Opdracht #272 – Een plek voor verloren geliefden Direct al – na het lezen van de vraag van haar vroegere schoolvriendin: hoe heet die jongen ook alweer waar je zo hoteldebotel van was? begon het te kriebelen. Een paar dagen later neemt ze de trein en dan met de bus naar het dorp waar ze is opgegroeid; Ellen geniet van deze reis. Het afwisselende landschap vanuit de trein. Ja, zo was het en dan opeens is het onherkenbaar door de verbouwde stations en perrons van de plaatsen die zij passeert. Hoe lang is het wel niet geleden dan ze überhaupt een trein nam. Wanneer ze dan in de bus zit, presenteert zich hetzelfde. Voor het laatst was ze hier met de reünie, Melia was daar niet bij, complicatie met haar zwangerschap. Hun vriendschap is blijven bestaan door middel van brieven, kaartjes en nu e-mail en soms zelfs facebook. Melia woont niet meer in Nederland. Het gezin emigreerde naar Australië. In het dorp aangekomen huurt ze een fiets, en volgt de ‘bekende’ route van weleer, ook weer met de nodige veranderingen. Ze ziet geen enkele bekende, duikt dan toch maar in een restaurantje aan de Vecht en laat zich daar verrassen door een heerlijke lunch, geserveerd door vriendelijk personeel. Ze knapt er helemaal van op, zeker door het glaasje Chardonnay. In gedachten heft ze het glas: Prosit pap en mam, ik kom naar jullie toe. Er vaart een rondvaartboot door de Vecht, met gezellige mensen aan dek. Het weer werkt volop mee ze kan nog zien dat de brug open gaat. Vroeger draaide de brugwachter aan een rad. Even later is ze op weg naar de begraafplaats. Gelukkig is daar niet veel veranderd. Het is er rustig, de bomen geven de stralen van de zon weer door hun prachtige gele en bruine bladeren. Bij het graf aangekomen verschiet ze van kleur: geen boeketje bloemen, helemaal niks, heel niet aan gedacht. Kwam dat door Gijs? Gijs, haar grote eerste liefde, die jongen die naar de ATS ging. Pap, mam weten jullie nog die avond dat ik te laat thuis kwam van het schaatsen op de trekgaten met enkele vriendinnen van school? Ik kneep hem als-een-oude-dief, zeiden we vroeger, maar wat zeiden jullie? ‘Sstt … kom maar gauw zitten, het is zo leuk.’ Jullie luisterden naar een radioprogramma en hadden niet meer zo op de tijd gelet. Ik luisterde braaf mee met mijn gedachten bij mijn eerste vrijpartijtje. Pap, mam jullie liggen hier nog steeds; hoewel who knows. Ik ga nu naar de trekgaten. Benieuwd hoe het daar is. Ze maakt een heerlijke fietstocht door het dorp en dan richting …. Het was hier toch ongeveer? Nee, die kant op; hier lijkt het wel wat. Er staat zelfs een bankje. Haha, toen nog niet, wel schaatsten ze onder het bruggetje door waar het ijs dunner was, dat gaf ook weer spanning. Verder doet het haar nu niet veel. Wat raar, ze had toch gedacht … Er klapwieken twee gakkende ganzen over, het lijkt of ze haar moeder hoort zeggen: ‘Lieve kind, zoek het niet in het verleden.’ Het is tijd om naar huis te gaan.