Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

KEURIG (schrijfopdracht #316 - De baan van het personage)

Op een dag werd Elan wakker uit een verschrikkelijke droom, men kan beter zeggen een verschrikkelijke nachtmerrie.
In de droom beleefde Elan zijn toekomst.
Of was het wel een droom? Misschien was het een  boodschapper uit de toekomst die Elan op een geavanceerde wijze wilde waarschuwen.

De droom ging als volgt:
Elan was in de droom dertig jaar ouder.
Hij was niet getrouwd met Misty, hij was geen beroemde schrijver en zijn baanbrekende roman was een flop gebleken.
Tot zijn verbazing werkte hij als procesoperator in een plasticfabriek.

Daar stond hij de gehele dag omsingeld door grommende en gonzende machines. De machines perstten met onmenselijke snelheid lange spaghettislierten vloeibaar plastic uit, in alle kleuren van de regenboog.
Elan moest toezien dat het proces foutloos verliep. Met subtiele aanpassingen kon hij de druk, snelheid en temperatuur van het proces controleren, hij moest constant de productie in de gaten houden.
Soms stagneerde er iets in de productieketen, en moest hij razendsnel zijn machine stopzetten, maar ondertussen spuugde de machine de gehele werkvloer vol met gloeiendhete draden van gesmolten plastic, die zich ophoopten in de meest fantastische verwrongen figuren. Later moest hij dan alles losbikken en opruimen, dat waren dagen die heel zwaar waren.

Hij verdiende er een redelijke boterham mee, maar zijn collega's leken van een andere planeet te komen.
In de pauze hadden ze verhalen over voetbal, hun caravan, een programma op TV of hun nieuwste tatoeage.
Elan voelde zich verdwaald in het verkeerde leven.
Maar hij kon nu niet meer terug. Hij moest een gezin onderhouden. Hij moest verantwoordelijk zijn en een huisvader waar iedereen op kon bouwen.

Zijn huwelijk was eigenlijk ook al geen succes. De voortekenen waren er al geweest op de dag  van het trouwfeest.
Hij wou voor zijn traditionele ouders een traditioneel bruiloftsfeest organiseren, misschien zou dat alles goedmaken.
Ook al zou Elan in feite heel erg gelukkig geweest zijn in een hutje op de hei, maar op een gegeven moment was er geen weg meer terug.
Hij moest erkennen dat alles heel de tijd, heel zijn leven, een leugen was geweest.
Plastic bestek, een plastic glimlach, en een plastic handdruk van plastic familie en vrienden die hij niet eens kende.

In de nachtmerrie kwam Elan thuis van zijn werk. Hij zag op straat diverse onbekende auto's staan van diverse gemeentelijke instanties.
Toen hij bij zijn huis was aangekomen, werd hij opgewacht door een oudere grijzende politieagent die hem tegenhield. Hij vroeg hem om rustig te blijven en vooral mee te werken.
"Geloof me, u kunt niets doen," zei hij enigszins vaderlijk tegen Elan."Zo gaat het altijd."
"Waaraan meewerken?" vroeg Elan hoogst verbaasd.
"Aan de aan de uithuisplaatsing van uw vrouw en kind."
"Hier zijn de getekende autorisaties, dus in uw belang is het beter dat u gewoon meewerkt."
"Wat heb ik gedaan dan?" zei Elan.
"U wordt beschuldigd van huiselijk geweld en bedreiging van uw vrouw en kind. Daarom wordt per onmiddellijke ingang uw contact met hen ontzegd en uw vrouw wordt tijdelijk opgevangen in een blijfvanmijnlijf-huis."
"Ik heb nooit, maar dan ook nooit ook maar één vinger naar hun opgeheven, wat is dit, waar komt dit vandaan?"
"Ik wil mijn vrouw spreken, waar is mijn kind!"
"Ja, daar is het nu te laat voor, meneer."
"Blijft u rustig, dan gebeurt er niets."
"Gaat u dat niet doen dan zal ik u helaas moeten aanhouden. En daar komt dan nog bovenop de andere gerechtelijke overtredingen en kosten."
"Gerechtelijke dwangbevelen? Wat is dit?" Elan was verbijsterd.

Toen de sociale werkster en de medewerkers van de kinderbescherming naar buiten kwamen, zag hij hoe zijn kind van vijf tussen twee dames liep, die hem aan de hand mee namen, terwijl ze enthousiast met hem aan het babbelen waren, want dat was hun werk, en daar waren ze voor opgeleid.

