Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Stille nacht, Heilige nacht

Wij worden vrij geboren maar door cultuur aan de ketting gelegd. Zo verging het ook Johan. Hij kwam ter wereld in een muzikaal gezin. Zijn vader was dirigent van de plaatselijke harmonie en zijn moeder was docent piano op het conservatorium. Johans eerste jaren bestonden uit louter muziek. Op zijn tweede speelde hij blokfluit en in de jaren daarna leerde hij alle blaasinstrumenten te bespelen. De hobo was zijn favoriet. Op zijn vijfentwintigste was hij op het hoogtepunt van zijn carrière met veel solo-optredens. Johan was ook inventief en wilde nieuwe wegen ontdekken om uiting te geven aan zijn muzikale virtuositeit. Hij beoefende daartoe de petomanie. Hij volgde lessen om de buik- en middenrifspieren te ontwikkelen en te beheersen, maar vooral de sluitspier. Ook hield hij zich stipt aan een koolhydraadrijk dieet aangevuld met bonen, uien en koolsoorten. Dit om de winderigheid te optimaliseren. Na een voorbereiding van twee jaar gaf hij tijdens de nachtmis een kerstconcert in de plaatselijke basiliek. De harmonie stond opgesteld op het hoofdaltaar. Zijn moeder zat achter de piano en vader beheerste het ritme. Petomaan Johan stond achterstevoren voorovergebogen naar het kerstpubliek en op het rietje van zijn hobo speelde hij Stille nacht, heilige nacht.

't Lijkt hier wel een hiernamaals.

@Dos, heerlijk, je hebt me een nieuw woord geleerd: petomanie. Ik kende slechts flatulentie. 'Wij worden vrij geboren maar worden door cultuur aan de ketting gelegd.' Persoonlijk vind ik 'maar' een ontkrachtende, zelfs negatieve connotatie hebben. Waarom niet 'en' zeggen? Voor mijn gevoel krachtiger. 'Maar Johan was inventief en ...' Je hebt hier geen 'maar' nodig. Naast deze kritische kanttekeningen (heb ik al sorry gezegd :crybaby: ) hervind ik je weer. Hoe heerlijk. Een waar Dos-verhaal (je hebt hier de 99 woorden losgelaten?), vaak verbonden, op de een of andere manier, met het katholicisme. Tja is op Facebook en ik zal haar vragen of ze terugkomt. @Woodpecker Angus, gaan we weer matten? :D

En ziet. Uit de as herrezen, na de oproep van een primaat.

't Lijkt hier wel een hiernamaals.

't Lijkt hier wel een hiernamaals.

Niet overdrijven. Noem het een reünie. ;)

IJsfiets (99 woorden)

Ik fietste laatst door Frankrijk. Ik had mijn dag niet. Na een uur gaf ik het op en liftte mee met een vrachtauto vol diepvriesproducten. Na 60km werd mijn fiets weer uitgeladen en groeide prompt vol ijskristallen. Na honderd meter bleek mijn broek vastgevroren aan het zadel. Ik stopte bij een paar jongens en viel bijna van mijn fiets -mijn broek bleef plakken- maar één van hen greep mijn fiets vast en mijn broek scheurde los. Hij gaf een angstige gil: ‘Merde, je fiets is bevroren, hoe kan dat?’ Die jongens zijn met ongelooflijk sterk verhaal thuis gekomen.

Goudbaar

Ik werd teruggefloten. Dit verhaaltje heb ik één uur en tweeënvijftig minuten te vroeg geplaatst. We mogen namelijk maar één verhaal per dag plaatsen. In vrijheid schrijven en hier deponeren is leuk, maar we moeten er geen potje van maken. Ik schreef het al in #122: wij worden in vrijheid geboren maar door cultuur aan de ketting gelegd. Ik zal onze fractievoorzitter vragen of het zin heeft hier kamervragen over te stellen. Morgen wordt het verhaal ‘Goudbaar’ weer geplaatst.

Goudbaar (99 woorden)

Eergisteren liep ik door Maastricht en dacht: ik zou willen dat me iets overkwam waar ik een verhaaltje over zou kunnen schrijven. Prompt kwam me een waardetrasportauto tegemoet die te snel de bocht nam. Langs de schuifdeur gleed een goudbaar naar buiten die vlakbij tegen het trottoir botste. Ik bedacht me geen moment, raapte hem op en verborg hem onder mijn jas.

Thuis heb ik hem begraven in de schaapskooi en afgedekt met een stro. 

Gisteren las ik tot mijn verbazing, dat de vinder de goudbaar had terugbezorgd... Mooi niet! 

Zo worden wij belazerd. Door de politie nog wel!

Onverzettelijke Dos, baseerde je je op een fait divers? De vrouw die 25.000 eypo kreeg als vindersloon? Blijft een genot je te lezen. De smileys zijn hier nu geloof ik foetsie, ik kan je niet meer kussen. Hieronder plaats ik een 98-woorden, verre van dramatisch.

