#314 Kwetsbaar

Versie 1

Ik zie niets, maar ik hoor alles. Er is muziek. Mensen lopen voorbij in het straatje en praten in een taal die ik vanaf hier net niet versta. Er is stromend water in de ruimte hiernaast en verderop een knal. Ik sta stil. Geblinddoekt. Ik ben zenuwachtig.

Rechts van mij raakt hij mij teder aan en omsluiten onze handen elkaar. Zijn andere hand drukt links zacht op mijn rug. Ik leg mijn arm rond zijn nek en leun tegen hem aan. Mijn hoofd raakt het zijne. Ik zie niets, maar juist daardoor hoor, voel en ruik ik alles. 

De eerste momenten zijn altijd aftasten. Ik aarzel, begrijp een beweging verkeerd, improviseer rommelig wat anders. Samen zoeken we stil hoe we elkaar kunnen vinden en kunnen gaan spelen met de muziek. 

Hij leidt me subtiel in ocho's, cortado's en draaien. In heel langzame, sensuele momenten en in dynamiek en versnelling. Hoe langer we dansen, hoe minder ik nadenk. En hoe meer ik de muziek en zijn aanraking aanvoel en volg. En hij de mijne. Tot ik niets anders meer opmerk dan dat. 

Als ik al lang de tijd kwijt ben, stoppen de tangoklanken. Even nog blijven we staan in de omarming. Hij knoopt mijn blinddoek los. Verlegen kijken we elkaar aan. Hij kust me.

Mijn laatste avond in Buenos Aires.  

Versie 2 

Ik zie niets, maar ik hoor alles. Er is muziek. Mensen lopen voorbij in het straatje en praten in een taal die ik vanaf hier net niet versta. Er is stromend water in de ruimte hiernaast en verderop een knal. Ik sta stil. Geblinddoekt. Ik ben bang, dit was een dom idee.

Ik voel hoe hij mijn rechterhand pakt. Hij trekt me naar zich toe, net iets te ruw, zo dichtbij dat ik me er niet fijn bij voel. Hoe goed ken ik hem eigenlijk? Toch leg ik mijn arm om zijn nek. Alles in mijn lichaam roept: dit is niet veilig, ren! Maar ik dans. Ik zie niets en dat maakt me heel alert.   

De eerste momenten zijn altijd aftasten. Ik aarzel, begrijp een beweging verkeerd, improviseer rommelig wat anders. Hij doorbreekt de stilte en vraagt licht geërgerd: "wat is er?" Zenuwachtig bedenk ik hoe ik het beter kan doen, mijn lichaam kan vertellen dat het moet luisteren en kalmeren. Ik knijp net iets te hard in zijn hand. Hij zegt er iets van. 

Hij leidt me in ocho's, cortado's en draaien. Althans, dat probeert hij. Hoe langer we dansen, hoe meer ik nadenk. Hoe meer ik me afvraag wie hij eigenlijk is, wat ik hier doe en hoe ik weg kom. Tot ik niets anders meer opmerk dan dat. 

Gelukkig stoppen de tangoklanken. Snel maak ik me los uit de omarming en knoop mijn blinddoek los. Hij wil me kussen. Ik deins terug en vlug geeft hij me toch nog een kus op mijn wang. Ik mompel wat verontschuldigingen en loop snel de deur uit.

Mijn laatste avond in Buenos Aires.