#279 CliniClown

‘Ik wil me dit jaar eens wat meer in gaan zetten voor mijn medemens.’
‘Nou Kevin, dan weet ik wel iets voor jou,' zegt Harry enthousiast. 'Loop een dagje met mij mee als ClinicCown op de kinderafdeling.’
‘CliniClown? Haha, dat is een goeie. Zie je mij al lopen met zo’n rode neus? In een ziekenhuis? Ik word al misselijk bij de gedachte.’
‘Je vindt het hartstikke leuk om mensen te vermaken. Je bent een geboren entertainer.’
‘Ja, nou, ik weet het niet hoor. Zieke kinderen vermaken zie ik niet zo zitten.'
‘Ach, je hebt gelijk. Vergeet het maar. Het is helemaal niks voor jou. Daar heb je inderdaad de ballen niet voor. We verzinnen wel iets anders.’
Vanuit zijn ooghoeken kijkt Harry hoe hij hierop reageert. Kevin en niet durven.
Tot zijn verbazing reageert Kevin niet helemaal zoals hij verwacht had. Kevin laat zich niet snel zeggen dat hij iets niet durft, maar nu lijkt hij te aarzelen.
‘Wat is er Kev?’
‘Misschien heb ik hier inderdaad de ballen niet voor. Mensen vermaken vind ik leuk, maar al dat kinderleed, hoe kun je dat iedere keer weer aanzien?’
‘Weet je wat het mooie is? Als CliniClown kun je ze juist even uit dat leed halen; heel even laten vergeten dat ze ziek zijn. Loop eens een dagje met mij mee, dan zie je met eigen ogen wat ik bedoel.’‘Laten we er maar over ophouden. CliniClown zijn is niets voor mij.’

Twee dagen later wordt Harry gebeld door Kevin.
‘Hé Har, ik heb er nog eens over nagedacht. Geldt je aanbod nog om een dagje met je mee te lopen?’
Harry is blij verrast.
‘Ja joh. Hartstikke leuk. Morgen sta ik weer ingepland. Ga je mee?’

Kevin bekijkt zijn outfit in de spiegel. Ik zie er belachelijk uit, denkt hij, en hij heeft eigenlijk al spijt van zijn beslissing. Tot overmaat van ramp heeft hij ook nog een mondharmonica in zijn handen gedrukt gekregen. Wat moet hij daar nu mee? Harry stelt hem gerust. Het is juist de bedoeling dat hij er niet op kan spelen.
Harry heeft een lijstje gekregen met namen van kinderen die ze mogen bezoeken en met lood in zijn schoenen volgt Kevin hem naar het eerste patiëntje. Met het zweet op zijn bovenlip probeert hij iets van een lied uit de mondharmonica te krijgen, maar het klinkt nergens naar. Harry vangt dit perfect op door op de valse noten een lied te zingen alsof het zo hoort. Tot zijn verbazing vindt het meisje het prachtig wat ze doen. Ze schatert het uit en dat moedigt hem aan om door te gaan. Bij elk patiëntje dat ze bezoeken groeit het vertrouwen. Hij krijgt er zelfs plezier in. Wat een mooi gezicht om die kinderen zo te zien genieten.

Als ze aan het einde van de middag weer omgekleed in hun normale kleren buiten staan, vraagt Harry aan Kevin wat hij ervan vond?
‘Wat denk je, Kev, toch maar iets anders verzinnen?’
Kevin is even stil. Dan kijkt hij Harry aan.
‘Ik wilde eigenlijk vragen: wanneer gaan we weer?’