Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 315 Emma

Tante Emma had twee broers. Eentje ging dood toen hij pas vijf was. Het was een mooi ventje. De andere  kreeg veel kinderen en dus had Emma veel neefjes, nichtjes, achterneefjes en achternichtjes.

In sterke familieverhalen kreeg Emma steevast glansrollen toebedeeld.  Voor neven en nichten, arbeiderskinderen, was zij een ‘chique madam’ uit Brussel.  Dat chique bestond onder meer uit het overdadig gebruik aan gezichtspoeder, rouge en lippenstift en een gebeeldhouwd Fabiolakapsel avant-la-lettre, waarrond steevast een sjaaltje zat gebonden om de boel bij mekaar te houden.

Haar grote broer wist hoe lang destijds de treinreis van de hoofdstad naar het verre  binnenland duurde. Alvorens zij de terugreis aanvatte vroeg hij dan bezorgd of zijn kleine zus zich nog even wilde verfrissen? Dat klonk dan zo : “Emma, wilt ge voor ge vertrekt nog eens door uw gezicht vegen?” Hilariteit alom bij de andere familieleden die het al zagen gebeuren: het uitgeveegde schilderwerk!

Op bezoek bij een achternichtje wou Emma naar het toilet en vroeg : "waar is hier de koer, meisje?" Zich van geen kwaad bewust, stapte het kind parmantig naar de keuken en opende de achterdeur: daar lag het net aangelegde splinternieuwe koertje!

Neen, Emma heeft niet op dit koertje..., jawel!

Het ideaalbeeld van de welgestelde tante uit de grote stad kreeg een deuk  toen een van haar neven zelf naar Brussel uitweek. 

Tijdens een afspraak in een bedrijf had hij nog maar net in de wachtruimte plaats genomen wanneer een welbekende stem luidop door de hall schalde: “Maar wie we daar hebben!” De receptioniste keek vreemd op toen de ‘femme de ménage’ de bezoeker om de hals vloog.  Emma stond er zonder schilderwerk in haar blauwwit gestreepte voorschoot te glunderen met emmer en dweil.

Of er ooit nog andere familieleden bij haar thuis waren geweest wist hij niet. Toen de neef in kwestie besloot om in het huwelijk te treden ging hij ook zijn peetvader uitnodigen: de man van Emma. Groot was zijn verwondering toen hij hun woonst vond in de buurt van het Koninklijk Paleis.

Toen de deur werd geopend, had Emma een kolenkit in de hand die zij eerst ging vullen in de kelder.  De flat lag drie hoog en er was geen lift. Kleine tante Emma  wilde haar kolenkit onder geen beding afstaan: “Ik doe dit elke dag." Na het beklimmen van de eindeloze trappen kwam men in een klein appartement met hoge plafonds en enkel in de living een kolenkachel. 

Tijdens het gesprek over het obligate huwelijksgeschenk, bleek het gerucht te kloppen dat haar echtgenoot in Brussel op een ministerie werkte, waardoor hij een fikse korting kon krijgen in een elektrozaak. Als kind stelde men zich destijds van alles voor bij iemand die op een heus ministerie werkte.  Niemand had kunnen raden dat de oom in kwestie er in de kelderverdieping voor zorgde dat de ‘chauffages’ tijdig werden aan- en afgezet.

Zo viel de chique tante uit onze kindertijd van haar ‘pied de stalle’, maar wij zagen er haar niet minder graag om, wel integendeel.

 

 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Grappig, die link tussen 'pedestal' en 'pied de stalle' voor voetstuk. Meer een lijstje scènes dan een samenhangend verhaal, daardoor gaat wat charme verloren. Wel leuk inkijkje in weemoedige Vlaamse en Brusselse jeugdherinneringen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Merci voor de lectuur, Clou de Girofle (grapje!). Voor zover ik weet bestonden Carmiggelts verhaaltjes ook vaak uit lijstjes met scènes, niet?

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Gi, ik vind het een mooi verhaal. Mijn oma knipte vroeger altijd de labeltjes uit de kleding, zodat men niet kon zien dat het "slechts" bij de C&A gekocht was. De schone schijn ophouden. Je verhaal heeft me in ieder geval met een glimlach achtergelaten en ik ben weer een aantal Vlaamse uitdrukkingen rijker. Graag gelezen.

Persoonlijk vind ik "wilde" in plaats van "wou" beter lezen. 

vegen?”.  --- de punt hoeft niet meer.

Neen, Emma heeft niet op dit koertje........, jawel !  --- hier ontgaat mij de clou, wellicht omdat het een Vlaamse uitdrukking is. Drie puntjes is voldoende voor een beletselteken. Achter jawel staat een spatie teveel.

Of er ooit nog andere familieleden bij haar thuis waren geweest wist hij niet maar toen de neef in kwestie besloot om in het huwelijk te treden ging hij ook zijn peetvader uitnodigen: de man van Emma.  --- Dit is een erg lange zin, die door het gebruik van komma's of wellicht opsplitsen in twee zinnen gemakkelijker leest. 

Na het beklimmen van de eindeloos hoge trappen – kleine tante Emma met kolenkit, die ze onder geen beding wou afstaan : “ik doe dit elke dag” – kwam men in een kleine appartement met hoge plafonds en enkel in de living een kolenkachel. --- deze zin idem.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Gi, ik vind het ook een mooi verhaal. Komisch ook. Je hebt tante Emma prachtig neergezet, maar ook haar man en zelfs de rest van de familie. Fijn om te lezen!

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Dank je Fief.  Ik heb wat aan de tekst gesleuteld.  Het gebruik van het woordje 'jawel' heb ik geleend uit een conference van wijlen Toon Hermans. Het gaat niet om een Vlaamse uitdrukking. De bedoeling van de puntjes is dat de lezer er 'haar behoefte gedaan' bij denkt, vandaar dat er meer dan drie stonden.

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha! Ik merkte dat ik ook even struikelde over de uitdrukking...want als Nederlandse ken ik het woord "koer" of "koertje" niet! Ik kon uit de tekst afleiden dat het meisje haar een ongepaste plek liet zien om haar behoefte te doen, maar moest even het Vlaams woordenboek erbij pakken om te begrijpen waar dan precies.  Verder nog steeds een fijne tekst, ook bij tweede lezing. 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Koer komt van het Franse 'Cour'. La cour betekent ook het koninklijk hof of het gerechtshof. In oude Brusselse brasseries worden toiletten nog steeds met 'Cour' aangeduid en ik kende vroeger een restaurantje waar het toilet als een troon was beschilderd met een kroon en hermelijnen doeken. Als het nog bestaat moet het nu wel de ideale plek zijn om een selfie te nemen...

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik ken het woord cour als een binnenplein, bv een schoolplein, dus mij ontging de grap ook. Verder kleurrijk verhaal. Het smaakt naar meer! Ik zou alleen tante in de titel opnemen, dat is wat specifieker, of zelfs Mijn ... tante Emma

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Gi

Een Vlaams verhaal, waarom niet, ik ben zelf Vlaamse. Toch herken ik er niet veel Kronkel in. Meer dan één scène vind ik  prima, maar hier is het gewoon iets teveel, en daardoor wordt het naar mijn smaak te intens, en te vol. Dat ze een broertje had dat jong overleed, brengt niets bij tot het verhaal.

Ik denk door minder mensen in je verhaal te laten passeren, dat het sterker zou worden.

 

Johanna

 

 

   

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ach ja, de kronkels van Carmiggelt zaten ook vol gevoeligheden die de lezers niet altijd doorhadden.