#283-Verloren jeugd

Ik ben er stil van, Linda.

Wat een inhoudsvolle tekst, Linda.

Leest of het echt gebeurd is bij een herdenking en bij een heuse beleving, ik voel de impact.

Klein zeurtje: 10, voluit schrijven: tien

Graag kom ik weer lezen bij je.

Fijne dag.

Dank je! Heb de tien aangepast ;-)

Indrukwekkend onderwerp en je verbindt heden en verleden wat iets is dat nagestreefd wordt om het verleden levend te houden. Goed gedaan.

'Daarna terug naar het blaadje tekst' vind ik jammer. Bovendien hoort Eva bij de schuingedrukte tekst. Ik zou in plaats van terug naar het blaadje tekst iets anders meer belevend schrijven en een nieuwe alinea beginnen. Dus dat je Eva aankijkt ook schuingedrukt, het hoort bij de bijzondere ervaring en daarna return en daarna zoiets als: Wat staat er op mijn blaadje? Ik was even ergens anders.

Het is jouw tekst, dus jij bepaalt. Het is maar een suggestie om het nog sterker te maken.

Verloren jeugd

Ik haal diep adem en tel tot tien. Was mijn zucht te horen in de microfoon? De rabbi kijkt me hoopvol aan, naast hem de directeur van Nationaal Monument Kamp Vught. Na de tien begin ik mijn verhaal:  

‘Ik sta hier voor u en ook voor mijzelf. Ik heb deze plek ik in mijn hart gesloten, maar ik haat hem ook. Dit kamp heeft me mijn jeugd afgenomen.’

‘Louise, sta op. Het duurt nog maar even. Wie zwak is overleeft het hier niet. Hup, omhoog. Ik weet dat het koud is, ik voel mijn tenen ook niet meer. Kom op, nog even…’

'Eva, je bent een goede vriendin, maar ik kan niet meer. Ik ben op, laat me gaan. Laat me los.’

‘Louise, we delen een strobed, ons eten en de warmte die we te geven hebben. Houd dat in gedachten. Nog een paar minuten en mogen weer gaan. Dan zijn ze uitgeteld.’

‘Waarom ik dat zeg over mijn jeugd?’ Ik kijk Eva -mevrouw Polak- in de ogen, zoals ze hier op de voorste rij zit. Ik zie haar tranen. Ik slik een keer en lees: ‘Wat weet ík er nou van, ik ben van ná de oorlog. Ik had het niet zwaar, dat waren de mensen die in de kampen hadden gezeten. Ik hoor het mensen zeggen: niet zeuren, opstaan, afkloppen en doorgaan.’

‘Louise, dit is het laatste appèl van de dag, hou nog even vol. Hierna gaan we de barak in, dan zal ik je een mooi verhaal vertellen. Louise, opstaan zeg ik je, de bewaakster komt eraan!’

‘Mijn moeder heeft het appèl midden in de winter ternauwernood overleefd. Ze kreeg klappen met de geweerkolf van de Aufseherin, ik vermoed met hersenschade tot gevolg. Ik -haar dochter- sta hier in de geest van mijn moeder Louise. De geest die zij al jong geworden is.’

Odile,

Bedankt voor je feedback!

Ik heb het verhaal even laten liggen voor ik wat met je suggesties wilde doen.

Door de tijd die er overheen ging 'snapte' ik mijn eigen zin niet meer, haha.

Daardoor besef ik nu dat de lezer het dan ook niet snapt. Eva is nu een oude dame geworden en zit daadwerkelijk in het publiek bij Kamp Vught (gebaseerd op mijn beeld van Lotty Veffer die dat ook elk jaar deed).

Met dat gegeven en jouw opmerking heb ik het aangepast en een klein stukje herschreven.

Nogmaals dank!

Linda