#286 - Verloren onschuld

Verloren onschuld

Elf jaren jong was ik en gek op tafeltennissen. Iedere donderdagavond fietste ik met mijn vriendin naar de wekelijkse training. Als afsluiting van de avond werden er partijtjes gespeeld. Je mocht zelf uitkiezen tegen wie, en meestal speelde ik tegen mijn vriendin. Die avond stond tot mijn verbazing de lange, blonde en altijd vrolijke Jan plotseling tegenover me. Zijn hoofd zag erg rood, hij had zeker hard getraind. Hij vroeg of ik een potje tegen hem wilde spelen. Ik begreep er niets van. Jan, die met mij wilde spelen? De Jan waarvan ik onbekende kriebels in mijn buik kreeg als ik hem zag?  Hij was een vriend van mijn broer en al bijna dertien! Hij had nog nooit iets tegen mij gezegd en nu wilde hij plotseling met mij tafeltennissen... Ik stond van opwinding te bibberen in mijn gympjes.

Met trillende hand gooide ik het balletje op.  Normaal ging het serveren mij goed af maar ik bakte er nu helemaal niets van. Het balletje schoot via de rand van mijn batje omhoog en raakte het plafond.  Stuiterend verdween het onder de verwarming. Blozend pakte ik het op en serveerde nog een keer. Nu ging het wat beter maar de bal kwam te mooi op de andere kant aan zodat Jan keihard kon smashen. Weer een punt tegen. Wat was er toch aan de hand met me? Waarom kon ik opeens niet meer tafeltennissen? 

In de kleedkamer, na het erbarmelijk verloren potje, vroeg mijn vriendin plagend of ik soms verliefd op Jan was. Ik ontkende het meteen maar opeens begreep ik het allemaal. Verliefd! Voor het eerst van mijn leven was ik verliefd. Hoteldebotel verliefd. En het werd alleen maar heviger toen ik buiten kwam en hem daar op zijn fiets op mij vond wachten.  Als een stoere ridder op zijn paard. Hij lachte naar me en vroeg: ’’Zal ik met je mee naar huis fietsen?’’

De herfstavond was guur en donker maar ik had er geen erg in. De tegenwind kreeg geen vat op me, mijn trappers draaiden als vanzelf rond. We zeiden niet veel maar dat vond ik niet erg. Ik was in een roes en fietste met mijn blonde prins naar de zevende hemel. Zelfs de plotseling vallende regen merkte ik amper op. Op het hoge kippenbruggetje, vlak bij huis, voelde ik plotseling de hand van Jan op mijn arm. Wat deed hij nou? Hij stopte en ik kon niet anders dan afstappen, anders viel ik om. Voor ik kon vragen wat er was, trok hij me naar zich toe. Opeens voelde ik twee vochtige lippen op mijn wang. Hij ging me zoenen!  Getver! Dat wilde ik helemaal niet. Ik scheurde me los en stapte razend snel op mijn fiets. Ik stoof van het bruggetje af. Snel, snel, naar huis! Ik gooide mijn fiets tegen de muur en rende door de open achterdeur naar binnen. Hijgend draaide ik de sleutel om. Zo! Nu was ik veilig.

Nog natrillend kwam ik langzaam tot mijn positieven. Mijn hart sloeg razendsnel maar in mijn buik was het vreemd stil. De kriebels waren verdwenen. Ik begreep het toen niet goed maar nu inmiddels wel. Een prille romance werd die avond in de kiem gesmoord en ik was daarbij mijn kinderlijke onschuld voorgoed verloren.