#287-Verloren

De schemerige ruimte trekt me naar binnen. Als ik de lamp aanknip, slaat de muffe geur van hout, leer en oude boeken mijn neus binnen. Het is lang geleden dat ik hier geweest ben. 
Waarom eigenlijk? Ik weet het niet. Te druk met school en vrienden waarschijnlijk. 
De lange wand vol boeken lokt en verleidt. Ik loop ernaartoe en laat mijn hand liefdevol over de stoffige planken glijden. Bij het boek met de afgebrokkelde rug blijf ik even hangen en tot mijn verbazing voel ik direct weer kriebels op mijn hand. 
Feline! 
Haar ranke vleugeltjes trillen en haar twinkelende ogen kijken me verwijtend aan.  
“Ik weet het,” fluister ik beschaamd. 
Ze vliegt geluidloos omhoog en gaat op de hoogste plank met haar armen over elkaar zitten. Nog altijd even snel beledigd, denk ik vertederd. Ik sla haar boek open en word, net als vroeger, meegezogen in haar verhaal. Ze lacht en dartelt vrolijk rond mijn hoofd, terwijl monsters zich verzamelen om ons te verslaan. Ze willen ons het boek uitjagen, maar zover komt het niet. Ik stap er zelf al uit. 
“Ik ben hier nu echt te groot voor, Feline,” probeer ik meer mezelf dan haar te overtuigen. Ze kijkt me geschokt aan. Ze vliegt naar andere boeken en stampt met haar voeten op hun kaft. De plank trilt onder haar lichte gewicht. Ze roept op. 
Het duurt niet lang voor de kamer gevuld is met al mijn oude vrienden. Het weerzien is hartelijk en ik vergeet al snel waarom ik mezelf hier te oud voor vind. De kleine kapitein nodigt me uit in zijn Nooitlek om de grote zee te bevaren, terwijl Tiuri me wenkt om de brief voor de koning te bezorgen. Dolf geeft me een hand en met hem loop ik zijn kruistocht in spijkerbroek. Ik lach hardop en ruil boeken met Matilda. 
Mijn onbezorgdheid en hang naar avontuur komen terug en al snel is de bank de Titanic en de stoel een ijsberg. In de verte doemt de Himalayaboekenkast op, beschenen door een vaal lampzonnetje. Feline heeft het goed naar haar zin en de kou deert ons niet. We zijn weer samen! 
Het geluid van de openslaande deur laat de magie verdwijnen. 
“Lieverd?” zegt mijn moeder verbaasd. “ Ik heb je in tijden niet zo vrolijk meegemaakt.” 
Ik ook niet, denk ik en knipoog naar mijn vrienden in de boekenkast.