#271 Yellowstone National Park anno 2050
De harde klap van de landing dreunt nog na in mijn hoofd. Ik probeer de opgelopen schade te analyseren. Terwijl ik naar het doorzichtige scherm kijk, verschijnen grijze en blauwe strepen vluchtig over het beeld. Ik veeg over het scherm en klik op het icoontje van het menu. De afbeeldingen beginnen te haperen. Ik kan nog net het beeld van de zuurstofmeter zien, de 3 procent laat mij weten dat het einde van mijn leven nabij is. De piepjes van de alarmsystemen galmen opeens als valse deuntjes in mijn hoofd. Ik probeer mijn ademhaling te kalmeren, maar de geur van mistige dampen die uit het niets lijken op te duiken, prikken in mijn keel. Ze zorgen ervoor dat ik bijna mijn longen uit mijn lijf hoest. De intense geur dwingt mij om door mijn benen te zakken. Elke inademing voelt aan alsof vuurdampen mijn longen verschroeien.
Ik rust op mijn knieën en handen, de kracht vloeit uit mijn lichaam. In een flits zie ik het scherm oplichten. Ik wil zo snel mogelijk het zwarte balkje met 'exit' aanklikken, maar het lijkt of er iets zwaars op mijn arm leunt, langzaam strek ik mijn arm. Het balkje wordt steeds waziger. Met het topje van mijn vinger lukt het om het icoontje aan te klikken.
Het blijft stil, behalve de alarmen, die blijven tekeer gaan. Mijn hoofd zakt naar beneden, ik staar naar de vloer. Op het moment dat ik denk dat ik doodga, zie ik een lichtstraal verschijnen. Langzaam schuift de deur open. Mijn lichaam rilt, voorzichtig kruip ik naar de opening. Ik inhaleer de warme lucht diep door mijn longen naar binnen.
Ik moet mijn hand voor mijn gezicht houden als de deur zich verder opent. Het licht is zo fel dat ik mijn ogen nauwelijks open kan houden. Beige korreltjes vliegen naar binnen. Het ziet eruit als stof, maar dan iets groter. Zodra de deur driekwart is geopend, kruip ik naar buiten. Ik laat mij op mijn zij op de grond vallen. De ondergrond is zacht, alleen voelt het alsof de bodem in brand staat. Met pijn en moeite probeer ik overeind te komen. Ik houd weer mijn hand voor mijn gezicht. De lichtstralen doorboren mijn grote ogen en branden ook op mijn leerachtige huid. Een beweging voor me trekt de aandacht. Een werveling van stof verplaatst zich in de lucht. In de verte zie ik door een wazig schijnsel enkele palen met uitsteeksels eraan, ze lijken te bewegen. Ik schraap mijn keel die gortdroog is. Voor even sluit ik mijn ogen en flitst er een gedachte door mijn hoofd; leef ik nog of ben ik al een tijdje dood?
Goed geschreven, maar als ik
Lid sinds
6 jaarRol
Anke spannend geschreven
Lid sinds
8 jaar 8 maandenRol
Hoi Anke, Ik ben het niet
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Bruno Lowagie schreef: Goed
Lid sinds
7 jaarRol
Anke Kessels schreef: Ik ben
Lid sinds
6 jaarRol
@ Anke, Ik vond het leuk om
Lid sinds
5 jaar 1 maandRol
@ Fief, Eerst dacht ik ook:
Lid sinds
5 jaar 1 maandRol
mw.Marie schreef: Anke
Lid sinds
7 jaarRol
Bruno Lowagie schreef: Anke
Lid sinds
7 jaarRol
Fief schreef: Hoi Anke, Ik
Lid sinds
7 jaarRol
greet berghmans schreef: @
Lid sinds
7 jaarRol
Anke, Je hebt gelijk. De
Lid sinds
5 jaar 1 maandRol
greet berghmans
Lid sinds
7 jaarRol
Hoi Anke, mooi en levensecht
Lid sinds
13 jaar 8 maandenRol
Hallo Anke, … je hebt me met
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
edwinchantalenquinten
Lid sinds
7 jaarRol
Riny schreef: Hallo Anke, …
Lid sinds
7 jaarRol
Hallo Anke, … ik heb alles
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Heel mooi opbouwend
Lid sinds
7 jaar 9 maandenRol
Annette Rijsdam schreef: Heel
Lid sinds
7 jaarRol