LOCKDOWN – een samenstelling van twee Engelse woorden die op verschillende manieren kunnen worden geïnterpreteerd. LOCK, a lock (een slot) to lock (af/sluiten) DOWN (beneden of een neerwaartse beweging uitvoerend) TO FEEL DOWN (zich slecht voelen).

De laatste weken ervaar ikzelf een combinatie van alle deze betekenissen. Wie ik ben? Een gehospitaliseerde patiënt, 36, met de Ziekte van Parkinson. Waarom ik oorspronkelijk werd opgenomen? Een infectie tgv een andere operatie. Hoe ik me nu voel? Terwijl het ziekenhuis op slot gaat, de buitenwereld van ons wordt afgesloten  en we niet meer naar beneden mogen gaan?

Op sommige dagen zie ik het niet meer zitten – voel ik me DOWN en alleen. Fysiek gezien volledig afgesloten zijn van alles en iedereen valt me zwaar. Vooral een knuffelmens als ik – dat dagelijks kon genieten van knuffels – vroeger. Vroeger, voor dit alles begon en lijfelijk contact nog niet gezien werd als iets abnormaal. “Anderhalve meter afstand houden” wordt er gezegd. Enkel de verpleging mag dichterbij komen voor de verzofging – soms doen ze zelfs dat beetje méér : een voorzichtig “aaitje” met de siliconen handschoen of een kort schouderklopje. Ondertussen hoor je de buitenwereld zeggen: “Wat gaan we straks eens doen met het gezin? Wat doe je als je je kot niet uit mag? Het zijn vervelende tijden… Je mag niet eens een pintje gaan drinken!”

Het enige waar ik op zo’n momenten aan denk: “Wanneer zou ik mijn echtgenoot en mijn pluskinderen nog eens mogen zien? Wanneer houdt deze waanzin eindelijk op?” Maar vooral… “Waarom worden de kleine dingen in het leven niet meer gewaardeerd, door zovelen? Een kinderhand in de jouwe, een likje van de hond die op je schoot ligt, het gezellige gespin van de kat - dààr draait het voor mij allemaal om. Samen zijn, niet samen komen.