Twaalf uur later

Met gruwel betrad ze haar badkamer, bezag de wasbak waarin zij spoog, het toilet waar zij diep gebogen op zat, snakkend naar adem, de grijswitte tegels die afstaken tegen haar fluorescerende rood gespannen huid. Zij brachten even verkoeling eenmaal in volle lengte er tegenaan gevallen. De telefoon waarmee ze 112 belde glansde zwart op in de weer gevallen duisternis. ‘Geen zuurstof,’ was het enige dat zij hortend uitbracht.

Ze trok de voordeur wijd open, deed blootsvoets wankele stappen naar het bankje buiten in een zwart nachtniemendalletje en klauwde er een kwartier op rond tot twee ambulancebroeders haar benevelden.

Mili, geen drama? Het lijkt mij drama ten top. COPD; teveel gerookt of intensief de duivensport beoefend? Beeldend geschreven. Kusje!

Droste (99 woorden)

Soms denk ik wel eens: wat zit ik nu weer te denken. Dan worden mijn geheide overtuigingen als in een shredder uiteengereten. Mijn voorheen goed geolied waarden- en normenbesef ligt dan aan diggelen. Dan denk ik bijvoorbeeld dat het goed is te branden in de hel en dat ze daar in de hemel met z’n allen maar de eeuwige schurft krijgen.

Dat is toch godgeklaagd als je zo denkt. Met zoiets op je C.V. kun je straks beslist niet aan de hemelpoort verschijnen.

Ik haat dat, terwijl ik de haat an sich ook haat. Een doldraaiend  droste-effect.

Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het om een allergische aanval ging. 

De hp heeft voor haar leven gestreden en de man met de zeis met justesse vermeden. 

Het doet haar goed dat ze beeldend overkwam. (mis hier nondeju wel de smileys)

Het enige, Dos, dat Mili hier mist is een liggend streepje tussen droste en effect. 

Eeuwig branden in de hel of eeuwig de schurft hebben in de hemel, een Dos-dilemma. Jij komt de poort wel door, je literaire inspanningen zullen worden geprezen. 

Mili, je hebt me weer wat scherper gemaakt: streepje geplaatst.

Als je denkt de weten dat de hemel mensenwerk is, hoef ik me ook niet druk te maken over mijn C.V. Dit houdt niet in dat ik normloos door het leven denk te kunnen struinen.

Heb jij je afbeelding ook zelf teruggeplaatst? Ik ben tot mijn spijt mijn aap kwijt.

Goudklomp (99 woorden)

Vannacht heb ik de goudklomp weer opgedolven die ik eer-eergisteren in mijn schaapskooi had begraven. Wat moet ik ermee? Ik zit ermee in mijn maag. Ik heb hem dan wel eerlijk gevonden, maar hem vervolgens wederrechtelijk toegeëigend. Justitie is daar niet enthousiast over. 

Zo’n homp goud weegt veertien kilo en heeft een waarde van ruim twee Euroton. Zie hem zonder kleerscheuren maar eens aan de man te brengen. Je bent dan aangewezen op het criminele circuit en daar kun je beter geen contacten hebben.

Daarom heb ik hem zojuist ik Maastricht vanaf de Servaasbrug in de Maas gemieterd.

Dos, hoe kun je nu je aap verliezen? Heb je in de dakgoot gekeken, in het schuurtje of ligt hij soms in het logeerbed?

Ik heb er nog wel een voor je uit het wildreservaat bij Kinshasa. Het is hier een kaalslag geworden, geen avatars, geen smileys, geen overzicht meer. Nu zie ik je 'Goudklomp' niet meer. Had 'm toch laten smelten ...

Mili, die aap heb ik niet verloren, die hebben ze ingevorderd en niet teruggegeven. Een schande. Ik laat er weer kamervragen over stellen. Dat kan zo niet langer.

Ik heb heel internet afgestruind op zoek naar dezelfde of vergelijkbare aap; nog niets gevonden.

Inderdaad kaalslag. Ze hebben een lik verf gebruikt en wat lijntjes verplaatst en hier en daar iets weggebroken en er niets voor in de plaats gezet. Het gebruikersgemak heeft er onder geleden. Voorheen had je door de avatars in een oogopslag overzicht wie er een verhaal had geschreven. Nu moet je je scheel staren op kleine rooie lettertjes. En de avatars zijn vervangen door nutteloze, lege tekstballonnetjes. Hoe verzin je het.

Ik heb ook nog nooit zo vaak moeten inloggen; telkens als ik mijn tablet weer open. Je kunt niet meer citeren of verwijzen naar het nummer van een reactie, want ze zijn niet meer genummerd. Om te huilen. Het is dat ik bij voorbaat weet dat, als ik me goed gedraag, jij bereid bent mij te troosten, anders zou ik door overweldigend verdriet er de brui aan geven.

Mili, als je een goudklomp laat smelten krijg je er een andere doffe brok voor terug.

Wat ook vervelend is, is dat steeds weer terugkerend pop-up venster dat reclame maakt voor ultra korte verhalen.

