#279 - De professionele procrastineerder

Dit jaar ga ik eindelijk eens werk zoeken. Geen louche zaakjes meer, zoals aan oude mensjes de weg vragen terwijl Lange Jo met zijn magische vingers hun geldbeugel uit hun handtas of jaszak ontvreemdt. Aan medische testen kan ik helaas niet meer meewerken sinds ik geschorst ben wegens het helen van experimentele pillen. Ik zal wel nog deelnemen aan panels waar je tegen betaling de nieuwe lay-out van krantenbijlages en magazines of reclamecampagnes van fast moving consumer goods mag beoordelen. Je krijgt er niet zo gek veel voor betaald, maar de broodjes zijn excellent en er worden er altijd meer voorzien dan er panelleden zijn. Meestal kan ik er twee dagen mee verder.
Ik weet nog niet naar welk soort werk ik op zoek zal gaan. Ik heb een zwakke rug, dus ik schrap alvast alle aanbiedingen waar je letterlijk de handen voor uit de mouwen moet steken. Het is al erg genoeg als ik dat figuurlijk moet doen. Glijdende werkuren zijn een pluspunt, want ik ben het niet meer gewoon om ’s ochtends vroeg op te staan. Het zou fijn zijn als ik na de ochtendspits kon vertrekken zodat ik de drukte kan vermijden. Het mag geen job zijn waar ik een auto voor nodig heb, want die heb ik niet. Bovendien werd mijn rijbewijs levenslang ingetrokken nadat ik herhaaldelijk dronken achter het stuur werd betrapt. Pendelen met de trein is ook niets meer voor mij en in ver stappen heb ik geen zin.
Misschien moet ik werk zoeken dat ik van thuis uit kan doen. Een job op het internet is daarvoor ideaal, maar sinds de buren het wachtwoord van de WiFi hebben veranderd, is dat geen optie meer. Misschien moet ik iets doen waar ik beroemd door word. Voor een carrière als schrijver heb helaas ik de discipline niet en ook het dichterschap staat veraf. Kan je daar trouwens van leven? Een carrière als pornograaf leek me wel wat, maar dat is Stiekeme Steven slecht bekomen. Hij krijgt nu weliswaar kost en inwoon van de overheid, maar een huisbaas als de zijne vermijd ik liever.
Ach, ik bekijk het nog even. Het jaar is per slot van rekening nog maar net begonnen. De eerste weken van januari houden veel bedrijven hun nieuwjaarsrecepties en dan is er toch geen kat die een open sollicitatiebrief leest. Ik zal dit jaar zeker werk zoeken, maar het kan geen kwaad als ik daar nog enkele weken wacht. Wie weet ontmoet ik vandaag of morgen een eenzame schoonheid die voor mijn charmes valt en bereid is lief en leed en haar inkomen met me te delen. Weinig kans dat ik zo'n redster in nood hier bij mij thuis ontmoet. Ik denk dat ik maar eens naar de kroeg ga. Je weet nooit wie je er tegen het mooie lijf loopt.