van. Je leert op een andere manier te kijken naar je tekst: wat kan er weg, wat is de essentie? 

Spijtig, Mike, dat je je tijd verdoet met te reageren op stukjes die niet stroken met de opdracht en anderen in de kou laat staan.

Sorry Mike, dat anderen in de kou laten staan slaat niet op jou maar op andere coaches die het niet nodig vinden om te reageren.

Dank, Gi. Dit is echter wel een eenmalige actie. Ik hoop nu voldoende het belang te hebben geïllustreerd dat een verhaal aan de opdracht dient te voldoen. De volgende keer kan ik het helaas niet van feedback voorzien.

Een oud trauma uit de kindertijd komt naar boven?

U was waarschijnlijk nummer 5 in een groot katholiek gezin.

Maar ik heb u al aandacht gegeven, en u schrijft weer niks terug aan mij.

Het leven is een strijd om aandacht?

Ik heb u excuus aangeboden, ik heb u vakantieverhaal geanalyseerd.

Maar goed, ik heb gelezen dat u kinderboekenschrijver bent.

En dat vind ik serieus een hele prestatie.

Want, één ding is duidelijk, schrijven vergt ontzettend veel tijd en aandacht.

En vooral als het hoogzomer is, en de gewone (lol) mensen naar strand, zee en bos gaan, is het best een verzoeking om toch door te gaan.

Ik zeg dan altijd tot mezelf: geen excuses. Dan is het weer te warm, dan weer te koud, dan weer hoofdpijn, te druk, moe, geen geld, geen zin, geen inspiratie.

Ja, zo komt er natuurlijk nooit wat af.

En ik ben al zo lang bezig met dat ene boek. En ook nog eens zit ik van het begin af aan niet op de juiste lijn, dit is eigenlijk niet het boek dat ik wil schrijven.

Eigenlijk wil ik een soort aforismen boek schrijven.

O een half fictie, half historisch verhaal, waardoor je in ieder geval een aangrijpingspunt hebt.

Dus meneer Gi, we, of in ieder geval ik, waren kinderachtig bezig.

Groet Simon

Dank u voor u verbeterpunten en advies.

De volgende keer ga ik wel precies 300 woorden inleveren.

dank u, Simon

Aan Fief,
Dank voor je reactie,

Het blijkt, dat schrijver heel snel op hun teentjes getrapt zijn, mijzelf incluis.
Maar ik zal mijn toon matigen, en meer sociaal en beleefder zijn.
Gelukkig laat jij me niet in de steek.
Het is voor mij eigenlijk een manier om direct te weten wie ik voor me heb, door hen uit te dagen.
En ik heb wel degelijk aandacht gegeven aan beginnende schrijvers hier op dit forum, hun hele gedicht ontleed en van commentaar voorzien en verherbouwd.
En dan totale radiostilte.
Het is wel zo, dat het moeilijk navigeren is op deze site.
Zo zit ik nu in een barfight met Gi, die blijkbaar jaloers is op aandacht aan mij gegeven, maar ik heb zijn werk bekeken, en mijn gemeende bewondering uitgesproken.
Dus.
Ik heb je website ook bezocht. Grappig verhaal weer over  gebarentaal, en dat jij dat ook in de praktijk wil brengen op een terras door twee meisjes: Links en Rechts, te observeren.

Ja, observeren , analyseren door de vermoedde psychologie erachter, en denken, en dan nog eens mooi op papier zetten, en daar ook daadwerkelijk de energie voor hebben, ondanks weinig weerklank in het begin, daar draait het om.

Ik zie dit stadium als een naam opbouwen.

En daarna hopelijk, als je in de picture bent, een column krijgen.

Ja, want ik kan ook niet van de wind leven.

Hoewel ik begon met schrijven, puur en alleen om mijn ideeën, gedachten, inzichten, originele invallen de wereld in te slingeren, mijn droom is, dat er in ieder geval één dichtregel van mij ergens aan de muur is gespijkerd, hetzij in iemands hoofd, hetzij letterlijk als muurschildering, zodat ik min of meer na mijn dood niet in de vergetelheid verzink.

Ik kom uit een familie en voorgeslacht van arme landarbeiders, arm, gedwee en totaal onbekend in goede of slechte zin in de annalen van de geschiedenis. En daar wil ik een eind aan maken. Bovendien ben ik wel redelijk bekend en berucht op het internet, en gewaardeerd. Ik zal maar niet vertellen hoe en waar, anders lig ik uit de groep.

 LOL

Wat in ieder geval mij duidelijk is geworden, hoeveel tijd en energie schrijven op zich kost.
Ongelofelijk.
Aan de andere kant vind ik het advies wat ik krijg, waarvoor ik oprecht dankbaar ben, altijd neer komen op de bekende : show, don't tell; niet teveel bijvoeglijke naamwoorden; geef de hoofdpersoon een strijd/conflict.
Is dus elk boek het volgen van dit schoolboek stramien?
Ik laat ook gewoon allerlei losse eindjes achter, waar ik niks meer mee doe.
Het leven is ook niet een perfect afgerond verhaal.

Mijn hoofddoel is altijd: houd het spannend, interessant, grappig, raadselachtig.
Het moet vlot weg lezen.
Mijn boek moet je niet neer willen leggen, of bij in slaap vallen, maar het liefst in één ruk uitlezen, waarbij een schaterlach of een leuke inval ook niet vermeden wordt, en nadat je het boek met een zucht weglegt, na de slotzin, moet het verhaal nog blijven rondspoken in je hoofd.
En je ziet, ik kan redelijk vlot en snel schrijven.
En je ziet, ik weet de aandacht op me te bevestigen.
OK, groet en misschien tot horens.