Zijn kind keek niet eens op naar zijn vader. Zijn vrouw keek hem aan met een triomfantelijke blik van: Zo, dat komt er nu van...
Elan stond  te trillen op zijn benen, zijn wereld schudde op zijn grondvesten. Hij had de perfecte wereld om zich heen gecreëerd van huiselijk geluk, rechtstreeks uit de IKEA folder, en dit werd nu door de hogere machten ontmaskerd voor wat het was: een schijnvertoning, een bittere klucht voor twee personen. Dit is wat je krijgt als je vals speelt met de liefde. Dit is wat je krijgt als je te laf bent om een keus te maken in het leven.

Toen iedereen verdwenen was en Elan in de stille kamer van zijn huis ging zitten op zijn vertrouwde plekje, schuin bij het raam, zag hij dat alle foto's ook waren meegenomen.

De fotolijsten van de HEMA hingen nu leeg aan de muur. Als een stil verwijt staarden de lege fotolijstjes hem aan, alsof ze zeiden: "kijk eens wat je gehad had kunnen hebben, maar niet waard bent bevonden.
Niet eens een herinnering mag je hebben, een loser eerste klas ben je. En je hebt het verdiend. Je weet het."
Zijn hondje kwam aangetrippeld, hij had zich heel de tijd onder het bed verstopt, omdat hij bang was voor vreemde mensen, maar nu kwam hij naar Elan toe,
"Kom, kom hier, kom dan!" en hij klopte het beestje op de rug.
Hij pakte het trouwe dier op, zette het op zijn schoot en drukte zijn gezicht diep in de warme,  muskusachtig geurende vacht van het dier.
"Je bent nu alleen hier, je roedel is vertrokken," praatte Elan zacht met het hondje.
Elan slikte zijn verdriet weg en nam zijn gebruikelijke"me against the world" houding weer aan.
"Oké Blacky, jouw tijd is ook gekomen, oké? Alles is kapot, alles is kapot, alles moet kapot, oké? Je ontkomt er niet aan. Ik kapot, gezin kapot, jij kapot, alles kapot, oké?
Maar jij bent altijd lief en gehoorzaam geweest. Maar daar wordt niet meer naar gekeken tegenwoordig."
En zo raaskalde Elan als een  waanzinnige tegen het dier, dat kwispelend naar hem luisterde.

Hij zocht de halsband van het hondje, en vertrok resoluut naar buiten.
Het hondje genoot van de lange wandeling naar de dierenarts, het was een prachtige nazomerdag.
Het stoffige licht van augustus gaf alles een gouden gloed. De bladeren en de bomen waren moe van de zomer. De mensen waren bruin.
De kinderen waren uitgeput van het lange spelen en de ijsjes. De planten hadden hun energie uit de aarde en de zon gezogen en weer een jaarring toegevoegd.
Voor de meeste mensen is het leven zo makkelijk en onbezorgd.

Toen ze bij de dierenarts waren aangekomen aarzelde het hondje instinctief om naar binnen te gaan.
Elan trok hem hard aan de lijn naar binnen. Een satanische wreedheid op zijn gezicht. Wraak, waarom wraak op de onschuldigen?
"Juist op de onschuldigen," dacht Elan.
"Juist de onschuldigen moeten boeten."

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

De opdracht heeft het over 300 woorden maximum. Ik tel er hier precies 1.113. Spijtig van het hondje.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Simpelmanz, gelukkig minder woorden dan de vorige keer. Toen had je er 3000. 
Ik kan uit je verhaal nog niet ontdekken wat de baan van je personage is. 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Dank voor je lichtelijk ironische humor. Je vroeg wat voor baan de hoofdpersoon had?

Here you go:

"Tot zijn verbazing werkte hij als procesoperator in een plasticfabriek.
Daar stond hij de gehele dag omsingeld door grommende en gonzende machines. De machines persten met onmenselijke snelheid lange spaghetti slierten plastic uit, in alle kleuren van de regenboog.
Elan moest toezien dat het proces foutloos verliep. Met subtiele aanpassingen kon hij de druk, snelheid en temperatuur van het proces controleren, hij moest constant de productie in de gaten houden."

En inderdaad, het is een wel bestaand beroep.

Hoop dat ik niet in de hoek moet staan.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Gi

Als eerste: dank voor uw reactie.

En het telwerk.

En de toch welwillende opmerking op het laatst, alsof u iets goed wilt maken.

En mij niet te hard aan wilt pakken.