Goudkoorts (99 woorden)

2009 was een rampjaar. De helft van mijn schapen werd besmet met Q-koorts, en met hen ook ikzelf. Ik heb er een vermoeidheidssyndroom aan overgehouden met langdurende koortsaanvallen. Sindsdien ben ik allergisch voor koorts, in welke vorm dan ook. Als ik erover hoor vertellen, breekt mij het angstzweet al uit. Zoals een paar dagen geleden, toen ik besefte dat mijn schapen boven een goudklomp moesten slapen en wel eens besmet zouden kunnen worden door de goudkoorts.

Ik heb me geen moment bedacht en met gezwinde spoed heb ik hem opgegraven en in Maastricht in de Maas te geflikkerd.

Te laat (99 woorden)

Dat moet mij nu weer overkomen. Ik heb de goudbaar te laat opgegraven. Enkele schapen hebben toch goudkoorts gekregen. Ze zijn onrustig en blaten alsof ze tochtig zijn. Ik word er knettergek van. 

Wat erger is, ze hebben mij eveneens aangestoken. Ook ik ben ongedurig. Het voelt als ontwenningsverschijnselen.

Gisteren heb ik mijn duikuitrusting uit de vaseline gehaald en ben met een vriend gaan zoeken onder de bogen van de Sint Servaasbrug. Het water was bitterkoud. Uiteraard heb ik niets gevonden. De goudklomp was weggezakt in een laag slib. 

Ik zit hier nu te snotteren met eenenveertig graden goudkoorts.

Tegen de plinten

Telkens weer beleef ik het gevoel van gelukzaligheid als ik het badwater van zo’n veertig graden instap. Toch is het altijd wel even doorbijten om het lichaam te laten wennen aan die hoge temperatuur. Even later voelt de warme tinteling dan als een ontspannen weldaad. Zo niet vandaag.

Ik liet het bad vollopen en ondertussen las ik beneden verder in mijn boek. Na een half uur schrok ik op. Ik rende naar boven en het water kwam me als de Niagara op de trap al tegen. Een plastic handschoen had de overloop verstopt.

Nu klotst het tegen de plinten.

Tekstopmaak werkt niet; geen nieuwe alinea’s.

Drie dagen later alsnog veranderd.

Geluk bij een ongeluk

Gistermiddag kreeg ik een mooi sinterklaascadeau van mijn vrouw. Voor het zware werk dat ik de afgelopen twee jaar bijna dagelijks aan ons ‘nieuwe’ huis heb verricht, zei de schat. Een MacBook Pro 15”. Nu ben ik niet meer ruimte-gebonden om te schrijven.

Gisteravond heb ik geprobeerd alle gegevens van mijn vaste hoofdcomputer over te zetten. Dat is niet gelukt omdat de MacBook een van mijn twee e-mail adressen niet accepteerde. 

Vandaag zou ik het probleem oplossen. Maar het hoeft niet meer. Vannacht werd er ingebroken en hij werd gestolen.

Gelukkig stonden er nog geen gegevens op.

Op voorspraak van Kees

Met dodelijk misprijzende  blik rijdt Kees in zijn rolstoel aan zijn voormalige kroegmakkers voorbij. Want nu hij weer in de Heer is en zich laat leiden door Zijn Woord, waant hij zich mijlenver verheven boven het plebs, dat hun zonden als kralen van een rozenkrans aan elkaar rijgt.

‘Voor allen, gij blinden en verdoemden...’ zo oreert Kees op gedragen toon vanuit zijn rolstoel ‘...voor allen die hun schuld belijden is de verlossing nabij... bid met mij: “mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa” en spreid uw vleugels op de thermiek van uw oude geloof en gij zult ongedeerd herrijzen.

Echtelijk geweld

Koos had het helemaal gehad met zijn 0,13 ton wegende echtgenote. Bij thuiskomst van een nacht bij zijn buurvrouw Janine, drukte ze hem in de gang met haar volle gewicht tegen de gasmeter. Een gebroken wervel was het gevolg.

‘Koosje, als jij nog één keer bij die vuile sloerie van hiernaast durft te komen, maakt ik gehakt van je, begrepen?’ brulde ze en drukte hem met haar vette buik nog eens extra stevig tegen de muur.

Diezelfde dag nog stond Koos, gekromd als een oud mannetje, bij de politie op de stoep om aangifte te doen van echtelijke mishandeling.

Janines biecht 

Mijn dochter…’ zo sprak Kees in de hoedanigheid van zelfverklaard biechtvader tot Janine‘ … als ik jouw levensverhaal zo aanhoor en al je opgebiechte zonden nog eens de revue laat passeren, kan ik je onmogelijk de absolutie verlenen. Zeker als jij ook nog eens de zondige herinnering aan die hitsige Koos blijft koesteren met een verlangen naar steeds meer, zonder berouw en schuldgevoel jegens zijn vrouw.’

Kees kreunde van jaloezie bij die uitspraak en zijn bloeddruk steeg, maar vooral Janines geur stuwde zijn bloed naar de plek waar in betere tijden een spontane verrijzenis plaats vond; nu slechts een fantoom...