#273 De koelte van de andere kant

Ze kan niet zwemmen, want ze zou niet weten hoe ze haar hoofd boven water moet houden. Haar plek is op de strandstoel tussen de verhitte opstuivende zandkorrels, die alleen bij springvloed vochtig worden.

De NRC meldt dat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat het aantal mensen met een winterdepressie vandaag het hoogst is. De duisternis en vrieskou zouden zorgen voor een gebrekkige serotonine-opname op deze kortste dag. Mirjam voelt dat de snijdende kou uit het land dat ze drie jaar geleden verliet nog regelmatig onzichtbare striemen op haar armen produceert, sinds hij weg is. De striemen komen als ze hem in een reflex probeert te omhelzen. Ze bereiken haar hoofd wanneer het wazige besef komt dat dit tot een onmogelijkheid verworden is. Een losgeslagen avontuur, wilde ideeën over het samen gaan maken eindigde in een vage schim en wazige herinneringen.

Mirjam ziet vanuit haar ooghoek een shuttle haar kant op vliegen, wanneer ze het katern afrondt. Waarschijnlijk heeft hij het gevaarte op haar afgestuurd om haar te testen. ‘No worries’, zou hij hebben gezegd, dat zoals velen van zijn landgenoten zijn cliché-achtige stopwoordjes zijn. Waarom zou ze zich zorgen maken? Het enige dat er gebeurd is, is dat hij verdwenen is.

De shuttle mist haar op een paar haartjes na, hoezeer ze in haar hoofd ook ertegen schreeuwde dat het haar moest raken. Ze krijgt spontaan zin om met haaien te zwemmen, om te surfen, zich op te laten slokken door de gulzige koraalriffen, of op de springvloedgolven te jetskiën. Denkbeeldig te verdrinken in de hoge golven en het geschreeuw van de knappe coastguard te negeren. In werkelijkheid durft ze nog niet haar shirt uit te trekken omdat ze vreest dat de krachtige zonnestralen voor instant huidkanker zullen zorgen, maar toch heeft ze het recht de fantasie te hebben.

Ze zou wensen dat de dag hier ook kort duurt, zodat ze de invallende duisternis als excuses kon gebruiken om haar tweepersoons waterbed op te zoeken. Alleen in haar dromen heeft hij nog de fluwelen glimlach, de golvende haren en de welbespraaktheid die hij had toen ze hem aantrof op het verlaten strand in Zandvoort, waarvan het wel leek of hij er was aangespoeld. Misschien is hij daar nu ook, om te genieten van de eenzame Noordzee, de waterige sneeuwvlokken die er schijnen te vallen en vooral van haar afwezigheid.

Ze besluit toch haar shirt uit te trekken, in de veronderstelling dat factor vijftig voldoende zou moeten zijn. Het water voelt verhit aan, alsof het de stralen heeft geabsorbeerd. Wanneer ze verder het water inloopt hoopt ze iets van koelte aan de bodem te voelen, maar het blijft uit. De koelte en duisternis die nu zo frequent aanwezig zijn op de plek die ze verlaten heeft, zitten hier vooral in haar hoofd.