Oftewel, u bent iemand die niet tot het gaatje gaat, maar meer de man van de prettige samenwerking, conflictvermijdend.

Daarom ziet iedereen u als een sukkeltje.

Ook uw  ̶v̶r̶o̶u̶w̶  vriend.

Oh, wat komt er nu weer uit mijn pennetje rollen.

Inderdaad, ik ben een bitch.

Dus u ziet, ik heb uw verhalen gelezen.

Het moet meer to the point, oftewel korter en krachtiger. Dit is mijn oordeel en daarmee moet u het doen.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoewel ik niets tegen bitches heb (vandaar ook mijn inzending van vorige week), en ook niets tegen mensen die het woordenmaximum overschrijden, denk ik wel dat je het verhaal op bepaalde aspecten kan inkorten. Er zitten heel veel precieze omschrijvingen in met details die niet direct voor het verhaal nodig zijn en het stukje over huiselijk geweld lijkt niet direct betrekking op zijn werk te hebben (of ik moet een verband hebben gemist).

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Virtuosuo

Ten eerste: dank voor de tijd en aandacht om uw reactie te genen.

U geef het eerlijk toe: ik moet een beetje beleefder en minder arrogant zijn, want, na overlezing zie ikzelf in, mede door uw opmerking wat er allemaal mankeert/verbeterd kan worden.

Maar daarom is schrijven ook een constant leerproces, wat je eigenlijk alleen maar kan leren door het simpelweg te doen.

 

De lengte: gek genoeg kost een lang stuk minder moeite dan een kort stuk.

Want je hoeft niet elk woord te wegen op een goudschaaltje.

Bij poëzie, wat ik ook bedrijf (lol), telt dat principe dubbelop.

Poëzie is geconcentreerde taal, wat een nog nooit zo ervaren of geziene gedachte/situatie/gevoel weet te verwoorden op een manier die onvermoede terreinen in het hart blootlegt.

Bijvoorbeeld een gevoel oproepen/beschrijven, wat zo subtiel is, dat je niet eens het gezien hebt.

Maar de dichter wel.

Maar, dank voor uw reactie nogmaals, en no hard feelings toch?

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Simpelmanz, excuus voor mijn eerdere reactie. Door de lengte van je verhaal heb ik daar overheen gelezen. Ik heb je verhaal nu nogmaals gelezen,  met meer geduld dit keer. Waarschijnlijk zocht ik in je tekst naar een niet bestaand beroep, wat de opdracht was. Nu beschrijf je het meer als achtergrondinformatie en wordt het overschaduwd door de ellende die hem overkomt.

Jouw hp verandert in een wraakzuchtig persoon door de valselijke beschuldigingen. Begrijpelijk. Wel sneu dat juist zijn enige steun en toeverlaat het daarvoor moet ontgelden.

 

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Simpelmanz, het verhaal is bijna 4x het maximum aantal woorden. Probeer je alsjeblieft aan dit maximum te houden. Ook voor ons Schrijfcoaches (die dit op vrijwillige basis doen), is de tijd helaas niet ongelimiteerd. 

Want je hoeft niet elk woord te wegen op een goudschaaltje.

Daarnaast denk ik dat je dit onderschat. Een groot onderdeel van de schrijfkunst is veel zeggen met weinig woorden, suggestie. Met langdradigheid lukt dit vaak niet. Het is een goede oefening om een verhaal van 1200 woorden op te schrijven in 300 woorden, daar leer je veel van. Je leert op een andere manier te kijken naar je tekst: wat kan er weg, wat is de essentie? 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Spijtig, Mike, dat je je tijd verdoet met te reageren op stukjes die niet stroken met de opdracht en anderen in de kou laat staan.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Sorry Mike, dat anderen in de kou laten staan slaat niet op jou maar op andere coaches die het niet nodig vinden om te reageren.

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank, Gi. Dit is echter wel een eenmalige actie. Ik hoop nu voldoende het belang te hebben geïllustreerd dat een verhaal aan de opdracht dient te voldoen. De volgende keer kan ik het helaas niet van feedback voorzien.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Gi

Een oud trauma uit de kindertijd komt naar boven?

U was waarschijnlijk nummer 5 in een groot katholiek gezin.

Maar ik heb u al aandacht gegeven, en u schrijft weer niks terug aan mij.

Het leven is een strijd om aandacht?

Ik heb u excuus aangeboden, ik heb u vakantieverhaal geanalyseerd.

Maar goed, ik heb gelezen dat u kinderboekenschrijver bent.

En dat vind ik serieus een hele prestatie.

