#276 - Kerstavond met een hernieuwde vriendschap

 

Opdracht #276 – Kerstavond met een hernieuwde vriendschap

 De kerstboom straalt en Vera kan zitten waar ze wil. Ze kijkt een beetje in ’t rond en voelt zich uiterst tevreden met wat ze ziet. Zo langzamerhand vliegen de kinderen de deur uit en Freek is nu alweer vier jaar geleden overleden.

Ze schuift een waxinelichtje wat dichter naar zijn foto en knikt naar hem.

Nu ben ik dan echt helemaal alleen met kerst in huis. Ze kijkt naar haar gevoelige handen. Ach, als ze maar kan blijven typen. Typen doet ze al heel lang. Op kantoor, de scriptie van Freek, zijn boek en zijn examenvraagstukken. Ze masseert haar handen en polsen, zoals ze dat op yoga heeft geleerd.

Nu koffie, de kerststaaf ligt te wachten om gesneden te worden. Een verlaten gevoel bekruipt haar. Vera herstelt zich; je wist dat dit stond te gebeuren, richt je aandacht op iets anders. Kijk naar de kerstboom en naar de tuin die er zo goed onderhouden bij ligt. De kinderen groeien gezond op, voldoende redenen om dankbaar te zijn.

Trringg, trringg. Wie zou er in vredesnaam. Ze zwaait de deur open en daar staat – twee keer kijken om het goed te zien: ‘Melia, ben jij dat écht?’

‘Jazeker’ zegt een lachende snuit, ‘je hebt het helemaal goed. Ik kom heel onverwachts.

Via facebook had ik al begrepen dat je de kerstdagen alleen zou zijn, toen dacht ik waarom niet even een bezoekje wagen. Ik heb nu ook tijd.’

‘Daar doe je goed aan.’

Even later zitten ze aan de koffie met staaf en wordt er volop gepraat over heden en verleden. Wanneer Vera een glaasje wil inschenken, weigert Melia: ze moet nog rijden.

‘Ach ja, natuurlijk, maar als je wilt kun je wel een nachtje overblijven, de logeerkamer is altijd gereed, inclusief nachtkleding en wat dies meer zij. Dat weten de dochters ook, ze kunnen altijd zo binnen stappen. Alleen de badkamer zul je moeten delen’.

‘Meen je dat?’

‘Natuurlijk’ glundert Vera.

‘Zo ben je nou altijd geweest! Iedereen maar pleasen.’ Ze kijkt Vera opmerkelijk aan, ‘dat is zo doorgegaan, hè?’

‘Ja, waarom niet? Als je een ander een plezier kunt doen; dat heb ik van mijn moeder geleerd’.

‘En zeg dankjewel als je iets gekregen hebt’ vult Melia lachend aan.

‘Nu een glaasje wijn en dan lekker eten uit de diepvriezer en de koelkast. Echt koken op kerstavond doe ik sinds Freek gestorven is niet meer; gewoon geen zin in.’

‘Zeg, schrijf jij nog wel eens voor je plezier, op school was je zo goed met opstellen. Weet je nog dat meneer Dekker eens voorspelde dat je schrijfster zou worden?’

‘Ja, Dekker had fantasie genoeg. Ik heb wel eens in het Sportblad van het dorp geschreven, maar een verhaal schrijven? No way’.

‘Nu je zo alleen bent - ik weet wel dat de kinderen nog je volle aandacht hebben - maar als zij straks klaar zijn met hun studie …’

‘Jaja, ik weet het, deze kerst zie ik ook als oefenen in het helemaal alleen zijn.’

‘Goed zo! Er valt nog wel meer te oefenen en voor leren ben je nooit te oud. Je zou lid van een schrijfgroep kunnen worden. In een boekhandel vond ik dit tijdschrift.’

En ze overhandigt haar een “Schrijven Magazine”.

Vera kijkt haar vriendin aan: ‘Hoe kom je op dat idee?’

‘Oude schoolvriendschap roest niet en Ik ken je langer dan vandaag, al hebben we elkaar in  lange tijd niet gezien’.  

(Sorry voor de overbodige witregels; ze willen niet weg)