#273 Huwelijksreis

Hilde stond naakt in de sneeuw. De kou prikte als naalden in haar voetzolen. Ze beefde ongecontroleerd en haar ademhaling was schokkerig.

Hilde en Casper waren op huwelijksreis in Finland. In een plaatsje met een onuitspreekbare naam een paar kilometer boven de poolcirkel hadden ze een blokhut gehuurd voor een week. Het was midden december en de temperatuur schommelde tussen -15 en -20. De zon kwam niet boven de horizon uit. Dicht tegen het middaguur verkleurde de gitzwarte lucht naar een diepdonker blauw, maar licht werd het niet. Dat maakte ook niet uit. Ze waren hier vooral voor de lange nachten en voor het noorderlicht.

Het was de ochtend van hun laatste dag. De week was omgevlogen. Alhoewel het hun bedoeling was geweest niet van het rendierenvel voor de open haard af te komen, hadden ze zich niet kunnen verzetten tegen hun enthousiaste gids Petvi. Uiteindelijk hadden ze zich door de vrolijke Lap laten overhalen tot een toeristische husky safari, een bezoek aan een rendierfarm en hadden ze een traditionele Sami hut bezocht. Casper wilde vanochtend ook nog gaan ijsvissen, maar daar had Hilde voor bedankt.

Casper vond het moeilijk om Hilde alleen te laten op hun huwelijksreis maar ze had hem praktisch gedwongen om te gaan. Wanneer heb je nou helemaal de kans om te gaan ijsvissen? Zij vermaakte zich wel. Zo kwam ze nog aan haar boek toe dat tot op heden haar koffer niet uitgekomen was. Als ze de laatste nacht maar samen doorbrachten en hopelijk eindelijk het noorderlicht konden zien.

Nadat Casper vertrokken was, bedacht Hilde zich en besloot de sauna te gebruiken die in hun hutje ingebouwd zat. Ze stookte hem hoog op en trok haar kleren uit. Ook haar ring deed ze af. Zorgvuldig legde ze hem op het tafeltje naast de open haard. Naast haar mobiele telefoon. Ze droeg alleen nog het kettinkje met een hangertje van rendiergewei dat ze op het vliegveld gekocht had, een vruchtbaarheidssymbool.

Ze kroop de sauna in en gaf zich over aan de weldadige hitte en genoot van het uitzicht op de dichtgesneeuwde buitenwereld door het kleine raampje. Af en toe zag ze een eekhoorntje voorbij schieten. En plotseling bedacht ze iets. Ze zou de sneeuw in hollen, helemaal afkoelen en dan weer terug de sauna in. Was dat niet hoe de Finnen het deden?

Ze pakte haar badjas en hing hem aan de kapstok naast de deur van de blokhut. Ze haalde drie keer puffend adem en trok de deur open. Ze holde de veranda af en stapte de sneeuw in. Eén, twee, drie stappen. Ze rilde even. Dit viel best mee. Ze spreidde haar armen en ademde uit en voelde de koude lucht tintelen aan haar huid. Ze ademde in. De kou sloeg toe. Haar adem stokte en ze realiseerde zich dat ze een vergissing begaan had. Haar armen schokten. Haar borst verkrampte. Ze moest terug naar binnen maar haar benen reageerden niet. Haar hart fladderde onregelmatig. 'Kom op,’ wilde ze zichzelf vermanen maar er kwam geen geluid over haar lippen. Ergens achter in haar gedachten was ze bijna geamuseerd dat ze geen paniek voelde. Haar hart stopte.

Casper zag een groene waas over de saffierblauwe lucht glimmeren. ‘Petvi!’ zei hij en wees. Petvi knikte. ‘Aurora bad omen. Souls of the dead. Better not talk about.'