#314 - Woede en gelatenheid

Emotie 1

Huilen, het liefst zou hij schreeuwen, alles was zo oneerlijk. Weer een weggegooid jaar, weer vastgehouden aan een droom die op niets uitliep. Lusteloos staart hij naar zijn computer en leest het e-mail bericht voor de zoveelste keer. De voordeur gaat open. Daar is ze, op haar kan hij tenminste wel rekenen. Hij giet de laatste druppels in zijn glas en gaat naar beneden. Ze komt de huiskamer binnen en hij kijkt naar haar hand. Geen tas. Ze zou drank voor hem meenemen. Ze zegt wat over haar vriendin, maar hij luistert niet. Ook zij laat me in de steek, denkt hij woedend.

‘Volgens mij ben je iets vergeten,’ zegt hij met opeengeklemde kaken.  Ze kijkt hem onbenullig aan. Hij ziet haar denken. Tuurlijk, ze kan zich niet eens meer herinneren dat hij het gevraagd heeft. Ze denkt alleen maar aan haar eigen pleziertjes. ‘Verdomme, kan je dan ook helemaal niks!’ schreeuwt hij getergd. ‘Lekker koffiedrinken met je vriendin, de auto meepikken en dan kom je je belofte niet na.’ Ze kijkt hem nog steeds onbenullig aan. Het maakt hem woest en hij grijpt haar bij haar nek beet en schud haar door elkaar. ‘Je zou whisky voor me meenemen, weet je nog?’

Emotie 2

Ze parkeert de auto en grinnikt nog na over het gesprek met haar vriendin. Het was lang geleden dat ze haar gezien had. De Coronatijd had veel verknald, maar ze hadden de tijd weer ingehaald, lekker in het zonnetje met een gebakje erbij. Ze hadden gelachen over het feit dat ze allebei toevallig tijdens een vakantie de autosleutels waren kwijtgeraakt. Dat moest ze zo even aan haar man vertellen. Ze loopt naar binnen en gaat nog even naar het toilet. Ze hoort boven haar hoofd dat hij naar beneden komt.

Als ze de kamer inloopt begint ze enthousiast te vertellen, maar dan wordt ze ruw onderbroken. Hij begint tegen haar te schreeuwen omdat ze iets is vergeten. Vaag komt er een herinnering naar boven. O, ja, ze zou voor hem naar de slijter gaan. Helemaal vergeten. Nou, zo erg is dat toch niet? Jeetje, dan drink je wat anders, morgen is er weer een dag, denkt ze. Ze kent zijn buien en weet dat hij depressief is. Niet reageren, anders wordt het alleen maar erger, is haar mantra. Ze ondergaat zijn woede gelaten. Hij probeert haar pijn te doen met zijn woorden, maar haar schild is hoog en hard.