#303 De natuurlijke stilstand

Ik blijf geen centimeter meer dan de voorgeschreven afstand bij mijn Thomas vandaan. Zijn bloesemgeur kan ik op anderhalve meter afstand ruiken. Ik hou van bloesems sinds ik hem heb ontmoet. En van berenklauwen, esdoornen en nog wat struiken waar ik de namen van vergeten ben. 

En nog iets; ik let nu op tijdens de colleges. Dus ook als die gegeven worden door meneer Vliesma die eindeloos kan vertellen over haarpodzolgronden. En laarpodzolgronden, want ik ken nu alle benamingen. Thomas’ favoriet zijn de moerpodzolgronden, hij zegt altijd dat dat vanwege hun onverzettelijkheid is. 

Hij heeft me eigenlijk nog niet aangekeken dit college. Sinds de uni weer open is lijkt hij het contact te mijden. Alsof hij me weg wil laten zakken in een van de wat drasserige gronden van Vliesma. Ik weet niet waarom hij zo deed tijdens de laatste date voor de lockdown. De ‘ontwikkelingen in de wereld' vormden zijn excuses om hier verder niet op in te gaan. Misschien heb ik dan toch teveel aangedrongen.

‘Het gaat gebeuren, ik voel het,’ zegt Vliesma met een stem die nog het beste als euforisch valt te omschrijven. Hij doet het zijraampje open, en direct waaien er enkele papieren van het bureau. Er klinkt gejoel in de collegezaal. Thomas steekt zijn vuist op. Vliesma begint te verdwijnen, eerst zijn benen en dan de rest. Totdat er alleen nog maar grond overblijft, waarschijnlijk een van de podzolgronden. De wind neemt hem mee de natuur in. Meer studenten worden opgeslokt door de natuur. De zaal vult zich met gronden, planten en struiken. De wind, inmiddels orkaankracht sleept ze mee naar de plek waar ze kennelijk thuis horen. Thomas verdwijnt nu ook, als laatste de glimlach die niet van zijn gezicht te krijgen is. Mijn handen die hem proberen te pakken bevoelen de onverzettelijke grond waar hij nu van gemaakt is. Alles is tot een natuur in stilstand gereduceerd. Ik blijf mijn ledematen in de gaten houden, maar er verandert niets. De conclusie lijkt te rechtvaardigen dat de aarde mij niet de moeite waard vindt om zich tot me te nemen.