#280 Regendans

Diep weggedoken onder mijn paraplu stap ik door de grijze ochtend. De straten zijn grauw, de feestelijke kerstlichtjes verdwenen. Lusteloos manoeuvreer ik me om grote, donkere plassen. Het is koud; de enige warmte komt van het brood dat ik zojuist bij de bakker heb gekocht. Ik druk het stevig tegen me aan; weg van de venijnige regendruppels die met een rotvaart langs mijn paraplu naar beneden glijden.

Als ik langs de bejaardensoos loop, kijk ik op. Muziek drijft tussen alle nattigheid door mijn kant op. Ik herken de tonen van ‘Mr. Blue Sky’ en grimas om de ironie ervan. Door de beslagen ramen zie ik dames en heren op leeftijd ritmisch bewegen.  Na een paar voorzichtige kniebuigingen, beginnen ze rustig aan een pirouette. Plots sta ik oog in oog met een oude dame. Vanachter het raam kijkt ze me lachend aan. Ze zwaait, wijst naar mijn paraplu en maakt een perfecte handstand. Haar bloemetjesjurk glijdt richting haar kin en laat, naast twee dunne benen een prachtige onderbroek zien. Blauw, met koala’s. Met open mond staar ik naar dit bizarre tafereel. Dan begrijp ik het.

Het dametje geeft me vanonder haar bloemetjesjurk een omgekeerde knipoog. Lachend steek ik mijn duim op en ren vervolgens naar huis. Mijn paraplu houd ik als een groot vangnet ondersteboven vast. Druppels duiken als volleerde schoonzwemmers in het tijdelijke bassin en op het moment dat ik mijn huis binnenstap is de paraplu tot aan de rand toe gevuld.

Zonder een moment te verliezen ren ik door naar de studeerkamer en houd pas halt voor onze prachtige oude globe. Met mijn vrije hand draai ik voorzichtig aan de bol. Dan zie ik het: Australië. Rode vlammen dansen op het continent; rook dwarrelt omhoog naar het plafond. Ik verspil geen minuut en draai de volle paraplu om, precies boven de brandhaarden.
Eindelijk regent het in Australië.