Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#300 Verwerpen

 

Verwerpen

‘Ik wist wel dat je toch zou komen,’ zegt ze als ik de kamer binnenloop.
Alles is gebleven zoals ik het me herinner. Behalve het bed in de kamer en de bloemenzee. De bloemen staan op een rij in de vensterbank, vlak naast het bed en op tafeltjes aan het voeten- en hoofdeind.

Eindelijk je altaar, denk ik.
‘Hallo moeder,’ zeg ik.
De trouwfoto van mijn ouders staat nog steeds links naast de televisie. De foto van mijn vader, met het zwarte bandje om de lijst, staat aan de rechterkant. Alsof ze nooit van hun plek geweest zijn. Ik herinner me mijn vader vooral van die foto. Inmiddels ben ik ouder dan hij ooit geworden is. In de spiegel zie ik soms het gezicht dat hij had kunnen hebben.
‘Ik zei het nog zo tegen je zus. Emmy, die broer van jou, die komt wel. Dat zei ik. Ik wist gewoon dat je me niet los zou laten,’ zegt ze.
Haar stem klinkt krachtig in tegenstelling tot de blik in haar ogen, in tegenstelling tot de bewegingen van  haar  lichaam.
‘Weet je,’ vervolgt ze, ‘voor mij was het ook niet makkelijk.’
Nu komt eerst papa en dan al die mensen waar ze zo goed voor is geweest, maar die haar nu in de steek hebben gelaten en tot slot haar ziekte, denk ik.
‘Ik heb het allemaal zonder je vader moeten doen. Twee kinderen opvoeden en jij was echt niet makkelijk. Zoveel heb ik voor jullie, voor jou gedaan. En als iemand mijn hulp nodig had stond ik klaar. Nooit heb ik er wat voor teruggevraagd. Maar denk maar niet dat ze nu langskomen. Stank voor dank.’
Ik werp een blik in het notitieboekje dat opengeslagen op een tafeltje ligt. De bezoekers hebben hun naam en de datum en tijd van hun bezoek genoteerd. Iedere dag staan er minstens twee bezoekmomenten vermeld.
In haar boekenkast staan mijn pogingen om een bijdrage aan de wereldliteratuur te leveren met hun voorkanten naar mij toe. Ze heeft er nooit met me over gesproken. Via Emmy weet ik dat ze iedereen liet weten hoe trots ze op me is.
Maar ik deed het nooit goed, mama. Hoe kun je dan zo trots op me zijn?
‘Ik heb een lijstje gemaakt. Iedereen heeft straks een rol. Jij ook. Jij houdt een toespraak. Ik heb er vast wat onderwerpen bij gezet.’
Ze geeft me een dubbelgevouwen papiertje. Zodra de vezels mijn vingers aanraken trekt een misselijkmakend gevoel door mijn maag.
Ik houd het amper een uur vol. Zoals gewoonlijk informeert ze niet naar mij. Niet naar mijn leven, niet naar de reden dat ik hier al tien jaar niet meer geweest ben. De artsen geven haar nog enkele dagen. Emmy heeft me overgehaald. Ik had het niet moeten doen.
‘Het wordt vast een mooie toespraak,’ zegt ze.
‘Ja mama. Zeker.’
Als ik buiten ben vis ik het papiertje uit mijn broekzak, verfrommel het ongelezen tot een propje en werp het verleden voor eeuwig van me af.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, leuk om weer iets van je te lezen. Je hp laat zijn moeder in ieder geval nog in de waan dat zij het voor het zeggen heeft. Je geeft goed het gevoel weer hoe teleurgesteld de hp is in zijn moeder. Altijd via via moeten horen hoe trots ze is geweest op haar zoon, maar het nooit van haar zelf mogen horen. Mooi verhaal. Graag gelezen.

Paar kleine opmerkingen over de tekst:

‘Ik wis wel dat je toch zou komen --- ik wist

‘Weet je,’ vervolgt ze, ‘ik heb het ook niet makkelijk.’  ---  De moeder ligt op haar sterfbed. Uiteraard heeft ze het niet makkelijk. Gezien de zinnen die hierop volgen, denk ik dat je haar wilde laten zeggen: 'Ik heb het ook niet gemakkelijk gehad.' 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Aaaah, wat een droevig verhaal :(. Heel mooi geschreven. Ik voel echt het conflict van de (arme) hoofdpersoon, maar ook de struggles van moeder. Bij tweede keer lezen is haar: ‘Ik wis wel dat je toch zou komen' ook echt droevige uitspraak na 10 jaar. Jammer dat de hoofdpersoon ook deze keer niet de moed / kracht heeft om zelf eens te zeggen wat híj echt vindt. Hij herhaalt de tragedie eigenlijk (zo las ik het in ieder geval), wat het verhaal extra droevig én rond maakt. 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dankjulliewel Fief en Karel.

Ik heb de suggestie aangepast en de taalfout verbeterd. Ook n.a.v. Karels opmerking de titel gewijzigd. 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, wat een bijzonder mooi verhaal! Teleurstelling, verwachtingen; deze moeder-zoonrelatie is geen gewone. Het slot vind ik heel sterk!

Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Een schrijnend verhaal Hadeke. De gedachten van je hp zijn veelzeggend en je gebruikt daar geen woord teveel voor. De toon is meteen gezet met 'Eindelijk je altaar, denk ik.' Mooi gevonden hoe je hp op het laatst ook figuurlijk het verleden van zich afwerpt. Triest ook, omdat er hierna geen herkansing meer mogelijk zal zijn. Mooi geschreven. 

Een suggestie, iets kleins; je schrijft  'Alles is gebleven zoals ik het me herinner.' Het woordje 'gebleven' kun je weglaten want voegt niets toe. En verderop schrijf je 'in tegenstelling tot de blik in haar ogen, in tegenstelling tot de bewegingen van haar lichaam.' Is die herhaling bewust? Ik zou hier een doorlopende zin mooier vinden ; 'in tegenstelling tot de blik in haar ogen en de bewegingen van haar lichaam.'