#300 Verwerpen

Verwerpen

‘Ik wist wel dat je toch zou komen,’ zegt ze als ik de kamer binnenloop.
Alles is gebleven zoals ik het me herinner. Behalve het bed in de kamer en de bloemenzee. De bloemen staan op een rij in de vensterbank, vlak naast het bed en op tafeltjes aan het voeten- en hoofdeind.
Eindelijk je altaar, denk ik.
‘Hallo moeder,’ zeg ik.
De trouwfoto van mijn ouders staat nog steeds links naast de televisie. De foto van mijn vader, met het zwarte bandje om de lijst, staat aan de rechterkant. Alsof ze nooit van hun plek geweest zijn. Ik herinner me mijn vader vooral van die foto. Inmiddels ben ik ouder dan hij ooit geworden is. In de spiegel zie ik soms het gezicht dat hij had kunnen hebben.
‘Ik zei het nog zo tegen je zus. Emmy, die broer van jou, die komt wel. Dat zei ik. Ik wist gewoon dat je me niet los zou laten,’ zegt ze.
Haar stem klinkt krachtig in tegenstelling tot de blik in haar ogen, in tegenstelling tot de bewegingen van  haar  lichaam.
‘Weet je,’ vervolgt ze, ‘voor mij was het ook niet makkelijk.’
Nu komt eerst papa en dan al die mensen waar ze zo goed voor is geweest, maar die haar nu in de steek hebben gelaten en tot slot haar ziekte, denk ik.
‘Ik heb het allemaal zonder je vader moeten doen. Twee kinderen opvoeden en jij was echt niet makkelijk. Zoveel heb ik voor jullie, voor jou gedaan. En als iemand mijn hulp nodig had stond ik klaar. Nooit heb ik er wat voor teruggevraagd. Maar denk maar niet dat ze nu langskomen. Stank voor dank.’
Ik werp een blik in het notitieboekje dat opengeslagen op een tafeltje ligt. De bezoekers hebben hun naam en de datum en tijd van hun bezoek genoteerd. Iedere dag staan er minstens twee bezoekmomenten vermeld.
In haar boekenkast staan mijn pogingen om een bijdrage aan de wereldliteratuur te leveren met hun voorkanten naar mij toe. Ze heeft er nooit met me over gesproken. Via Emmy weet ik dat ze iedereen liet weten hoe trots ze op me is.
Maar ik deed het nooit goed, mama. Hoe kun je dan zo trots op me zijn?
‘Ik heb een lijstje gemaakt. Iedereen heeft straks een rol. Jij ook. Jij houdt een toespraak. Ik heb er vast wat onderwerpen bij gezet.’
Ze geeft me een dubbelgevouwen papiertje. Zodra de vezels mijn vingers aanraken trekt een misselijkmakend gevoel door mijn maag.
Ik houd het amper een uur vol. Zoals gewoonlijk informeert ze niet naar mij. Niet naar mijn leven, niet naar de reden dat ik hier al tien jaar niet meer geweest ben. De artsen geven haar nog enkele dagen. Emmy heeft me overgehaald. Ik had het niet moeten doen.
‘Het wordt vast een mooie toespraak,’ zegt ze.
‘Ja mama. Zeker.’
Als ik buiten ben vis ik het papiertje uit mijn broekzak, verfrommel het ongelezen tot een propje en werp het verleden voor eeuwig van me af.