Want, één ding is duidelijk, schrijven vergt ontzettend veel tijd en aandacht.

En vooral als het hoogzomer is, en de gewone (lol) mensen naar strand, zee en bos gaan, is het best een verzoeking om toch door te gaan.

Ik zeg dan altijd tot mezelf: geen excuses. Dan is het weer te warm, dan weer te koud, dan weer hoofdpijn, te druk, moe, geen geld, geen zin, geen inspiratie.

Ja, zo komt er natuurlijk nooit wat af.

En ik ben al zo lang bezig met dat ene boek. En ook nog eens zit ik van het begin af aan niet op de juiste lijn, dit is eigenlijk niet het boek dat ik wil schrijven.

Eigenlijk wil ik een soort aforismen boek schrijven.

O een half fictie, half historisch verhaal, waardoor je in ieder geval een aangrijpingspunt hebt.

 

Dus meneer Gi, we, of in ieder geval ik, waren kinderachtig bezig.

Groet Simon

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

 

Aan Fief,
Dank voor je reactie,

Het blijkt, dat schrijver heel snel op hun teentjes getrapt zijn, mijzelf incluis.
Maar ik zal mijn toon matigen, en meer sociaal en beleefder zijn.
Gelukkig laat jij me niet in de steek.
Het is voor mij eigenlijk een manier om direct te weten wie ik voor me heb, door hen uit te dagen.
En ik heb wel degelijk aandacht gegeven aan beginnende schrijvers hier op dit forum, hun hele gedicht ontleed en van commentaar voorzien en verherbouwd.
En dan totale radiostilte.
Het is wel zo, dat het moeilijk navigeren is op deze site.
Zo zit ik nu in een barfight met Gi, die blijkbaar jaloers is op aandacht aan mij gegeven, maar ik heb zijn werk bekeken, en mijn gemeende bewondering uitgesproken.
Dus.
Ik heb je website ook bezocht. Grappig verhaal weer over  gebarentaal, en dat jij dat ook in de praktijk wil brengen op een terras door twee meisjes: Links en Rechts, te observeren.

Ja, observeren , analyseren door de vermoedde psychologie erachter, en denken, en dan nog eens mooi op papier zetten, en daar ook daadwerkelijk de energie voor hebben, ondanks weinig weerklank in het begin, daar draait het om.

Ik zie dit stadium als een naam opbouwen.

En daarna hopelijk, als je in de picture bent, een column krijgen.

Ja, want ik kan ook niet van de wind leven.

Hoewel ik begon met schrijven, puur en alleen om mijn ideeën, gedachten, inzichten, originele invallen de wereld in te slingeren, mijn droom is, dat er in ieder geval één dichtregel van mij ergens aan de muur is gespijkerd, hetzij in iemands hoofd, hetzij letterlijk als muurschildering, zodat ik min of meer na mijn dood niet in de vergetelheid verzink.

Ik kom uit een familie en voorgeslacht van arme landarbeiders, arm, gedwee en totaal onbekend in goede of slechte zin in de annalen van de geschiedenis. En daar wil ik een eind aan maken. Bovendien ben ik wel redelijk bekend en berucht op het internet, en gewaardeerd. Ik zal maar niet vertellen hoe en waar, anders lig ik uit de groep.

 LOL

Wat in ieder geval mij duidelijk is geworden, hoeveel tijd en energie schrijven op zich kost.
Ongelofelijk.
Aan de andere kant vind ik het advies wat ik krijg, waarvoor ik oprecht dankbaar ben, altijd neer komen op de bekende : show, don't tell; niet teveel bijvoeglijke naamwoorden; geef de hoofdpersoon een strijd/conflict.
Is dus elk boek het volgen van dit schoolboek stramien?
Ik laat ook gewoon allerlei losse eindjes achter, waar ik niks meer mee doe.
Het leven is ook niet een perfect afgerond verhaal.

Mijn hoofddoel is altijd: houd het spannend, interessant, grappig, raadselachtig.
Het moet vlot weg lezen.
Mijn boek moet je niet neer willen leggen, of bij in slaap vallen, maar het liefst in één ruk uitlezen, waarbij een schaterlach of een leuke inval ook niet vermeden wordt, en nadat je het boek met een zucht weglegt, na de slotzin, moet het verhaal nog blijven rondspoken in je hoofd.
En je ziet, ik kan redelijk vlot en snel schrijven.
En je ziet, ik weet de aandacht op me te bevestigen.
OK, groet en misschien tot horens.